29/06/2024
IN MEMORIAM: MIRA (Laboriginals Mamma Mia)
23 november 2011 – 29 juni 2024
Wat een gewone zaterdag had moeten zijn, werd een dramatische dag voor schoonzus Gerda en haar gezin. Vanmorgen vroeg vond Gerda Mira doodziek beneden in de gang, ze kon niet meer opstaan. Ze konden gelukkig meteen terecht in de spoedkliniek in Waalwijk. Daar bleek dat Mira een milttumor had die was gaan bloeden, haar hele buik was al volgelopen. Wat is dan wijsheid bij een hond van dik 12,5 jaar? Een operatie en het herstel daarna zouden weken, misschien maanden gaan duren, terwijl het niet uitgesloten was dat het al uitgezaaid was. De enig redelijke beslissing was om haar te laten inslapen. Het verdriet is natuurlijk enorm. Gerda, Leo en Bart, heel veel sterkte gewenst met het verlies van jullie lieve Mira.
Hindi, de moeder van Mira, woonde ook bij Gerda. Voor Hindi´s tweede nest, het M-nest, hadden wij musicalnamen uitgezocht. Als fervente Abba-fan koos Gerda natuurlijk voor Mamma Mia. Die pup ging samen met moeder Hindi mee naar huis en kreeg de roepnaam Mira.
Gerda heeft met Mira diverse cursussen doorlopen, van puppy tot gevorderden, waar Mira het prima deed. Mira had een hekel aan de bench en lag veel los in de hal, maar sloopte daar wel het een en ander, zoals haar kussen, allerlei papier en zelfs de deurpost in de gang. Ook heeft ze bij ons weleens een e-reader te pakken gekregen. Ze lag het ding op haar gemak in de tuin te molesteren.
Hindi en Mira kwamen nog wel eens bij ons logeren, zodat we dan drie generaties blondjes in huis hadden: oma Ti**le, haar dochter Hindi en de twee kleindochters Pippi en Mira.
Mira heeft maar één nest gekregen: het O-nest. De dekking en bevalling gingen erg moeizaam, vandaar dat er geen tweede nest is gekomen. Wel was Mira, na een dag wennen, een superlief moedertje dat tot het uitvliegen toe bij haar pups wilde zijn en met ze speelde. Waarschijnlijk mede door haar zorgzaamheid en goede opvoeding was het een heel makkelijk en gezeglijk nest. De pups lieten ons zelfs uitslapen! Gerda koos uit dat nest teefje Mara voor zichzelf, een zwartje dit keer.
Gerda herinnert zich Mira als een zeer lieve hond die alles feilloos begreep. Ze had een voorliefde voor water, was gek op zwemmen en de tuinsproeier was bij haar niet veilig. Die wilde ze steeds pakken. Ook hield ze erg van `de buurtkrant lezen`: iedere grasspriet moest eindeloos besnuffeld worden.
Ze zal gemist worden, niet alleen door Gerda en haar gezin, maar ook door dochter Mara, die nu voor het eerst van haar leven de enige hond in huis is. Ook de overige familie, vrienden en kennissen van Gerda zullen haar missen. Mira was altijd zó blij als je op bezoek kwam en begroette iedereen vrolijk en hartelijk.
Rust zacht, lieve Mira!