27/08/2017
‘දැක්ක දැක්ක දේ ගන්න එපා! ඔබට අවශ්‍ය දේ පමණක් ගන්න...! ඔබේ සාප්පුවල ඇයි මෙහෙම බෝඩ් ගහලා තියෙන්නේ....‘ගාල්ලෙ කොටුවේ කඩේ’ තමයි අපේ ආරම්භය..වැටි වැටි නැගිට්ටා..දැන් වට්ටන්න කාටවත් බැහැ..
ජේ.ජී. සුමනපාල - සභාපති - ලේඩි ජේ / මංජරී/ ගාල්ලෙ කොටුවේ කඩේ-
වැටෙනවා නම් වැටෙන්නට තිබූ මිලියන ගණනක් අවස්ථා ඔහුගේ ජීවිතයේ විය. සියල්ල පසුකොට ඔහු ඉදිරියට ම ආ‍ෙව්ය. ඕනෑ ම ප්‍රශ්නයක් ඉදිරියේ ඔහුට තිබුණේ එක ම පැනයකි. ‘දැන් මේකට මොකද කරන්නෙ...’ ඔහු සෙව්වේත් ඔහුට වැදගත් වූයේත් විසඳුම පමණකි. වැලපීම්, පසුතැවීම් ඒ ජීවිතයේ නොතිබිණි.
සැබවින් ම මේ සියල්ලට ඔරොත්තු දුන් සියුමැලි පෙනුමැති යකඩ ගැහැනියක් ඔහු හා සමඟ වූවාය. සැමියා හා බිරිඳ එක් වූ කල, ආදරය සහ පවුල පමණක් නොව ගොඩනැ‍ඟෙන යෝධ ශක්තියට, ඔවුන් සපයන පූර්වාදර්ශය අපමණ ය.
ආපු හැම බාධයක් ම අපි දෙන්නට වැදුණු පොලු පහරක්. ඒ පොලු පහර වලින් බේරෙන්න අපි දෙන්න ම පැන්නෙ පඩි දෙකක් උඩට. එහෙම වුණේ නැත්නම් අපි ජීවිතේට එකපාර පඩි දෙකක් උඩට යන එකකුත් නැහැ
ඔබට රටපුරාම ‘කොටුවෙ කඩ’ හුඟක් තිබෙනවා...
‘ගාල්ලෙ කොටුවේ කඩේ’ තමයි අපේ ආරම්භය. ඒක හැර අනෙක් කොටුවේ කඩ එකක්වත් මගේ නෙවෙයි. ලේඩි - ජේ සහ මංජරී විතරයි Teaව්‍යාපාර.
එතකොට ඔය අනෙක් කොටුවේ කඩ 13 ටම කිසිම සම්බන්ධයක් නැද්ද...
නෑකමක් තියා හැඳුනුම්කමක්වත් නැහැ. ගාල්ලෙ කොටුවෙ කඩේ හදලා අවුරුදු දහයකට විතර පස්සෙ රට පුරා ඒ නමින් ව්‍යාපාර හැදුවා. ඒවා අපිට ප්‍රශ්නයක් නෙවෙයි. අපිත් ජීවත් වෙන්න ඕනේ. ඔවුනුත් ජීවත් වෙන්න ඕනේ.
ව්‍යාපාරිකයකුට පුළුවන් ද ඔහොම හිතන්න...
පුළුවන් වෙන්න ඕනේ. තමන්ගෙ නමේ ප්‍රසිද්ධිය තව කවුරු හරි පාවිච්චි කළත් වෙන වංගුවකින් ඉස්සරහට යන්න ව්‍යාපාරිකයා දක්ෂ වෙන්න ඕනේ. මං එහෙමයි. වැදගත් ම දේ තමයි, මේක මම දාපු නමක් නෙවෙයි, ගාල්ලෙ මිනිස්සු අපිට දාපු නම. අනික අද රට පුරා කොටුවෙ කඩ දාලා තියෙන්නෙ, ඒ ඒ පළාත්වල කොටුවෙ නමින්. ඕවා එක්ක හැපෙන්න ගියා නම් තරහා කාරයො හදාගෙන - නඩු කියාගෙන මොන කරදරයක් ද.... ඒ කාලය අපි යෙදෙව්වෙ අපේ ව්‍යාපාරයේ දියුණුව වෙනුවෙන්.
‘දැක්ක දැක්ක දේ ගන්න එපා! ඔබට අවශ්‍ය දේ පමණක් ගන්න...! ඔබේ සාප්පුවල ඇයි මෙහෙම බෝඩ් ගහලා තියෙන්නේ....
සාප්පුවකට ආවම පාරිභෝගිකයො නැත්තට නැතිවෙන්නෙ මේ නිසා, කැෂියර් එක ළඟත් මේ පුවරුව තියෙනවා. හුඟක් සැමියන් - බිරිඳට ඒක පෙන්වනවා. ඒක කියවලා - මොළේ පෑදිලා සමහර බිරින්දෑවරු බඩුවක් දෙකක් ආපහු තියලා යනවා. ඒක අපිට පාඩුවක් නෙවෙයි. අපේ බිස්නස් නිසා පාරිභෝගිකයාගේ පර්ස් එක හි‍ඳෙන්න බැහැ. ඔවුන් ආපහු මෙතැනට එන්න ඕනේ. අපි ඒ බැඳීම ඇතිකරලා තියෙනවා.
ඔබේ දූලා දෙන්නා බිස්නස් එකේ නැද්ද...
ලොකු දුව ජයනි. එය‍ාගේ නමින් තමයි ‘ලේඩි - ජේ’ හැදුවේ. පොඩිදුව මංජරී එයාගෙ නමින් සාප්පු සංකීර්ණ දෙකක් තියෙනවා. ලොකු දූගේ මහත්තයා, අනුරුද්ධ. එයා ලේඩි - ජේ, කළමනාකාර අධ්‍යක්ෂ. පොඩි දූගේ මහත්තයා ඉන්දුල. මංජරි සාප්පු එයාලගේ. සියල්ලෙ සභාපති හා උපසභාපති, මම සහ බිරිඳ. අක්කයි - නංගියි, ඒ දෙන්නගෙ මහත්තුරුයි, හතර දෙනාම ඉගෙන ගත්තෙ එකම විශ්ව විද්‍යාලයක. හතර දෙනාම, ඕස්ට්‍රේලියාවේ ලාත්‍රෝ විශ්ව විද්‍යාලයේ ව්‍යාපාර කළමනාකරණ උපාධිධාරින්.
සේවකයන් එක්ක තිබෙන බැඳීම කොහොම එකක්ද...
පටන් ගත්තු කාලෙ සේවකයොයි අපියි හිටියෙ එකම ගේ ඇතුළෙ. සමහර වෙලාවට උයන්නෙත් එයාලමයි. හවස් වෙද්දි අහනවා, ‘අයියෙ අද කුකුළෙක් ගේන්නද...’ කියලා. ඒ කියන්නෙ කුකුළු මස් කන්න ආසාවේ. මං කවදාවත් බැහැ කියන්නෑ. ඉස්සර අපි දෙන්නට කතා කළේ අයියා - අක්කා කියලා. අපි උරණ වුණේ නැහැ. මොකද මේ තැනට එන්න ඒ අය අපිට හුඟක් උදව් කළා. අද නම් මං වැඩිය රැ‍ඳෙන්නේ කාර්යාලයේ. නමුත් ඔවුන්ගෙ යහපතට අදාළ සියලු කටයුතු අද මගේ නෝනා සහ බෑණලා සොයා බලා කරනවා.
ඇත්ත කතාව නම්, හුඟක් සිංහල සාප්පුවල සේවකයන්ගෙ මුහුණුවල හිනාවක්.නැහැ. ඉන්නෙ කස්ටමර් එක්ක තරහින් වගේ...
ඇත්ත. හුඟක් සාප්පු වැහිලා යන්නත් සේවකයන්ගෙ මේ අප්‍රසන්න හැසිරීම බලපානවා. මොකක්දෝ පුහු ආඩම්බර කමකින් ඔවුන්ගේ ඔළු පිරිලා. දැන් දැන් ආකල්පමය වෙනස් කිරීම් නිසා හුඟක් ආයතනවල සේවකයෝ වෙනස් වෙලා. ඒක විය යුතු දෙයක්. ‘මිස් මේක ගන්නවා නම් විතරක් පෙන්වන්නම්....’ වෙළෙඳ සේවිකාවෝ එහෙම කියාපු යුගයකුත් තිබුණා. බඩු විකිණුණොත් තමයි ආයතනය පවතින්නේ, අපේ රස්සා රැකෙන්නේ...’ ඔවුන් දැන් තේරුම් අරන්.
ව්‍යාපාරික ඥානය ඔබට, පවුලේ උරුමයක්ද...
වෙන්න පුළුවන්. වැලිගම - ජඹුරගොඩ අපේ ගම. තාත්තට ගමේ වී මෝලක් තිබුණා. තව තේ ඉඩං තිබුණා. ඉස්කෝලෙ ඇරිල ආ හැටියෙ තාත්තගෙ වී මෝලට යන්න මං ආසා කළා. ටික ටික ලොකු වෙද්දි හිතේ වැඩුණෙ ම, ‘මාත් බිස්නස් එකක් කරන්න ඕනේ!’ කියන සිතිවිල්ල.
පුංචි කාලෙ ඔබ කොහොම දරුවෙක් ද...
කලබලකාරයෙක් නම් නෙවෙයි. ඒත් කොලු නඩයත් එක්ක ඇති තරම් රවුම් ගහපු, අසාධාරණයක් වුණොත් ගහගත්තු - ‘වලි’ දාගත්තු කොල්ලෙක්. මේ නඩේ හිටියෙ හොඳට කන්න බොන්න තිබුණු පවුල්වල කොල්ලො ටිකක්. හැම වෙලාවෙ ම අතේ කීයක් හරි තිබුණා. මං වගේ ම ඒ කවුරුත් වැඩිය ඉගෙන ගන්න ආසා වෙච්චි ‘සෙට්’ එකක් නෙවෙයි.
කොහේද ඔබ ඉගෙන ගත්තෙ...
අපේ පවුලේ වැඩුමලා මං. මට බාල නංගිලා තුනයි. මල්ලිලා පහයි. පුංචි කාලෙ හැමෝ ම ගියේ ජඹුරගොඩ ගමේ ඉස්කෝලෙට. ඊළඟට වැලිගම ශ්‍රී සුමංගලේට. මගේ තාත්තට ඕනෙ කළේ බිස්නස් කරන තරමට උගන්වන්න විතරයි. ඕ - ලෙවල් කළා. මං නැවතුණා. තාත්තගේ මෝලෙ ටික කලක් වැඩ කළා.
පුංචි කාලෙ ඉඳලා සල්ලි අත පත ගාපු නිසා ඔබ මුදල්වල වටිනාකමක් දන්නෙ නැහැ...
වැරැදියි. මාත් බිස්නස් එකක් කරලා කීයක් හරි හම්බ කරන්න ඕනෙ කියන සිතිවිල්ල ආවේ නිතර අතේ සල්ලි රැඳුණු නිසා තමයි. සල්ලි අත පත ගාපු අය සල්ලි නැතුව ජීවත් වෙන්න කැමැති නැහැ. හම්බ කරන්න වෙහෙසෙනවා. මං බිස්නස් එකක් කරන්න මුලින් ම ගෙදරින් එළියට බහිද්දි මට වයස දාහතක් දහඅටක් ඇති.
මොනවද කරපු බිස්නස්...
ඒ, මැතිනි යුගය. රටින් කිසි දෙයක් ගේන් නෑ. කන්න හාල් හිඟයි. අපේ වී මෝල්වල හාල් තිබුණා. මං යාළුවොත් එක්ක සමූපකාර ලොරියක් කතා කරගෙන තාත්තට කියනවා, වැලිගම යනවා කියලා. හැබැයි ගියේ යාපනේ.
රටේ හැම තැනම හාල් පොලු. ඉතින් ඔබ කොහොමද යාපනේට හාල් ගෙනිච්චේ...
හාල් ගෝනිය බස්සනවා තව ගෝනියකට. ඒකට පුරවන්නෙ බතල. දැන් අපි මේ ගෙනියන්නෙ හාල් නෙවෙයි, බතල ගෝනි. සමූපකාර ලොරියක් නිසා යාපනේට යනකල් කිසි කරදරයක් නැහැ. යාපනේදි බතල වෙනමයි - හාල් වෙනමයි තොගේ පිටින් දෙනවා. බිස්නස් එක ඉවරයි. තල් රා බීලා - යාපනෙත් ඇවිදලා ගමට යනවා. ටික කාලයයි ඒ බිස්නස් එක. ඊළඟට මන්නාරං ගිහින් කරවල ගෙනැත් විකිණුවා. ඒ, කරවල වාඩිවලට ළමයි අල්ලන් යන කාලෙ. අපි මන්නාරමේ ඉඳලා කිලෝ මීටර දහයක් විතර කරවල වාඩි ඇතුළට ඇවිදිනවා. ළමයි කරවල වේළනවා. හැබැයි වාඩි අයිතිකාරයන්ගෙ ළමයි ගියේ කොළඹ රෝයල්. නැත්නම් ආනන්ද - නාලන්දෙ. එක එක වයස්වල පොඩි දරුවො. අනුකම්පා හිතිලා මං ඒ දෙතුන් දෙනෙකුට අපිත් එක්ක යන්න කතා කළා. ඒ ළමයි ආවෙ නැහැ. ටික කලක් කරලා, මං කරවල බිස්නස් එකත් අතෑරියා.
ඊළඟට මොකද කළේ...
කොටිකාවත්තෙ නගර සභාවේ වැඩ කරපු යාළුවෙක් හරහා පාරට තාර දාන කොන්ත්‍රාත්තුවකට ටෙන්ඩරයක් ගත්තා. කොටිකාවත්තෙ පාරවල් කිහිපයකුත් මහරගම පිළිකා රෝහල පාරත් මං තාර දාලා හැදුවා. එතකොට මං විවාහ වෙ ලා. වයිෆ්ට බදුල්ලට මාරුවක් ලැබිලා අපි එහෙ ගියා. එහෙදි තමයි, මං බදුලු - මහියංගණ පාරේ අරාව පාලම හැදුවෙ. මාරුවක් අරන් ආපහු ගාලු ආවමත් මං කළේ කොන්ත්‍රාත් වැඩ. මුකුත් නොදැන වැඩේට බැස්සට ඒ වෙන‍කොට මං හොඳ කොන්ත්‍රාත්කාරයෙක්.
එතකොට කොටුවෙ කඩේ බිහිවෙන්නේ...
අපිත් එක්ක වැඩ කරපු අපේ ම හිතවතුන් ගහපු පෙත්සමක් නිසා. මගේ වයිෆ් ධර්මලතා අකුරගොඩ ‘ඩ්‍රාෆ්ට්මන්’ කෙනෙක්. කොන්ත්‍රාත් වැඩවලදි එයාගෙ හුඟක් උදව් තිබුණා. එයා හිටියෙ රාජ්‍ය සේවයේ. ගාල්ලෙදි මට හොඳ රජයේ කොන්ත්‍රාත් ටිකක් ලැබුණා. මා එක්ක ම කොන්ත්‍රාත්වල හිටපු කිහිපදෙනෙක් ඊරිසියා වුණා. ඒ ගොල්ලො පෙත්සමක් ගැහුවා. එදා අපේ ලොකු දුව ඉස්කෝලෙ ගිය පළවෙනි දවස. ගෙදර එනකොට වයිෆ්ව කළුතරට මාරු කරලා ලියුම ඇවිත්. අපිට දරාගන්න බැහැ. දරුවගේ ඉස්කෝලෙ. අවුරුදු පහක් බදුල්ලෙ වැඩ කරලා ගමට ආවා විතරයි. හැමදේම නැතිවුණා වගේ දැනුණා.
මේ තමයි ඔබේ ජීවිතයේ වැටුණු - පැරදුණු තැන්...
මං ඒ දෙක ම වෙන්න දුන්නෙ නැහැ. අපි අදාළ අංශයට ගියා. ඔවුන් කොන්දේසියක් දුන්නා. ‘මාරුව කැන්සල් කරන්න නම් මහත්තයට ලැබුණු කොන්ත්‍රාත් නවත්වන්න ඕනේ. ලියාපදිංචිය අවලංගු කරන්න ඕනේ’ කියලා. අපි දෙන්න ම මොහොතක් හිතුවෙ නැහැ. අපිට දරුවගේ ඉස්කෝලෙ ලොකුයි. ඒ නිලධාරියාගෙන් ම කොළයක් ඉල්ලගෙන ලියුමක් ලියලා දුන්නා, මගේ කොන්ත්‍රාත් ටික සහ ලියාපදිංචිය අවලංගු කරන්න කියලා. අපි දෙන්නම එළියට ඇවිත් ටිකක් කල්පනා කළා. දැන් ඉතින් අපි මොකද කරන්නෙ... වයිෆ් ගෙ රස්සාව විතරයි. මගේ ආදායම් එක මොහොතින් නතර වුණා.
මොකක්ද අන්තිමේ ගත්තු තීරණය...
ඒ පිම්මටම මහන්සි නොබලා අපි පිටකොටු ගියා. රුපියල් තුන්සීය ගානේ සාරි පණහක් අරන් ගෙදර ආවා. පහුවැනිදා වයිෆ් සාරි ටික අරන් ඔෆිස් ගියා. එයාගෙ ඩ්‍රාෆ්ට්ස් අඳින ඩ්‍රොයින් බෝඩ් එක උඩට සාරි ටික දැම්ම ම ඔෆිස් එකේ අය වටවෙලා සාරි ටික ගත්තා. දවල් දොළහ වෙද්දි සාරි ටික ඉවරයි.
* ඒත් හිතට පොඩි ලැජ්ජාවක් දැනෙන්නත් ඇති...
නැහැ. අපි දෙන්න ම හිටියෙ කේන්තියෙන්. අනික වයිෆ්ගෙ ඔෆිස් එකේ හැමෝමත් සිදුවීම දැනගෙන හිටියා. දුව ඉස්කෝලෙ නවා. මහත්තයට ආදායමක් නැහැ... හැමෝම මේවා දැනගෙන හිටියා. තහනම් ද... ලැජ්ජයි ද... ඒවා මොනවත් හිතුවෙ නැහැ.
ඉතින්, සාරි පණහ, කොහොම ද සාරි කඩයක් කරන්නේ...
මටත් දෙකක් ගේන්න, තුනක් ගේන්න... ඔය වගේ දවසින් දවස ඉල්ලුම හැදුණා. අහල පහළ ඔෆිස්වල අයත් එන්න ගත්තා. ඒ පාර කොටුව ඇතුළෙ පොඩි කාමරයක් කුලියට අරන් අපි හතර දෙනාත් පදිංචි වෙලා සාරි බිස්නස් එකත් එතැනම කළා. මට හැට්ට රෙදි ගේන්න... මට ගෑස් ලිපක් ගේන්න... මට පිඟන් බඩු... අරක.. මේක... ඔය වගේ ඉල්ලන්නෙ මොනවද අපි කොළඹින් ගෙන්න ගත්තා. සාරියකින් තියාගත්තෙ රුපියල් විසිපහයි. හරි ලාබයි... ලාබයි කිය කියා හැමෝම ගන්නකොට අපිටත් හරි උත්තේජනයක් ලැබුණා.
මොකක්ද ඒ බිස්නස් ට්‍රික් එක...
අඩු ලාබේ. වැඩි වෙළෙඳාම. හැමදේට ම තියා ගත්තෙ සියයට දහයයි. ඊට වැඩියෙන් කොයිතරම් ලාබ අල්ලන්න පුළුවන් වුණත් එහෙම කළේ නැහැ. ගාලු මිනිස්සු නමක් දැම්මා ‘ඩියුටි ෆ්‍රී’ සාප්පුව කියලා.
ඒ කියන්නෙ ‘පැමිණි දුක් පැණි රසයි...’ කියලා හිතන්න පුළුවන් කාලයක් උදා වෙලා...
නැහැ. ආයෙත් පෙත්සම්. ටවුමෙ කඩ සාප්පුවලට අපිව තර්ජනයක් වුණා. ආදායම් බදු දෙපාර්තමේන්තුවෙන් පැනලා, පැය කිහිපයකට ගේ සීල් කළා. ‘හොර බඩු’ අඩුවට දෙනවාය.... කියන එක තමයි චෝදනාව. ඔහොම අවස්ථා කිහිපයක් උදා වුණා. හැබැයි ඊට පස්සෙ තමයි, ෆයිල් ඇරලා ‘මංජරී’ නමින් ව්‍යාපාරය රෙජිස්ටර් කළේ. පිළිවෙළකට කළේ.
මේ ව්‍යාපාරය වෙනුවෙන් වැඩි ම කැපවීමක් කළ කාලය මතකද...
අපි දෙන්නා ගාලු ඉඳන් පිටකොටු එනවා. හරස් වීදි දිගේ ඇවිද ඇවිද කඩෙන් කඩේට ගිහින් අපිට අවශ්‍ය බඩු මුට්ටු ගන්නවා. අඳුරන්නෙ නැති නිසා කවුරුත් අපිට ණයට දුන්නෑ. අත්පිට මුදලටමයි ගත්තෙ. එතකොට ගාන තවත් අඩු කරලා දුන්නා. අපිට කොයි තරම් ලාබෙට හම්බ වුණත් 10% ට වඩා අපි තියාගත්තෙ ම නැහැ.
අම්මා තාත්තගෙන් ජීවිතයට ලැබුණු දේ මොනවද...
ණය නොවීම සහ වෙලාවට වැඩ කිරීම. පිටකොටුවෙ ඇවිදිමින් මායි වයිෆුයි දෙන්නා බඩු එකතු කරපු කාලෙ, දෙකට ඉල්ලන පාර්සලේ දෙකට නුදුන්නොත් මං වෙන තැනකට ගියා. ඊළඟ දවසෙ ඒ අය වෙලාවට ම බඩු ටික ලෑස්ති කරලා දුන්නා. පහු කරපු අතීතයේ වගේ ම, අදත් වෙලාවට වැඩකරන එක මට ජීවන පුරුද්දක් වුණේ තාත්තගෙන්. මට මතකයි, මං ගාලු කොටුවෙන් පර්චස් 82 ක ඉඩමක් ගත්තු වෙලාවෙ, තාත්තා ආවා ඉඩම බලන්න. වටේට ඇවිදලා කිව්වෙ එක දෙයයි. ‘ඉඩම ගත්තට කමක් නෑ ණය වෙනවා එහෙම නෙවෙයි...’ අද ලොකු ණයවලට නොගියට මුල් කාලෙ දියුණු වුණේ බැංකු ණය වලින් තමයි.
සමහර වෙලාවට අපි අත්හරින දේ නිසාම අපිව ඉස්සරහ තල්ලු වෙනවා.... මේ අත්දැකීම ඔබටත් තියෙනවද...
කොටුවෙ කඩේ සරුවට ම කෙරෙනකොට ගෙදර ලියුම් එන්න ගත්තා. ‘කඩේ වහපන් - නැත්නම් මරනවා...’ ‘දුවලා දෙන්නව උස්සනවා’ ඔය වගේ දේ කියලා. දරුවො ගැන කියපු දේ හිතට වැදුණා. අපි කඩේ මල්ලිලට බාර දීලා දරුවො අරන් කොළඹ ආවා. සවුත්ලන්ඩ්ස්වලින් අස්කරලා කොළඹ ඉන්ටර්නැෂනල් ස්කූල් එකකට දැම්මා. නවතින්න පොල්හේන්ගොඩ නෑ කෙනකුගේ ගෙයක් ලැබුණා. එයාලා හිටියේ ඕස්ට්‍රේලියාවේ. පස්සෙ ඒ ගේ අපිට ම විකිණුවා. අද ලේඩි ජේ තියෙන ඉඩමත් එයාලගේ. තියෙන කාලෙක සල්ලි දෙන්න කියලා මේ ඉඩමත් අපිට ම දුන්නා. ඒ වෙලාවෙ අපි ගාල්ලෙ කඩේ අතෑරලා ආවේ නැත්නම් මේ කිසි දෙයක් නැතිවේවි. දරුවො ඉන්ටර්නැෂනල් ස්කූල් ගියේ, ඕස්ට්‍රේලියාවේ විශ්ව විද්‍යාලවලට ගියේ, කොළඹ සාප්පු හැදුවෙ, හොඳ බෑණලා දෙන්නෙක් හම්බ වුණේ ඒ වෙලාවෙ කොටුව අතෑරලා ආපු නිසා.
ඔබ ජ්‍යෙතිෂය විශ්වාස කරනවද...
බොරැල්ලෙ මේ ලේඩි - ජේ සාප්පුව තියෙන බිමේ එදා තිබුණෙ ගරාජ් එකක්. දෙපැත්තෙ මිනී පෙට්ටි සාප්පු දෙකක්. ඒ දවස්වල මේ හරිය මහ මූසල පාටයි. උදේ දවල් රෑ දකින්න තිබුණෙ මිනී පෙට්ටි. මල්වඩම්. වයිෆ් කැමැති වුණේ ම නැහැ. එයා එපා කියද්දි මං ඉඩම ගත්තා. අපිට කිරි ඉතිරුවෙ මේ ඉඩමෙන්. වෙලාවල් බැලුවෙ නැහැ. අසුබ ලකුණු කියලා හිතුවෙ නැහැ. කරන්න ඕනෙ දේ කළා.
ඔබට හුඟක් තැන්වලදි වාසනාව ඵලදීපු හැඩයි...
වෙර වෑයම් දරන තරමට ඒ වෙනුවෙන් කැපවන තරමට වාසනාව උදා වෙනවා. බොරැල්ලෙ මේ ඉඩමටත් මං කිව්ව විදියට ම මගේ නෑදෑයට මුදල් ගෙව්වා. වාසනාව ළඟට එනකල් මං හිටියෙ නැහැ. මං වාසනාව හොයාගෙන ගියා. මං සිංහ ලග්නෙ. කොහොමටත් පහු බහින ගතිය මගේ ජීවිතේ නැහැ.
අද ගාලු කොටුවෙ කඩේ නැද්ද...
ඒ ලොකු ඉඩමෙ ලස්සන හෝටලයක් හැදුවා. මංජරී සාප්පුව, වක්වැල්ල පාරට ගෙනාවා. අපේ හැම සාප්පු සංකීර්ණයක් ම වර්ග අඩි අසූ දාහකට වැඩියි.
ඔබ ඉස්සරහට තබපු අඩිය පස්සට ගන්නෑ... එහෙමද...
ඔව්. බොරැල්ල මිනී පෙට්ටි සාප්පු දෙකක් මැද්දෙ බිස්නස් එකක් හැදුවෙ ඒ නිසා. වක්වැල්ලෙ පර්චස් එකසිය අසූ ගාණක ඉඩම හුඟක් ව්‍යාපාරිකයො අත් හැරියා, ඒ බිමේ මහා විශාල නුග ගහක් තිබුණු නිසා. මං ඒ ඉඩම ගත්තා. පිරිත් කියවලා ගහ කැපුවා. සුදු නයි හිටියා කිව්වා. අපිට නම් කිසි කරදරයක් වුණේ නැහැ. ඕන අභියෝගයකට මං මුහුණ දෙන විදිය වෙනස්. මොන දේ වුණත් මං අභියෝග අත්හරින්නෑ.
සාරි පණහකින් පටන් ගත්තු ගමනෙ හුඟක් දුර ඇවිත්... ඔබට වෙහෙස ද...
නැහැ, මටවත් මගේ බිරිඳටත් එහෙම වෙහෙසක් නොදැනෙන්නෙ අපි දෙන්න ම මේක ආසාවෙන් කරන නිසා. අපි හෙට අනිද්දත් චීනෙ යනවා. එදා පිටකොටු ගියා වගේම, තව ම අපි දෙන්නා බඩු ගේන්න රට රටවලට යනවා. සතුටින් කරන දේ එපා වෙන්නෑ, ‘මේකෙ ගාණ අඩුයි...’ කියලා කවුරු හරි කියනවා ඇහෙන එක තමයි අදත් අපි දෙන්නටම බිස්නස් කරන්න ලැබෙන උත්තේජනය.
ඔබේ ජීවිතයෙන් කෙනකුට ගන්න පුළුවන් හොඳ ම ආදර්ශය කියන්න...
අපි ව්‍යාපාරයකට අත ගැහුවෙ ම බාධාවක ප්‍රතිඵලයක් විදියට. එතැන ඉඳලා ආපු හැම බාධයක් ම අපි දෙන්නට වැදුණු පොලු පහරක්. ඒ පොලු පහරවලින් බේරෙන්න අපි දෙන්න ම පැන්නෙ පඩි දෙකක් උඩට. එහෙම ගැහුවෙ නැත්නම් අපි ජීවිතේට එකපාර පඩි දෙකක් උඩට යන එකකුත් නැහැ. අපිට ගහපු පොලු පාරවල් වැඩිවුණා කියන්නෙ, අපේ දියුණුවෙ වේගෙ වැඩිවුණා කියන එක. එහෙම බලද්දි අපේ දියුණුව ඉක්මන් කළේ, අපිට කරදර කරපු මිනිස්සු. ඔබේ ජීවිතේට එන ඕනෑ ම කරදරයක්, මං වගේ යහපතට හරවා ගන්න. එතැනින් පුංචි හරි හොඳ දෙයක් මතු කරගන්න උත්සහ කරන්න. එතකොට ඔබේ ගමන කාටවත් ම නවත්වන්න බැහැ.
