18/09/2022
Ik was er voor een, voor mij, simpele klus.
Maar wel ééntje met veel impact voor hem.
Daar kwam ik pas echt achter toen hij na het melken nog even bij me kwam staan.
Voor een praatje.
Het huilen stond hem nader dan het lachen.
Dat was me wel duidelijk.
Maar toen na en paar keer knipperen het rood uit zijn ogen was verdwenen, en de brok in zijn keel eindelijk was doorgeslikt, begon hij te vertellen.
"Het kan niet meer.
Het MAG niet meer!
Hier in dit gebied boeren.
Alles hebben we er hier in de buurt aan gedaan.
Maar na zoveel jaar zij we nog geen stap verder gekomen.
Het is nu bijna 3 jaar geleden dat we op 1 oktober voor de eerste keer met de trekkers op het Malieveld stonden.
En wat is er in de tussentijd gebeurt?
Niets!
Talloze vergaderingen, overlegmomenten en bijeenkomsten hebben we gehad.
Wat hebben ze geholpen?
Niets!
Laatst waren ze hier in de buurt.
De beide ministers van Natuur & Stikstof en die van Landbouw.
Zogenaamd om "ons verhaal aan te horen."
'S morgens vloog er eerst een helikopter in het rondte om te zien of we niet iets van plan waren.
Daaruit blijkt al wel dat ze er niets van snappen.
We willen gewoon een eerlijk gesprek. Geen oorlog!
Later kwamen dan die beide ministers.
Met een heel cordon aan politie en politieauto's om zich heen.
Alsof we verdorie levensgevaarlijk tuig zijn!
Terwijl we alleen maar "gewone" boeren zijn. Die vechten voor hun bestaan!
En ja.
Bij de gratie van de delegatieleider mocht onze woordvoerder nog even 20 minuten zijn woordje doen. En geen seconde langer!
Hij heeft zijn verhaal netjes afgemaakt hoor! De volle 35 minuten.
Ze konden wat!
Maar later.
Bij het persmoment.
Als vliegen stoven die ministers op de pers af.
Want "zij" moesten hun woordje natuurlijk wel kwijt! En voor die camera's speelde hun tijd geen rol. Hele verhalen vertelden ze aan die journalisten.
Over hoe betrokken ze wel niet waren. En dat dit verschrikkelijk was voor de betreffende boeren. Ze snapten het ongenoegen van de boeren echt wel en ze zouden er alles aan doen om de pijn te verzachten.
Daarna stapten ze in hun limousine en reden ze weg.
De huidige situatie in het platgeschoven naastgelegen Natura 2000 gebied, en het bouwen van al die nieuwe stallen aan de andere kant van de grens, hebben ze niet willen zien.
Voor ze de eerste afslag waren ze ons waarschijnlijk al weer vergeten.
Hier. Daar vliegen de zwaluwen.
En de ecologen zeggen me hier dat ik hun nesten moet beschermen.
Pfff! Dat doen we hier al eeuwen!
Maar daar! Daar!
In dat Natura 2000 gebied dat ons de kop gaat kosten!
Daar wordt met man en macht geplagd en gezaagd!
Hopen hout gaan er door de versnipperaar.
Duizenden tonnen vruchtbare bovengrond worden er afgevoerd.
En niemand die ook maar iets zegt over het beschermen van de daar aanwezige vogels of insecten.
Straks komen de vrachtwagens om weer nieuw zand aan te voeren.
Wit zand.
Want ze willen er ook een stuifzandvlakte creëren.
Ze zijn niet wijs.
Dan die ambtenarij.
Je loopt je er op stuk.
Iedere ambtenaar heeft zijn eigen afgebakende stuk.
Meer verantwoordelijkheid kan en wil hij niet hebben.
Rapporten schuiven heen en weer door de gemeente- en provinciehuizen.
Iedere ambtenaar zet zijn vinkje of kruisje en als hij er niet uitkomt dan schuift hij het rapport gewoon weer door.
De ambtenaar die je moet hebben is alijd net weg, heeft een dagje vrij of wil niet gestoord worden. Als hij er nog is!
Voor hetzelfde geldt zit er weer een andere die niets van het hele trajectplan en de gemaakte afspraken weet zodat je weer helemaal opnieuw kunt beginnen met je verhaal.
Zelfs de goede, welwillende ambtenaren zeggen dat het trekken aan een dood paard is.
De landbouw heeft geen echte vertegenwoordigers meer in de provinciehuizen zitten. En die er nog zijn die zijn alleen machteloos.
Bij de ambtenarij is geen wil en geen kennis meer.
Men doet wat men verwacht wordt te doen.
Om daarna gewoon rustig naar huis te kunnen gaan.
De onzekerheid van ons bestaan doet ze niets.
Er zijn hier nog veel mooie boerenbedrijven, MET opvolgers, in de buurt.
Maar of er hier voor hun een toekomst is?
Nu is het stikstof en dat Natura-2000 gebied.
Straks wordt het de waterrichtlijn.
Ze willen ons gewoon kwijt."
Het was net of hij leeg liep.
Maar dat was niet erg.
Ik kende het verhaal, het gevoel en snapte de frustratie.
De ergenis over kromme rekenmodellen, aannames, valse beloftes, eindeloze rapporten, kantoorbiologen, vergroening, subsidiezoekers, dikdoeners, verdienmodellen, dubbele agenda's en noem het allemaal maar op.
De knagende onzekerheid over je toekomst
Wat maak 10 minuten van mijn tijd dan nog uit?
Vallende druppels hollen op den duur het hardste marmer uit.
Onwillige "groene" ambtenarij doet hetzelfde met het boerenbestand.
Tijd en vertraging werken in hun voordeel.
Op de terugweg zag ik een spandoek in een weiland staan.
"Wil de laatste boer het licht uit doen?"
Die kant wil men blijkbaar op.
Geen boeren en import van alle voedsel.
Alleen snappen die modellenmakers, rekenmeesters en groengapers het nog niet goed.
Hun "vooruitgang" wordt uiteindelijk een achteruitgang.
Dan kun je zelfs nog op je badslippers aanvoelen.
Want als het éénmaal donker is op het platteland!?
Ga er maar vast van uit.
Dan wordt het,
nog donkerder in de stad....
bron pagina/Boer Zinnige Onzin🧑🌾
