Wat zijn de openingstijden?

Maandag 09:00 - 19:00 Dinsdag 09:00 - 19:00 Woensdag 09:00 - 19:00 Donderdag 09:00 - 19:00 Vrijdag 09:00 - 19:00 Zaterdag 09:00 - 19:00 Zondag 09:00 - 19:00

Paardenfeest - Jouw paard lekker in zijn vel

Startpagina
Nederland
Utrecht
Paardenfeest - Jouw paard lekker in zijn vel

Paarden met stress en spanning, fysiek en mentaal weer in balans brengen. Het zelfhelend vermogen ac Heeft jouw paard snel last van stress? Angstig? Is het angst?

Is hij makkelijk onzeker? Of vertoont hij ineens heel ander gedrag dan je van hem gewend bent? Is hij geblesseerd? Merk je dat jullie miscommunicatie hebben? Grote kans dat jouw paard om wat voor reden dan ook, spanning heeft opgeslagen in zijn lijf. Hierdoor is de balans tussen inspanning en ontspanning zoek. En juist die balans is ESSENTIEEL voor een gezond paard, zowel mentaal als fysiek! Door

middel van massage en acupressuur, help ik je paard (oude) spanning los te laten. Zowel mentaal als fysiek. Ik geloof dat ieder lichaam een eigen wijsheid heeft. Dat is ook waar ik mijn behandelingen op richt. Die eigen wijsheid en het enorme vermogen om zelf te herstellen. Door hier samen met het paard naar te kijken en het tempo van het paard hierin te respecteren. Het paard krijgt altijd controle, en mag nee zeggen. Verder gaan we op zoek naar de reden achter de spanning en stress. Is het pijn? Is het (oud) verdriet? We gaan kijken of we de kleinste signalen van je paard kunnen zien én er gehoor aan geven. Door je paard te belonen voor gewenst gedrag, leren we hem wat we wel willen én zorgen we er voor dat hij zich goed gaat voelen. Trainen moet fijn en leuk zijn voor beiden! Ik train zonder gebruik van druk. Dus geen leadrope, geen zweep, maar een clicker, target en voer. Zo zal de band tussen jou en je paard zoveel sterker worden, jullie zullen elkaar beter begrijpen, meer op elkaar vertrouwen en komt jouw paard weer lekker in zijn vel!

18/06/2024

BREEZE: VAN PESSIMISITSCHE KIJK OP HET LEVEN, NAAR VERTROUWEN EN OPTIMISME
Onlangs was ik bij één van mijn vaste klanten: Breeze en Patricia. Ik begeleid hen nu zo’n zes jaar, en ineens viel het me in wat een team zij zijn geworden. Breeze was toen ze kwam, best wat pessimistisch over het leven. Begrijp met niet verkeerd, ze was echt lief, deed ook niet uit zichzelf lelijk. Maar nieuwe dingen, waren bij definitie slecht nieuws. En bepaalde aanrakingen vond ze niet prettig, of zelfs eng. Bij haar borst vond ze vervelend, hoeven optillen was een ding. Dingen opsmeren, sprayen, vliegenmasker, op vreemde voorwerpen staan, ze ging er op voorhand vanuit dat het weinig leuks kon betekenen. Aanraken achter de oren, was een echte no go.

Door de jaren heen, is mijn aanpak ook veranderd. Van pressure-release trainen, ben ik veel meer overgestapt naar beloningsgericht trainen. Ik heb me verder verdiept in kalmerende – en stress signalen (Rachael Draaisma), emoties bij paarden (achter elk gedrag zit een emotie, en als je weet welke, kun je veel effectiever trainen) en ik kreeg nog meer kennis van het lijf. Patricia, die al heul lang in de paarden zit, heeft vroeger echt de “traditionele manier” geleerd: paard moet luisteren, jij bent de baas, geef hem vooral niet zijn zin, want dan neemt hij een loopje met je, wil het paard niet, moet je strenger zijn, en vooral: niet zomaar belonen. Ik ben zo ontzettend trots op hoe ze het hele proces met mij heeft doorgemaakt. Ze had makkelijk kunnen zeggen: “hey tabee met je nieuwerwetse fratsen, ik blijf lekker bij het oude, dat werkte prima.” Er zijn veel mensen die zéggen dat ze vooral een gelukkig paard willen. Patricia zegt dat niet alleen, maar hándelt daar ook naar.

VERANDERING VAN MANAGEMENT, KIJKEN NAAR REDENEN ACHTER GEDRAG
Ze heeft gezocht naar een fijnere plek voor Breeze, waar ze 24/7 buiten kon, ipv in de winter veel op stal en zomers op een wei. En als Breeze iets niet fijn vond, is ze gaan nadenken waarom niet. En paste daar haar training op aan. Ze heeft haar oog getraind om fysieke problemen sneller op te sporen.

Dat heeft zich DIK uitbetaald. Breeze heeft een veel meer positieve kijk op de wereld. Sowieso gaat ze ervan uit dat wat Patricia ook doet, het wel ok is. Patricia is écht een voorspeller van veiligheid en leuke dingen geworden. Ook als we nieuwe dingen proberen, en we daarmee wat stuntelen, de timing van de click niet op tijd komt, of we onze cue’s niet duidelijk geven, Breeze kan het prima aan en blijft vrolijk en geïnteresseerd in de training. Vroeger was ze afgeleid, had veel meer verlatingsangst en vond de trainingen niet super.

VERANDERING KAN OOK IN KLEINE DINGEN ZITTEN
Naalden waren een drama, en nu, geen probleem. Hoeven optillen? Je zou niet meer zeggen dat dit ooit een issue was. Vliegenkap, vliegenspray, dingen opsmeren, allemaal easy-peasy-lemon-squeezy.

Weet je wat ik het mooie vind? Breeze is nooit gezien als “opknappertje” of een pony die “gefixt” moest worden. Ze was natuurlijk ook niet onhandelbaar of gevaarlijk. Maar dit is voor mij een voorbeeld van consequente en consistente positieve benadering, waarbij altijd gezien werd dat als Breeze iets niet wilde of deed, ze een probleem hád en niet wás. Er was en is een basis wens om ervoor te zorgen dat Breeze een gelukkig paard is.

En dat is echt 100% geslaagd. Ja, Breeze heeft absoluut wel wat fysieke issues. Ze wordt ook niet bereden. Maar als je het hebt over een band opbouwen (een wens van ontzettend veel mensen), dan is dit voor mij zo’n mooi voorbeeld. Juist omdat het in de kleine dingen zit. Het plezier waarmee Breeze een training start, het vertrouwen bij nieuwe dingen, maar ook, kunnen aangeven dat ze klaar is met een training. Voor mij een geweldig voorbeeld van wat je met tijd, geduld en het paard écht zien, voor elkaar kunt krijgen!

13/06/2024

PAARD ARM BESPIERD? MEER TRAINEN IS MEESTAL NIET DE BESTE OPTIE!
Ken je dat: als je dingen eenmaal ziet, kun je ze nooit meer niet-zien. Nou, dat heb ik dus met milde-matige problemen met het ademhalingssyteem. Van Thirza Hendriks, die onderzoek heeft gedaan naar Equine Astma, heb ik geleerd dat zo’n 80% van de paarden rond loopt met zulke klachten, en eigenlijk altijd niet gediagnosticeerd. Ook op de dissectietafel, komt Zefanja Vermeulen met haar team vaak longen tegen met schade, terwijl het paard in kwestie, niet om die reden op de tafel lag.

Wat ik een enorme eye-opener vond uit het webinar dat Thirza gaf tijdens de summit over het ademhalingssysteem bij The Horse Inside Out, is dat het achterblijven van spieren, een teken kan zijn van problemen met het ademhalingssysteem. Natuurlijk kan de oorzaak ook op talloze andere gebieden liggen, denk aan voeding, slecht passend tuig, niet passende training, stress, neurologische issues… Maar zeker een paard dat gelijkmatig onbespierd is, dus niet op één specifieke plek, kan te maken hebben met problemen met zijn ademhalingssysteem. Een volwassen paard, met een gezond systeem, zou egaal en normaal bespierd moeten zijn. Is dat niet zo, dan is dat een mogelijke aanwijzing voor problemen!

OM GOED TE FUNCTIONEREN, HEBBEN SPIEREN (OA) ZUURSTOF NODIG
Hoe zit dat? Eén van de dingen die spieren nodig hebben om goed te functioneren is zuurstof. En laat dát nu net een dingetje zijn, als een paard kampt met issues aan zijn longen. En wat doen de meeste mensen als ze een wat onbespierd paard hebben? Vaak toch wel harder trainen. Maar als de spieren onvoldoende zuurstof hebben, is dat eigenlijk nét wat je niet moet doen. Het lijf heeft het immers al wat lastig. Zulke paarden zullen sneller vermoeid zijn, en ook langere hersteltijd nodig hebben. Heel veel systemen in het paard kun je verbeteren met trainen, het hart, spieren, pezen… maar longen kun je niet verbeteren. Een paard heeft de capaciteit die hij heeft, en daar moet hij het mee doen. Schade aan de longen betekent minder capaciteit. En dan is dát waar het paard het mee moet doen.

Ook goed om je te realiseren, is dat het brein véél zuurstof nodig heeft voor goed functioneren. Vandaar dat een mogelijk symptoom van ademapparaat issues kan zijn: minder concentratie, sneller schrikken. In ernstigere gevallen, kunnen paarden zelfs depressief worden.

ZO KUN JE PROBLEMEN VAN HET ADEMHALINGSSYSTEEM HERKENNEN
Hoe herken je die milde tot matige klachten? Dat is best lastig, omdat veel symptomen ook kunnen duiden op andere problemen. Maar, om je toch op weg te helpen:
- Verwijde neusgaten in rust
- Een zichtbare lijn van de externe schuine buikspier (nee, een paard hoort geen “sixpack” te hebben)
- Sneller moe, langere hersteltijd nodig
- Traag, flegmatiek
- Sneller schrikken, nerveus zijn
- Verhoogde ademfrequentie (normaal is 8-15 ademhalingen per minuut)
- Zichtbaar knijpen rond de flank bij uitademing
- Een hoest. Zowel in rust, maar ook een “opstartkuchje” bij het eerste aandraven

Gelukkig kunnen de meeste paarden prima functioneren met milde-matige klachten. Maar als je het weet, kun je dingen aanpassen. Grootste triggers zijn stof en gassen. Dus probeer die in je management te vermijden. Geef je paard meer hersteltijd en realiseer je dat hij minder uithoudingsvermogen heeft. Volgens de Oosterse geneeskunde, zijn darmen, longen en huid met elkaar verbonden. Zorg dus ook voor een goede darmflora, dat helpt de longen. En ben je bewust van wat je op de huid van je paard smeert en sprayt. De huid kan namelijk ook dingen opnemen, en dan wil je vooral niet heel belastende dingen opsp***en. Mijn stelregel voor mezelf: als ik het niet in mijn mond zou stoppen, denk ik wel 2x na voor ik het op mijn huid smeer. Dat houd ik ook ongeveer aan voor het paard.

LONGEN EN VERDRIET
Verder zijn de Longen in de Oosterse geneeskunde verbonden aan het element Metaal, de emotie die erbij hoort, is verdriet. Verdriet kan de longen negatief belasten, volgens deze filosofie. Als ik kijk naar hoe vaak onze paarden moeten dealen met verlies, door bijvoorbeeld veel verhuizen, of vroeg afspenen, vind ik dat ook geen gekke gedachte. Middels acupressuur en zacht bodywork, help ik paarden dit stuk wat meer los te laten. Ook dat heelt de longen niet, maar kan het verdriet wellicht verzachten.

Dus: herken jij je paard in dit plaatje, denk dan zeker ook eens aan het ademhalingssysteem! Extra tip: Thirza Hendriks heeft een online programma gemaakt over Breathwork – check voor meer info zeker even haar pagina Functional Horse Training by Thirza Hendriks!

04/06/2024

NIET ELK PAARD GESCHIKT VOOR 24/7 BUITEN?
Het blijft een eeuwig durende discussie. En vandaag doe ik er even aan mee 😉. Als ik naar de blauwdruk van het paard kijk, denk ik dat hij in principe beter af is met 24/7 keus voor vrije beweging. Het argument dat domesticatie daar verandering in heeft gebracht, zie ik zelf (nu) niet helemaal. Het paard heeft miljoenen jaren gedaan om zich aan te passen aan de veranderingen van omgeving, als je kijkt naar evolutie. Domesticatie is een proces van enkele duizenden jaren. En tuurlijk heeft de mens invloed gehad. Maar als ik kijk naar het lijf van het paard, denk ik dat hij nog steeds gemaakt is voor beweging.

HET LIJF IS GEMAAKT VOOR (VEEL) BEWEGING
De voeten zijn gebaat bij lopen, vanwege de doorbloeding van hoef en onderbeen. Bij elke stap zet de voet iets uit en veert terug, waardoor het als een pomp fungeert.
Het lymfesysteem is afhankelijk van beweging om afvalstoffen af te voeren. Het heeft geen eigen pomp, zoals het bloedvatenstelsel het hart heeft. Als een paard langere tijd stil staat, hopen afvalstoffen zich op. Dat heeft ook weer effect op het fasciale systeem, waardoor er ook restricties kunnen ontstaan.
Als je kijkt naar Equine Astma, heb ik van Thirza Hendriks geleerd dat er ontzettend veel paarden zijn met milde – matige astma zijn, vaak niet gediagnosticeerd. Belangrijkste triggers lijken op dit moment stof en ammoniak op stal (alhoewel je luchtvervuiling vermoedelijk ook zéker niet uit kunt sluiten). Het spijsverteringsstelsel is gebaat bij regelmatige beweging. En zo kan ik nog wel even doorgaan. En nee. Die mogelijke effecten van langdurig op stal staan, zie je vaak niet direct. Dat kan een proces van jaren zijn. Dus, ik kan me voorstellen, dat de link niet altijd gelegd wordt.

Ik zal niet ontkennen, dat ik paarden ken, die écht graag op stal staan. Wat ik me dan wel af vraag, is of er niet iets anders achter zit, dan enkel graag naar stal willen. Ik noem mijn meest voorkomende oorzaken – er zijn er dus nog wel meer (en de wolf, die veel mensen kopzorgen en stress bezorgd, laat ik even buiten beschouwing…).

HET IS VAAK NIET DE STAL, MAAR IETS ANDERS, WAAROM EEN PAARD NAAR BINNEN WIL
Is er wel eten en drinken? Mijn paard liet ik vroeger soms 4-5 uur in een paddock staan, waar verder geen klap te doen was. Een openlucht box zonder eten en drinken. Niet zo gek dat hij het prima vond om terug te gaan, zeker als er eten in de stal is. En als er biks ligt, is dat vaak een extra conditionering. Als een paard niet kan schuilen tegen zon, wind en regen, helpt dat ook absoluut niet.

Zijn er nog paarden in de buurt waar het paard zich fijn bij voelt? Sommige paarden staan alleen of met zijn tweeën in de wei. Als de andere paarden er omheen weg zijn, vindt niet elk paard dat prettig.

Paarden die niet goed aan hun rust toekomen in de groep is een veel gehoord argument. Dat is zéker iets om bij stil te staan. Rust is essentieel voor herstel. Wél vind ik het dan interessant wat er voor zorgt dat zo’n paard zijn rust niet in de groep kan vinden. Van nature haalt een paard veiligheid uít de groep, rusten is een groepsding, paarden rusten van nature sámen. Alleen, domesticatie heeft er voor gezorgd dat een paard niet meer opgroeit in zijn familie, maar bij “vreemde” paarden, van verschillende rassen. Waardoor het moeilijker kan zijn om elkaar te begrijpen. En de plek onveilig kan worden.

Is er voldoende ruimte voor alle paarden? Wordt er tijd genomen om nieuwe paarden rústig in te scharen, zodat ze elkaar leren begrijpen? Niet elk paard heeft genoeg aan een paar dagen wennen. Zijn er voldoende droge, zachte ligplekken? Hoeft weinig toelichting, vermoed ik 😉. Hoe staat het met het eten? Is er genoeg zodat er geen stress over hoeft te ontstaan? Ik heb zoveel plekken gezien die verkocht worden als 24/7 buiten. Maar als de paarden met 15 stuks op een betonnen plaat staan, met maar 2 hooi plekken en eigenlijk te weinig ruimte.... Gaat er in mijn ogen heel veel niet handig. 24/7 buiten, heeft meer nodig dan dat.

Hoeveel is er te doen op de plek waar je paard staat? Ja, paarden grazen graag, maar een vierkante, gladde wei, kán wat saai zijn, zeker als er weinig diversiteit is. Kunnen onderzoeken is een eerste levensbehoefte van een paard. Dat stimuleert afgifte van dopamines (voelt goed). Als dat er gedurende de dag maar weinig is, kan dat een reden zijn dat je paard wel even weg wil uit de wei.

BLIJF ALERT OP DE SYSTEMEN DIE BEWEGING NODIG HEBBEN
Dus ja: ik denk zéker dat je naar je paard moet kijken, of je hem op stal zet. Maar wees je bewust van de mogelijke fysieke en mentale gevolgen, op de langere termijn. In de nacht op stal klinkt als een mooie tussenoplossing, maar besef dat een paard doorgaans geen hele nacht slaapt. Ze hebben geen dag en nacht ritme, zoals wij. Ze zouden van nature al weer snel rond gaan scharrelen. Hoe meer je daaraan tegemoet kunt komen, hoe groter de kans dat je je paard fysiek en mentaal gezond houdt. Kijk of je de oorzaak kunt achterhalen, als je een paard hebt dat wél graag naar binnen wil. Ik heb meerdere paarden begeleid, en 9 van de 10x lag de oorzaak in eerder genoemde dingen. En soms weet je het gewoon niet. Of heb je de opties/mogelijkheden niet. Dan is het wat het is. Blijf dan alert op de systemen die van nature veel beweging nodig hebben. Ondersteun als je ziet dat die in de problemen komen. Dan doe je wat je kunt!

28/05/2024

“DENK JE DAT MIJN PAARD PIJN HEEFT?”
Een vraag die me veel gesteld wordt, is of ik denk dat een paard, pijn heeft. Of, als soort van variatie erop: kan ik er nog wel op rijden? En laat ik voorop stellen, dat ik ontzettend blij ben, dat steeds meer mensen hierover nadenken. Dat als je een paard koopt of hebt, rijden níet zo vanzelfsprekend is. Of dat er in ieder geval goed gekeken wordt, naar of het paard geschikt is voor dat wat je er mee wil.

Of een paard pijn heeft? Ik vind het super lastig in te schatten, voor een ander wezen. Wat ik wél kan zeggen of ik er zelf op zou gaan zitten en hoe ik de belasting in zou vullen. Een rustig, kort stapritje rechtuit, is heel wat anders dan een buitenrit door de duinen, een dressuur training met veel zijgangen of een endurence wedstrijd. Om maar eens wat te noemen.

VERSCHIL TUSSEN PIJNGRENS EN PIJNTOLERANTIE
Maar wat voor mij van belang is als het gaat over of een paard pijn heeft, is dat er een verschil is tussen de pijngrens en de pijntolerantie. De pijngrens is een vrij harde grens. Als jij met je nagels in je arm prikt, doet dat op een gegeven moment zeer. Dat moment is vrijwel altijd hetzelfde, als je op dezelfde manier en plek prikt. Maar je pijntolerantie, dat is een ander verhaal. Dat gaat voor mij over hoe goed je kunt dealen met de pijn of het ongemak. En dat is helemaal niet zo zwart wit. Ga jezelf maar na. Als jij lekker in je vel zit, leuke relaties/mensen om je heen hebt, lekker eten en drinken hebt en verzadigd bent, je leuke dingen in je leven kunt doen en ontdekken, dan kun je meestal met de meeste ongemakken best goed dealen.

Maar ben je eenzaam, heb je een volle week met alleen maar k-klussen, heb je honger of dorst…. Dan kun je die ongemakken ook minder goed hebben.

Kortom: een paard dat mentaal lekker in zijn vel zit, zal waarschijnlijk makkelijker kunnen dealen met eventuele pijnen en ongemakken. Daarmee zeg ik niet dat je maar door moet gaan. Want, het werkt ook andersom: als ongemak écht pijn wordt, heeft dat weer impact op het mentale stuk.

WIL JE RIJDEN ÉN REKENING HOUDEN MET DE PIJNTOLERANTIE? GEEF JE PAARD CONTROLE!
En dat rijden? Als ik eerlijk ben, zie ik best veel paarden waar ik zélf niet meer op zou stappen, of niet de dingen mee zou doen die van ze gevraagd worden. Ik heb dan ook wel het geluk dat ik geen fluit geen om rijden. Mijn paard is op zijn 11e afgekeurd, ik heb hem nog 6 jaar gehad en stoppen met rijden is voor ons allebei een grote opluchting geweest. Ik vond het echt leuk, maar toen hij aangaf dat het te moeilijk was, vond ik er weinig meer aan. Door te stoppen, hoefde ik me ook geen zorgen meer te maken of hij het wel aan zou kunnen. Maar, zo af en toe nog even op zijn rug een stukje meeliften, dat deed ik af en toe. Rechtuit, een minuut of 10. Ik pakte een krukje en hij kon stil blijven staan, of niet. En dat is ook wat ik mijn klanten adviseer, als je graag wil rijden, maar rekening wil houden met de ongemakken van je paard: leer hem dat hij nee mag zeggen.

Sommige paarden moet je dat écht leren. Die zijn zo gewend om te gehoorzamen, of hebben ervaren dat als zij “nee” zeggen, er nog meer pijn prikkels komen. Dus verzeker jezelf ervan dat je paard snapt dat hij nee kan zeggen, en het ook doet. Want ook het hebben van controle, draagt bij aan de pijntolerantie. Het is niet voor niets, dat ze bij de tandarts (als je een invoelend type hebt tenminste), vaak een teken afspreken waarop zij de behandeling even stoppen.

Dus. Heeft een paard pijn of ongemak? Die kans is best aanwezig. Maar hoe hij er mee dealt, daar heb jij als eigenaar voor een groot deel invloed op!

📷Melanie Smulders - www.mevrouwwiebelkont.nl

14/05/2024

CONTROLE TERUG NA VERVELENDE ROTSTRAAL BEHANDELING – VEEL RELEASE EN MEEDENKEN VAN HET PAARD
Jawel, net als vorig week, weer een verhaal over een paard dat liever geen voeten gaf. Alleen, ipv een (zeer waarschijnlijk) fysieke oorzaak, was er bij dit paard een heel duidelijke emotionele oorzaak. Ze heeft een poos behandeling nodig gehad voor forse rotstraal, waardoor haar aversie tegen voeten geven, enorm was. Ik ben er een keer of vijf geweest, ben begonnen met wat bodywork, om de eerste laag stress hierover weg te nemen.

CONTROLE IS VAN NATURE BELONEND VOOR JE PAARD – DIT KAN VOOR EN TEGEN JE WERKEN
Ik schreef al in een eerdere blog, hoe belangrijk het hebben van controle is voor een paard. Het is een primaire bekrachtiger, wat wil zeggen dat het hebben van controle van nature belonend werkt voor een paard. Ze zijn bereid om daar dingen voor te doen, en gedrag te herhalen. In feite, is het weigeren van je voeten geven, óók een vorm van controle. Vanuit dat perspectief, is het slim om dit gedrag zo snel mogelijk om te buigen. Want, het hebben van controle is een beloning, die er voor zorgt dat het paard gedrag zal gaan herhalen. En in het geval van voeten terugtrekken, zou ik dat zelf niet willen. De wil om controle te hebben, kan tegen je werken, maar je kunt het ook in je voordeel gebruiken, door het paard een startbutton aan te leren.

Behalve bodywork, waar deze merrie behoorlijk intens op reageerde, zijn we gaan werken positieve bekrachtiging en die startbutton. Waarom positieve bekrachtiging? Omdat we op die manier, voeten geven weer kunnen koppelen aan iets leuks. Let wel: iets dat het páárd leuk vindt. Ik merk dat mensen soms vinden dat het paard het voor ons moet doen. En ja, een goede relatie met je paard, helpt absoluut mee om dingen voor elkaar te krijgen. Maar als je het even terug brengt naar de kern, doet een paard doorgaans iets, omdat het hem iets fijns oplevert. En laat hij het, als het een voor hem vervelend gevolg heeft. En ja, hij kan jou heel leuk vinden. Maar er zijn nog veel meer dingen in het leven (hoop ik) van je paard, die fijn voor hem zijn. Eten bijvoorbeeld. Of vriendjes. De mogelijkheid om bepaalde kruiden of takken te eten. Dus hoe leuk ze ons kunnen vinden, er is nogal wat concurrentie. Vandaar dat ik voer gebruik, voor de meeste paarden is dat dusdanig leuk, dat het ze een goed gevoel geeft.

VEEL RELEASE NADAT HET PAARD MERKTE DAT ZÍJ MOCHT BEPALEN WANNEER ZE HAAR VOET GAF
Wel is het van belang om niet te snel te gaan. Met voer kun je een paard ook over grenzen trekken, en dat is níet de bedoeling. Bij deze merrie zat echt een sterke, negatieve emotie als het ging om haar voeten. Als we haar in conflict brengen door met heerlijke wortels aan de ene kant te zwaaien, maar ze moet dan wel éérst haar voet geven… Dan maken we het uiteindelijk niet echt beter. Om haar controle terug te geven over het proces, hebben we haar geleerd dat pas als ze een krukje aan raakt, de procedure van voeten pakken gestart wordt. De startbutton dus.

Gisteren hebben we alles aan elkaar geknoopt. En het mooie was, ze raakte het krukje aan, en verplaatste daarna zélf al gewicht. Ze begon mee te denken, en mee te werken. Het bijzondere was, dat er tussen de herhalingen enorm veel smakken en kauwen was. Zeker weten doe ik het niet, maar het leek erop dat ze de stress over het geven van voeten los begon te laten. Smakken en kauwen kán ook een teken zijn van oplopende spanning, vandaar dat ik er nooit heel stellig in zal zijn. Maar omdat ze verder rustig was, ze de optie had om weg te lopen, en er ook nog een berg los hooi voor het grijpen lag, vermoed ik dat het in dit geval eerder een release was dan een kalmerend signaal. Nu is het zaak om dit rustig verder uit te bouwen, maar haar mens heeft de tools in handen om dat te doen!

Er zijn best wat zorghandelingen, zoals voeten geven, afsp***en, vliegenspray sp***en, kap op zetten (waar ik met Zook aan werk op de foto), ogen schoon maken, tanden checken, of halsteren, die voor paarden niet fijn zijn. Door deze handelingen in kleine stappen op te splitsen, ze te koppelen aan iets leuks, én het paard een stem te geven in het wanneer, kun je de weerstand doorgaans weg halen. Loop jij hier tegenaan? En zou je mijn hulp misschien willen? PB sturen mag altijd!

08/05/2024

RED HEEFT MOEITE MET VOETEN GEVEN - HOE KUNNEN WE HEM HELPEN?
Van de week was ik bij Red, een jonge ruin van 2, die moeite heeft met voeten geven. En dan vooral ze omhoog houden. Hij was voor mij weer zo'n leerzaam voorbeeld dat "probleemgedrag" heel vaak (ook) een fysieke component heeft. Red is leergierig, nieuwsgierig, en eigenlijk alles wat hij met zijn mens doet, gaat prima. Behalve die voeten. Dat is voor mij al aanwijzing 1: Red en Krista hebben een prima band, duidelijke communicatie, ze begrijpen elkaar, en geen voeten willen geven, is afwijkend gedrag.

Red wordt getraind via R+. Dat houdt in dat hij bij "gewenst" gedrag een brokje krijgt, met als doel dat hij het zo leuk vindt dat hij meer van het gedrag laat zien. Maar, hij staat los en kan ook weg. Hij heeft controle over wanneer hij zijn voet geeft en wanneer hij hem terug krijgt. Voor veel paarden maakt dit al zoveel uit. En zijn ze uiteindelijk meer dan bereid mee te werken. Alleen, voor Red was het toch onvoldoende, ze kregen de duur níet echt omhoog. Wat vrij lastig bekappen is.

MENTAAL/EMOTIONEEL LIJKT RED IN ORDE, MAAR HOE IS HIJ FYSIEK?
Als ik bij een paard kom, check ik altijd het lijf. Hoe staat een paard, hoe voelt hij, hoe beweegt hij. Red zijn lijf zag er behoorlijk ok uit, weinig onregelmatigheden of zichtbare spierlijnen (wat kan duiden op compensatiepatronen). Wel viel me op dat hij zijn achtervoet krabde op een aparte manier. De meeste paarden tillen het been op en krabben in de lucht. Red liet zijn voeten staan, en vouwde zijn lijf helemaal dubbel om die voet op de grond te krabben. Hij staat blijkbaar in zijn eigen tijd ook liever niet op 3 benen. En hij lijkt er lenig.

In het lopen was vooral achter voor mij afwijkend. Wat ongecoordineerd, en iets traag. Enkele neurologische tests gedaan. Die waren zeker niet 100% slecht, maar ook absoluut niet 100% in orde. Ik besluit hem een bodywrap om te doen. Bodywraps werken heel zacht in op de vrije zenuwuiteinden vlak onder de huid en hebben daardoor een effect op de proprioceptie. Red zijn achterhand functioneerde duidelijk beter. Daarnaast hebben we hem op balans kussens gezet. Ook die geven informatie mbt proprioceptie. Alles heel kort. Het lijkt net niks, maar dit is behoorlijke info voor het zenuwstelsel. En dat wil ik niet overprikkelen. We hebben 2 korte sessies gedaan, met zeker een half uur pauze er tussen. Het doel: Red zekerder maken in zijn proprioceptie en balans en hem positief bewust van zijn lijf te maken.

In beide sessies, wist hij zijn benen langer op te tillen.
Mijn vermoeden is, dat Red erg mobiel is. Dat kan (negatieve) impact hebben op coördinatie en proprioceptie, waardoor langdurig op 3 benen staan, ingewikkeld is voor hem. Hij lijkt ook een duidelijk voorkeursbeen te hebben (hij onderzoekt nieuwe dingen steevast met linksvoor), wat maakt dat hij die het lastigste geeft. Logisch, het is zijn meest zekere been. Zijn voorvoeten geeft hij moeilijker dan zijn achtervoeten. Wat verklaart zou kunnen worden door de grotere instabiliteit achter. En als hij een voorvoet geeft, moet achter dus meer opvangen, wat lastig is.

JE PAARD DOET NIET MOEILIJK, HIJ HÉÉFT HET MOEILIJK
Wat ik maar wil zeggen: paarden willen doorgaans best meewerken. Zo niet, stel jezelf dan wat vragen:
- Wat levert het mijn paard op om te doen wat ik zeg? En dan heb ik het over een directe beloning. Dat hij straks makkelijker afrolt, omdat hij die lange teen kwijt is, daar heeft hij niks aan.
- Hoe meewerkend is het paard normaal? Zo weet je of het een specifiek probleem is, zoals bij Red. Of een groter issue, zoals bijvoorbeeld wantrouwen in mensen.
- Stel je de vraag in een veilige omgeving? Een paard met stress heeft niet zoveel "werkgeheugen"
- Hoe zit het paard fysiek in elkaar? Kán hij wel uitvoeren wat je vraagt? En ja, dit kan best wel eens een puzzel zijn...

Bedenk dat een paard niet moeilijk doet, maar het waarschijnlijk moeilijk heeft! Dat maakt jouw instelling anders. In het eerste geval kom je niet veel verder dan dat "die rotknol gewoon moet luisteren!" In het tweede geval wil je hem waarschijnlijk helpen en ga je denken in oplossingen, die jou en je paard veel verder helpen dan boos worden.

Loop jij tegen een soortgelijk probleem aan met je paard? Je mag altijd een bericht sturen, ik denk graag met je mee!

23/04/2024

ALS HIJ HET NIET LEUK ZOU VINDEN, ZOU HIJ HET NIET DOEN?
Ik heb me vaak verwonderd over het feit dat paarden dingen doen die ongemakkelijk of spannend voor ze zijn. Doorlopen met blessures. Weg gaan van hun vriendjes, terwijl ze dat lastig vinden. En laat ik voorop stellen: er zijn echt paarden die daar ok mee zijn. Of het zelfs leuk vinden. Maar de zin: “als hij het niet leuk zou vinden, zou hij het niet doen,” is voor mij echt te kort door de bocht.

Bij Equine Studies en van Sharon May-Davis leerde ik dat we evolutionair gezien daar waarschijnlijk wel een handje in hebben gehad: de paarden die we niet konden temmen, aten we op. De paarden die bereid waren samen te werken, daar fokten we mee. Klinkt logisch. Maar dat betekent ook, dat die echte “vechters” er mogelijk niet meer zo zijn?

MIJN ERVARING BIJ DE BOSNIAN MOUNTAIN HORSES – EEN PRIMITIEF RAS
Sinds een jaar heb ik de mazzel dat ik regelmatig bij de Bosnian Mountain Horses van Zefanja op bezoek mag, met name om leuke dingen te doen met Zoky. In dat jaar, heb ik ze denk ik best goed leren kennen. En hoewel ze uiteraard allemaal hun eigen karakter hebben, hebben ze ook één ding gemeen: ze zijn stuk voor stuk minder makkelijk te overbluffen (zeg maar: niet) dan 99% van de gedomesticeerde paarden die ik tegen kom. De één wordt onbuigzaam en onbereikbaar, de ander zal eerder terug vechten. Maar probeer niet al je trainingstechnieken op ze los te laten, en pas helemaal op met teveel druk. Want daarmee bereik je echt niets. Of nou ja. Je bereikt vooral een slechte verstandhouding. En begrijp me niet verkeerd: het zijn super fijne paarden, die echt best mee willen werken. Maar het moet wel zinvol zijn. En niet alleen maar “omdat jij het zegt”.

Als ik mensen dit probeer uit te leggen, krijg ik nog best wel eens te horen dat ze dit herkennen van hun eigen paard. En ik zeg niet dat het niet zo is hè. Maar ik weet inmiddels ook, dat van álle paarden die ik zie (en dat zijn er best veel), er gemiddeld hooguit één paard is, die in de buurt komt van wat ik de Bosniers zie doen. Het is écht anders. Een groot verschil met de paarden die wél terug vechten, is dat deze bergpaarden een ongelofelijk sterk lichaamsbewustzijn hebben. Zichzelf bizar goed kunnen coördineren. Zich super bewust zijn van wat ze doen met hun lijf. Hoe zij zich in de modder redden bijvoorbeeld, is echt anders dan hoe ik de meeste paarden door de modder zie gaan. Ik ben over dit verschil gaan nadenken. Een enorm verschil is dat de BMH primitives zijn. Zij hebben nog de kenmerken van het oerpaard, dus, zoals de natuur het bedoeld heeft. En die kenmerken maakt dit ras een stuk sterker en stabieler. Je moet denken aan meer ontwikkelde spieren, extra ligamenten voor meer stabiliteit, oa in de hals, maar ook in de benen. Bij het gedomesticeerde paard, zijn die kenmerken weg gefokt. Maakt ze leniger, maar ook minder stabiel.

FYSIEKE KRACHT EN STABILITEIT ZIE JE TERUG IN DE MENTAAL/EMOTIONELE STABILITEIT
Hoe sterker en stabieler een paard in zijn lijf is, hoe sterker hij ook emotioneel en mentaal is. En ook: hoe minder makkelijk te “overbluffen”. Klein voorbeeldje: een regelmatig gebruikte tactiek om “probleempaarden” rustiger te krijgen, is ze veel op een cirkel laten lopen, vaak met behoorlijk wat buiging in de hals. Het idee is dan “bewuster maken” of “zachter maken” in het lijf. Maar als je kijkt naar hoe het paard van nature beweegt, is dat vooral rechtuit. Zo is de wervelkolom ook gemaakt: een vrij rigide structuur waar niet al te veel zijdelingse buiging mogelijk is. Behalve in de hals, maar dat is noodzakelijk voor bijvoorbeeld browsen en krabben. Door een paard continue te laten buigen, haal je hem eigenlijk uit balans, je verzwakt hem. Onze moderne paarden zijn door het ontbreken van lamellen in de hals die voor stabiliteit zorgen (zie onderzoek Sharon May-Davis: “the dilemma of the missing lamellae”), veel minder sterk in de hals. En daardoor ook makkelijker te overbuigen. Dat gaat bij de Bosniers een stuk minder eenvoudig, omdat hun hals zoveel sterker en stabieler is.

Moraal van het verhaal: zeg niet te snel dat als een paard iets niet leuk zou vinden, hij het niet zou doen. We hebben ze qua karakter, maar ook qua fysiek zodanig gefokt dat ze eerder kiezen om mee te werken, ook als dit niet zo prettig voor ze voelt..!

📷De prachtige foto is gemaakt door Marianne - Zora die een borstel inspecteert.

Adres

Utrecht

Openingstijden

Maandag	09:00 - 19:00
Dinsdag	09:00 - 19:00
Woensdag	09:00 - 19:00
Donderdag	09:00 - 19:00
Vrijdag	09:00 - 19:00
Zaterdag	09:00 - 19:00
Zondag	09:00 - 19:00

Telefoon

+31653240214

Website

http://www.paardenfeest.com/

Meldingen

Wees de eerste die het weet en laat ons u een e-mail sturen wanneer Paardenfeest - Jouw paard lekker in zijn vel nieuws en promoties plaatst. Uw e-mailadres wordt niet voor andere doeleinden gebruikt en u kunt zich op elk gewenst moment afmelden.

Contact

Stuur een bericht naar Paardenfeest - Jouw paard lekker in zijn vel:

Video's

INSCHAREN VAN EEN NIEUW PAARD – KUNNEN DE PAARDEN DAT ZELF UITZOEKEN?

INSCHAREN VAN EEN NIEUW PAARD – KUNNEN DE PAARDEN DAT ZELF UITZOEKEN? Voor ik weer los ga, wil ik jullie om hulp vragen: op de plek waar Zook stond, hebben we nu plek vrij voor een ander paard. Het gaat om een 24/7 buiten plek, met een stukje bos, nagenoeg altijd een droge ligplek, beperkt gras in het weide seizoen (als het is uitgebloeid) en de Amerongse Berg op ongeveer een kwartier stappen. In het begin zullen er even 2 paarden staan, dus je moet even geduld hebben voor je daar alleen naartoe kunt (maar goed, ik ga er vanuit dat als je dit leest, welzijn op nr 1 voor je staat en je voor een fijne plek, best wat geduld kunt hebben 😉 ). Voorkeur gaat uit naar een ruin, maar eventueel is een merrie ook bespreekbaar, bij de juiste klik. Het is op basis van doe-het-zelf, je zult 2 à 3 mest/voerbeurten p/w hebben. Plek is in Overberg, omgeving Veenendaal. Neem gerust contact met me op als je meer wilt weten! Of stuur dit door naar iemand voor wie dit wat kan zijn! Ok, dan nu waar ik het echt over wilde hebben. Sluit wel aan bij mijn eerste stukje. Vroeger dacht ik dat paarden prima in staat waren om zelf uit te zoeken hoe ze met elkaar om gingen. Ik bedoel, ze zijn allemaal paard, en een beetje knokken kan er bij horen, toch? Het zal je niet verbazen dat ik hierover mijn mening heb bijgesteld. Van de week zag ik op instagram een filmpje van het account bmh_sinne – een aanrader om te volgen als je écht wilt weten hoe een min of meer natuurlijk kudde functioneert, Tanja laat echt prachtige en leerzame voorbeelden zien). Een filmpje waar de hengst wat spanning had, want ja, ook bij zulke paarden komt uiteraard wel eens stress voor. Hij joeg wat op de veulens, de merries kwamen er tussen, positioneerden zich bewust en vrij snel was iedereen weer kalm. COMPLETE CHAOS – PIJNLIJK OM TE ZIEN Toen keek ik naar een filmpje van Zook waar een nieuw paard werd ingeschaard. De chaos was werkelijk enorm. De hengst van Tanja ging netjes óm de merries heen. Zook gaat,

INSCHAREN VAN EEN NIEUW PAARD – KUNNEN DE PAARDEN DAT ZELF UITZOEKEN?

ALS HET GENOEG IS

ALS HET GENOEG IS Iedereen die dieren heeft, zeker als ze ouder zijn, of wat dingen mankeren kent volgens mij dat gevoel van verantwoordelijkheid: wanneer is het genoeg? Het is iets dat ik bij Zook altijd een pittige verantwoordelijkheid heb gevonden. En als je goed leest, merk je vast op dat ik hier in de voltooid verleden tijd spreek. Gisteren heb ik mijn Grote Vriend laten gaan. En omdat hij zijn leven lang niet alleen mij, maar ook mijn klanten en volgers veel heeft kunnen leren (vooral als het gaat om de gevolgen van keuzes die ik heb gemaakt op het gebied van huisvesting, management, training en het – onbewust – negeren van zijn grenzen), denk ik dat zijn dood hier mooi bij aan sluit. OP DE STOEL VAN HET LEVEN GAAN ZITTEN Vroeger vond ik het vooral lastig om te bedenken dat ik degene was die een einde kon maken aan het leven van mijn dieren. Als een soort almachtige mijn veto uitspreken, waardoor de dierenarts de benodigde handelingen uit zou voeren. Tuurlijk doet een dierenarts dat niet zomaar. Maar het voelde toch een beetje alsof ik op de stoel van het natuurlijk verloop en de wijsheid van het leven ging zitten. En wie ben ik nu helemaal om dat te doen? Tot iemand een keer tegen me zei dat we misschien wel meer invloed uitoefenen op het rékken van levens. Tot diep in de blessuretijd (die is ook van haar, die blessuretijd. Vond hem zo mooi). Van ouderdom sterven is veel dieren niet gegeven. Omdat wij ze eten voor blijven zetten. Maar ook omdat we bijvoorbeeld operaties uit laten voeren, tanden laten trekken, boxrust volgen voor genezing, medicatie gebruiken. En ik zeg niet dat we dat niet moeten doen hè. Maar waar trek je de grens? En is dat niet net zozeer op de stoel van de natuur gaan zitten als wanneer je besluit er een einde aan te maken? Omdat je het één doet, zul je ook het ander moeten doen, denk ik. Het is een gevolg van domesticatie. ONZE OGEN ZIJN GEWEND AAN STRESS Voor mezelf had ik een aantal grenzen die ik Zook niet over wilde late

NIEUWE PAARDEN INSCHAREN HOEFT NIET MET “GEDOE” GEPAARD TE GAAN

NIEUWE PAARDEN INSCHAREN HOEFT NIET MET “GEDOE” GEPAARD TE GAAN – LIEVER NIET ZELFS Eind juni kwam er bij Zook en Jip een nieuwe bewoner. En ik weet dat ik hier al eerder over geschreven heb. Maar ik merk dat nog steeds bij veel mensen het idee heerst dat het normaal is dat er wat “gedoe” bij komt kijken. Dat een klap hier en daar erbij hoort. En dat de rangorde even bepaald moet worden. Vandaar dat ik er nog een post aan besteed. Omdat ik denk dat het anders kan, en dat die manier voor de paarden vele malen fijner is. “DE BAAS” BESTAAT NIET IN HET WILD Toen we kijkers kregen voor het plekje bij ons op de track, gaven veel mensen een beschrijving van hun paard. Daar vroeg ik uiteraard ook om. Ze vertelden hoe hun paard reageerde op nieuwe dingen, voer en hun plek in de kudde. Daar merkte ik al dat veel mensen het nog hebben over “dominantste paard”. Dat is dan het paard waarvoor alle andere paarden aan de kant gaan en “de baas” zou zijn. Maar als je me langer volgt, weet je dat er helemaal niet één baas is. Ook niet en “leidmerrie”. Ja, in het wild is er een hengst, die bepaalde taken heeft, zoals zorg dragen voor veiligheid en hij speelt een belangrijke rol bij voortplanting. Maar hij is niet de baas die iedereen rond commandeert. Alle paarden zorgen samen voor de veiligheid. Dat is een gedeelde verantwoordelijkheid. Wat wij vaak van onze gedomesticeerde paarden zien, is een meestal het gevolg van menselijk ingrijpen. Niet bewust. Maar onze keuzes maken dat paarden elkaar minder goed begrijpen dan in het wild, niet goed leren wat het is om samen te werken. En echt heel veel paarden groeien op met stress over eten. En sommigen gaan dan de rest weg jagen, zodat ze zelf maar te eten hebben. EIGEN CULTUUR Daarnaast is het zo, dat paarden die in het wild leven, opgroeien in een familiestructuur. Ze kennen elkaar en de cultuur door en door. Ze lijken allemaal op elkaar qua bouw, hoogte, manier van bewegen. Dit maakt het makkelijk om elkaa

Knikt jouw paard "ja" in stap? Mogelijk zit er iets niet goed in zijn lijf!

KNIKT JOUW PAARD “JA” IN STAP? MOGELIJK ZIT ER DAN ERGENS IN HET LIJF IETS NIET GOED! Voor mijn trajecten doe ik ook altijd een assessment, waarbij we de fysieke uitdagingen van je paard in kaart brengen. Immers, hier zitten vaak triggers die zorgen voor een overstromend emmertje en escalaties. Bovendien, veel paarden zijn fantastisch in gewoon doorlopen, ondanks pijn en ongemak. Ik weet zelf hoe hoog DA kosten kunnen zijn, dus ik leer mijn klanten áltijd waar ze ook fysiek naar kunnen kijken, zodat ze in een vroeg stadium bij kunnen sturen. Eén van de dingen die ik bekijk, is de beweging van het hoofd. En wat me opvalt, is dat er mega veel paarden zijn, die in stap een “ja-knik” beweging maken. Dus op en neer. Van boven naar beneden. Als je kijkt naar de beweging van de wervelkolom in stap, zie je dat die in alle dimensies beweegt. Dit ontstaat door de beweging die de achterbenen geven. Doordat linksachter en rechtsachter om en om naar voren bewegen, ontstaat er een links-rechts, op-neer en voor-achter beweging. Daar zou ik dan een lichte afspiegeling van verwachten bij het hoofd. De beweging van de wervelkolom gaat tenslotte van achteren helemaal door naar voren. Daar hoort een soort J-swing bij. Niet alleen maar op en neer, maar ook licht links-rechts. En dát zie ik zelden bij een paard. Wel een aandachtspuntje, want wat is de reden dat de beweging van de achterbenen niet vloeiend door komt? Dat is dan weer de vraag, waar ik uiteraard niet zomaar een antwoord op kan geven. Ik kan er niet in kijken. Wel kan ik de gebieden aanwijzen die er voor mij uitspringen. Een rug die heel strak beweegt, een achterhand die niet lekker functioneert, een hals die te rigide wordt gehouden. En deze ongemakken, kunnen voor stress zorgen. Hoe meer last je paard heeft van dit ongemak, hoe groter het risico op stress. Sommige paarden blijven lopen tot ze er bij neer vallen en zijn dan “ineens” kreupel. Andere paarden gaan protesteren. In beide gevallen kun je enor