09/01/2023
Help! Mijn hond is in beslag genomen
Dit onderstaand verhaal is geschreven door Anniek. Anniek haar hond is in beslaggenomen. Wij, de advocaat en ik, staan een eigenaar altijd bij in het proces en proberen zoveel mogelijk duidelijkheid te geven. Maar hoeveel wij ook vertellen, kunnen wij nooit vertellen wat dit met iemand doet als eigenaar. Vandaar dat ik Anniek heb gevraagd om haar verhaal te doen zodat het ook duidelijk wordt hoe een eigenaar dit beleeft. Met opzet is de achternaam van de eigenaresse niet genoemd. Als ook de foto en de naam van de hond zullen niet worden getoond. Dit om de eigenaresse en de hond (wanneer deze weer naar huis mag) te beschermen. De hond wordt in het verhaal X genoemd.
------------------
Dit bizar lange traject is zenuwslopend en ik voel mij dan ook enorm machteloos. Ik heb al vaker nagedacht hoe ik mensen in onze situatie zou kunnen helpen. Maar hoe kan je andere mensen bijstaan, die kampen met enorme schaamte. Ook is er vaak een enorme haat en onbegrip naar deze mensen toe. Want hoe kom je nu in zo situatie terecht? “Dan ben je vast een slechte eigenaar” / “Je hebt er zeker niks aan gedaan”.
Totdat Arvid vroeg of ik een stuk wilde schrijven voor op zijn website en social media. Ik heb nu een kans om mijn kant van het verhaal te vertellen. Hoewel ik weet dat dit tot veel boze reactie kan leiden, misschien zelfs haat, besluit ik dit graag te willen doen. Misschien komen die reacties uit onwetendheid. Ook vind ik het van belang dat als iemand in deze situatie terecht komt, beseft dat je niet alleen bent. Maar ook weet wat er nu precies gaat gebeuren. Want ik kan je vertellen, je hebt geen idee. Op internet is er niet veel te lezen. En wat er te lezen valt, heeft vaak een slechte afloop. En dat wil je op zo’n moment niet allemaal lezen.
8 jaar geleden besloot ik, een vrouw van nu 31 jaar, dat ik graag een hond wilde. Mijn leven was er toen ook naar om een puppy aan te schaffen. Ik kon parttime werken op dat moment en had dus alle tijd voor een hond. Ik kom ook uit een honden familie. Mijn ouders hebben 2 Duitse herders gehad en later een Jack Russel. Nu wilde ik een niet al te grote hond, want ik woonde in een appartement zonder tuin. Via via kwam ik een hond tegen; kruising boerenfox/Amerikaanse Stafford. Wat een knapperd om te zien! Puppy cursus volgde snel erna. Het is een hond met een eigen karakter, maar onwijs leergierig en hij luisterde goed.
De hond was 9 maanden oud, toen er een hond aan kwam lopen. Hij was er niet van gediend en mijn hond werd helaas gebeten. Een woordenwisseling met die eigenaar volgde. Maar mijn hond en ik liepen beide met onze staart tussen onze benen naar huis. Wat een schrik. Eigenaar was erg onbeschoft en verder maak ik er geen woord vuil over. Maar door die ene keer, merkte ik verandering in mijn vrolijke, blijde en speelse hond. Hij viel sneller uit naar bepaalde rassen bijvoorbeeld. Om hem weer opnieuw te laten socialiseren, besloot ik de vervolg cursus te doen. Ik ben veel met hem bezig geweest om het weer leuk voor ons samen te maken. Wel besloot ik dat het beter was dat ik hem maar niet meer los liet. Ik ontweek ook loslopende honden, want je weet maar nooit. Hij kon ten slotte fel terug reageren op honden die uitvielen.
Ik kan uren vol schrijven met verhalen over mij, mijn hond en inmiddels gezin; man, kind en baby, 4 katten en een kaketoe. Wij zijn nou eenmaal enorme dieren liefhebbers. Vangen graag dieren op, als dat nodig zou moeten zijn.
Hiermee wil ik ook aantonen, dat wij dus geen slechte mensen zijn. Wij houden van onze dieren. Zijn dieren mensen. Wij zijn geen asociale mensen met een “vecht hond”.
Dag 1: Het was vrijdagavond rond 19 uur. Mijn man ging de hond uit laten, ik bracht de kinderen naar bed. Ineens hoor ik mijn man binnen stormen, hij schreeuwde; “kom nu naar beneden ik heb je hulp nodig!” Hij zat onder de schaafwonden (korte broek) en een paar bloed vlekken. Hij had in zijn ene hand onze hond vast en in zijn andere hand een kapotte halsband. “Wat is er gebeurd?!” “Z’n halsband is afgebroken. Een kleine hond kwam voor hem te dichtbij en hij pakte hem. Ik heb hem nu eerst thuis gebracht, kan jij snel naar die mensen. Je moet daar en daarheen.” Ik rende op mijn blote voeten naar het huis. De mensen van de hond werden daar opgevangen door mensen van dat huis. Onwijs logisch, enorm geschrokken. Niet eens echt kwaad, vooral bang en geschrokken. Het hondje was in shock. Ik heb onze gegevens achter gelaten. Vaak gevraagd of ik iets kon doen. Want wat voelde ik mij schuldig. Dat arme beestje compleet in shock. Ik heb ook in hun schoenen gestaan. En ik voelde mij dan ook enorm schuldig. De man die de eigenaren van de hond had opgevangen, zei dat hij de politie ging bellen. Ik durfde er niet tegen in te gaan. Hoopte misschien ook stiekem dat het bluf was.
Een half uur later, zag ik een politie auto in onze straat staan. De agenten waren druk aan het bellen. Vervolgens kwam er nog een politie auto aan. Ook nogmaals druk aan het overleggen/bellen. Ik liep naar vrienden van ons/de overburen. Ik maakte mij enorm veel zorgen. Waarom duurt het zo lang? Wat zijn ze aan het bespreken? We stonden ook nog in onze voortuin, toen ze kwamen aan rijden. 2 auto’s voor ons huis. De straat werd daardoor ook geblokkeerd. 4 agenten kwamen dreigend naar ons toe.
“Waar is de pitbull?!” Ik schoot meteen in de verdediging: “ ik heb geen pitbull”. “Jawel, het gaat over X”. “X is geen pitbull, maar hij is binnen.” “Dat is mooi, wij komen hem in beslag nemen.”
De grond onder onze voeten verdween. Wat? Waarom? Hoe dan? Er was geen fatsoenlijk gesprek met de agenten aan te gaan. Ik voelde mij een zware crimineel. Ze wijzen op grond van welk artikel ze de hond in beslag kwamen nemen. Ze vertelden dat de bus die hem komt ophalen hier over 2 uurtjes is. Ik rende naar binnen en mijn hart brak. Ik viel op de grond in huilen uit. Wat moet ik doen? Wat kan ik doen?
Laat ik voorop stellen, dat wat er gebeurd is, niet goed te praten valt. Onze hond heeft een andere hond gebeten, punt. Dit had nooit mogen gebeuren. Maar om toch in de verdediging te schieten, hij zat aangelijnd. Loopt nooit los. Het was een ongeluk.
Met de andere hond, gaat het nu gelukkig goed. Hij had 2 bijt wonden in z’n buik die goed onderzocht zijn, maar er was gelukkig niets beschadigd. Uiteraard hebben wij alle kosten die gemaakt zijn, vergoed.
Het (vervoer) busje kwam rond 23 uur aanrijden. We mochten geen voer meegeven, geen riem, halsband, kussen; niks. Er was ook nul emotie bij de man die X kwam ophalen. Hij vroeg nog onverschillig hoe hij heette. Ik hoorde X angstig blaffen in de bus en toen reed hij weg.
De agenten wezen mij erop, dat ik nu verdachte in een strafzaak ben. En dat ik nog bericht zou krijgen over het verdere verloop. Ook legden zij de procedure uit; x word over gebracht naar een onbekende opslag. Daar zal hij eerst moeten wennen en na 2 weken wennen, volgt er een test door de Universiteit van Utrecht. Als hij die test haalt, komt ie weer naar huis. Maandag konden wij bellen naar het RVO, die kon ons meer informatie geven. Ze vroeg nog of wij afstand deden van de hond. Dit antwoord is uiteraard nee geweest. En ze gingen weg.
Ik heb nog nooit zo lang weekend gehad. Het leek alsof de tijd stil stond. Op internet is bijna niks te vinden. Dus we moesten wachten tot het maandag was.
Dag 3; Maandagochtend meteen het RVO gebeld; wij kunnen u niks vertellen, want het gaat over een in beslag genomen hond, bel het OM maar. Maar ook het OM kon ons niet te woord staan of meer vertellen. Vervolgens hebben wij een advocaat gebeld (Kuyp Baar advocaten). Wij kregen Mevrouw Coster aan de telefoon. Zij legde uit dat dit proces geen 2 weken zou zijn, maar maanden zou kunnen duren. Ze verzamelde informatie en heeft het OM aangeschreven. Houd er rekening mee dat (heel logisch) hier ook kosten aan verbonden zijn. En vervolgens wordt het wachten. Heel lang wachten. Je mag niets weten over je hond. Waar hij zit is geheim, hoe het met hem gaat, weet je niet. Wel heb ik begrepen dat een opslag echt geen pretje is. Dit verschilt wel per opslaghouder. Maar je gezin is verscheurd. Je maatje, je beste vriend, is weg.
Dag 23; Op een zondag ochtend staan er 2 agenten voor de deur. Waarop mijn dochter heel enthousiast zei; “ze komen X thuis brengen!!” Maar wij kregen onze aanklacht. Ik, maar ook mijn man, moesten officieel verhoord worden. Wij zijn beiden (ik als eigenaar en hij omdat hij X uitliet), verdachten van een strafzaak. Wij worden verdacht van artikel 425 Sr, kortgezegd: 'het niet onschadelijk houden voor een onder zijn hoede staand gevaarlijk dier'. Dit kon er ook nog wel bij. Beide nog nooit een boete gehad of in aanraking geweest met justitie, onze hond weg, maar ook wij worden nog extra gestraft. Dit deed mij op persoonlijk vlak best veel.
Dag 32: een officieel politie verhoor gedaan.
Dag 33: Is onze hond getest. In ons geval is het niet door de universiteit van Utrecht gedaan. Door wie wel, hebben wij geen idee van. Ook de advocaat en Arvid weten dit niet.
Dag 43: een officiële brief van de burgemeester ontvangen. Wij krijgen een muilkorf en aanlijn plicht van de gemeente, ongeacht wat de uitslag is.
Dag 48: De test uitslag volgde. Uit de test bleek dat X een gevaar is, niet trainbaar en hij kreeg dan ook een Euthanasie verklaring. Dan krijg je weer een klap te verwerken. Want, wat nu?
Wel had de advocaat ons al voorbereid, veel honden halen deze test niet. Er staat een filmpje op YouTube van de NOS van een paar jaar geleden toen deze, zogenoemde MAG test, verplicht werd. Dit kan je een indruk geven hoe oneerlijk deze test gedaan wordt. Ze porren de hond met rubberen nep handen, rubberen nep kinderen. Maar als we nu speelgoed kopen voor onze hond, waar is dat van gemaakt? Vaak van rubber…
De advocaat heeft eerst gevraagd aan het OM om een tegenonderzoek te mogen verrichten. Ook heb ik in diezelfde periode telefonisch contact gehad met Arvid, waar X dan terecht zou komen als wij besluiten het tegen onderzoek te laten verrichten. Na weer een langere tijd wachten, mochten wij een tegenonderzoek verrichten. Echter mocht dit niet bij Arvid. Waarom dit was, heb ik geen idee van. Uiteindelijk heeft de advocaat het voor elkaar gekregen dat onze hond toch naar Arvid mocht.
Dag 89: eindelijk bericht gekregen met een foto van X van Arvid! Wat is het gek en oh zo fijn om je hond weer te kunnen zien op een foto. Helaas ontdekte Arvid vele plekken. Onder zijn oog, zijn beide voorpoten, zijn rug en z’n ballen waren flink beschadigd. Waar dit door komt, hoe dit komt, komen wij nooit te weten. X heeft een check gehad bij de dierenarts omdat zijn ballen toch niet goed genezen. Vandaag, dag 128, zijn z’n ballen nog steeds niet goed genezen. Er wordt een castratie geadviseerd.
Arvid heeft hard en veel met onze hond getraind. Dit proces was 5 weken. Ook hier zitten kosten aan vast. Dit is natuurlijk logisch, maar houd hier wel rekening mee. Ook kan dit proces langer nodig zijn. Wij hebben ook 3 x ruim een uur met onze hond en Arvid getraind.
Het weerzien met X was voor mij enorm emotioneel. Het schuldgevoel naar mijn hond is zo enorm groot. Ook de schaamte naar de mensen van het pension en Arvid. Wat zouden zij van ons vinden? Zijn wij dan echt zo slecht? Het was ook heel gek om hem weer te zien. Het deed mij wel goed om te zien dat hij zo goed en liefdevol is opgevangen door Arvid en mensen van het pension.
Dag 127: Onderzoek/training is afgerond! Wij hebben van Arvid zijn verslag ontvangen. Hij heeft een goed rapport opgesteld met punten hoe onze hond het doet. Maar waarin ook de risico analyse van het OM onderuit gehaald wordt. Dit kon Arvid bewijzen door ook een video verslag te maken en mee te sturen.
De advocaat heeft een mail gestuurd met het video verslag en het rapport van Arvid naar het OM. Arvid en de advocaat pleiten ervoor dat onze hond weer thuis kan komen. Hij is goed genoeg voor de maatschappij. Hij is trainbaar. Hij hoort bij ons thuis. En niet ergens in een massagraf van het OM/RVO.
Hoe het proces verder gaat verlopen, dat kan ik nu nog niet precies vertellen. Wel heb ik begrepen dat het OM de zaak kan seponeren. Als zij dat niet doen, dan dient de advocaat een klaagschrift in en komt de zaak voor de rechter. De rechter kan dan nog kiezen voor euthanasie.
Ook wachten mijn man en ik nog steeds of onze strafzaak (hond is apart) geseponeerd wordt of dat wij vervolgd worden. Met de kans op een taakstraf of geldboete.
Ik hoop dat ik met mijn verhaal mensen kan vertellen hoe dit proces gaat. Voorkomen is beter dan genezen, maar mocht je in deze situatie terecht komen, weet je nu wat je ongeveer te wachten staat. En niet dat je na 2 weken, zoals de agenten het “verkopen”, meer weet.
Ook hoop ik dat mensen die een vooroordeel hebben over dit soort verhalen, nu ook beseffen dat niet alle eigenaren hetzelfde zijn. Het heeft een tijdje geduurd voordat ik dit besefte, maar wij zijn geen slechte mensen. Het was een ongeluk, dat voorkomen had kunnen worden door dubbel aanlijnen/muilkorven. Maar onze hond valt niet altijd uit, kon ook veel leuk spelen met buurt honden. Onze hond is niet slecht. En wij eigenaren ook niet. Ik verwacht ook geen medeleven. Mijn grootste doel is, dat mensen begrijpen wat dit proces inhoudt. Wat je een ander aan kan richten door aangifte te doen. Maar voornamelijk de hond. Die hond is hier de dupe van. Dit gun je toch geen 1 hond?
Via deze weg wil ik nogmaals Arvid, de verzorgers en trainers van het Pension en de advocaat bedanken. Wat de uitkomst ook gaat zijn, zij hebben samen met X kunnen bewijzen dat hij niet slecht is. En geen euthanasie verdiend. Dat hij een 2e kans verdiend in de maatschappij. Wij willen graag, de handvaten die Arvid ons gegeven heeft, toepassen bij X. Zodat hij zijn laatste jaren kan slijten in een liefdevolle gezin.
Groet, Anniek
https://www.arvidvanputten.nl/help-mijn-hond-is-in-beslag-genomen/
