Japan DOG

Japan DOG Ta Stronka jest o Psiakach pochodzących z Japoni

20/01/2014

YUKI na dzisiejszym spacerku!

13/01/2014

19 (y) dziękuję :) Polecajcie stronkę!

akita inu :P
29/12/2013

akita inu :P

29/12/2013

Winter walk with Kimistu (9 months).

29/12/2013

ひなたぼっこ、気持ちいいですなぬ~♡
basking in the sun.... :)

29/12/2013

こんにちは

29/12/2013

Haru 9 month

29/12/2013

Mi akita atigrado. Lucky!

28/12/2013

Kiki went to the vet today to do follow up on her puppy shots & get her microchip implanted!

28/12/2013

Fundacja dla Zwierząt "Akity w Potrzebie" - Non profit - KRS 0000327906 Pomóż Akitom! Nr konta: PL82 1440 1387 0000 0000 1000 8875

28/12/2013

Za darmo: Nie mieszkałem nigdy w domu, byłem psem, który był tylko na podwórku..Znudziłem się..może za bardzo nie szczekałem? Ja się rwę do człowieka, chcę się przytulać i biegać, co ja złego zrobiłem, że się m...

28/12/2013

Tego psa o imieniu ARES wczoraj przywieźliśmy do Azylu.
Skrajnie zaniedbany, został "odwiązany" od mebla, przy którym spędzał 24 godz. na dobę - bez spacerów i bez normalnego kontaktu z człowiekiem.
Więcej na:http://forum.akity.pl/index.php?topic=990.0
Prosimy o wsparcie i pomoc!

28/12/2013

HASTER to młodziak w wieku około 1 - 1,5 roku.
Zabraliśmy go w połowie grudnia zeszłego roku ze schroniska we Wrześni. Trafił tam odłowiony- po dosyć długiej tułaczce - z ulicy.
Rudzielec jest typowym przedstawicielem swojej rasy.
Przyjazny w stosunku do ludzi, za to inne psy traktuje w akitowym standardzie - nie każdego pokocha i będzie się z nim zadawał :-)
Wymaga socjalizacji, kontaktu z człowiekiem, konsekwencji w przestrzeganiu ustanowionych zasad i łagodnej stanowczości w prowadzeniu na co dzień :-)

Od kiedy jest pod naszą opieką, przeszliśmy wspólnie troszkę kłopotów zdrowotnych. Okazało się mianowicie, że pies ma problemy żołądkowo- jelitowe. Do dziś niestety nie udało się ustalić ich przyczyny. Przeprowadzone dosyć szczegółowe badania niczego niepokojącego nie wykazały. Pojawiła się nawet teza, że być może kłopoty z biegunkami mają u HASTER'a podłoże emocjonalne i wszystko wróci do fizjologicznej normy, gdy pies zamieszka w swoim nowym domu i będzie miał poczucie bezpieczeństwa. Wierzymy, że tak rzeczywiście się stanie :-)
Rozwolnienia gnębiące HASTER'a przeszły dopiero, gdy zgodnie z zaleceniami lekarza wet. zaczęliśmy psu podawać karmę weterynaryjną ( Hills prescription diet CANINE i/d, aktualnie RC Gastro Instinal Low Fat ). Przy przyjętym systemie podawania karmy (częściej małe porcje) pies funkcjonuje bardzo dobrze i nie ma żadnych problemów.

Osoby zainteresowane adopcją HASTER'a prosimy o bardzo odpowiedzialne przemyślenie swojej deklaracji. Być może pies będzie musiał być na takiej diecie do końca życia, co wiąże się z dosyć żelaznymi rygorami żywieniowymi jak również określonymi kosztami związanymi z zakupem specjalistycznej karmy.
W przypadku niezłomnego zainteresowania podarowaniem temu Rudzielcowi domu, serdecznie zapraszamy do kontaktu :-)
HASTER jest zaszczepiony, odrobaczony i wykastrowany. Na swój nowy dom oczekuje u nas pod Poznaniem.

-------------------------------------------------
Więcej:

W sprawie adopcji i kontakt:
http://www.akity.pl/index.php?id=47

Na Forum:
http://forum.akity.pl/index.php?topic=985.0

Inne nazwy tej rasy psów: Tosa Inu, Tosa Ken, Tosa-Token, Japanese Fighting Dog, Japanese Mastiff, Japanese Tosa oraz Su...
28/12/2013

Inne nazwy tej rasy psów: Tosa Inu, Tosa Ken, Tosa-Token, Japanese Fighting Dog, Japanese Mastiff, Japanese Tosa oraz Sumo Inu.


Długość życia 10 - 12 lat
Wielkość miotu
6 - 12 szczeniąt
Wzrost
Pies: 55 - 65 cm.
S**a: 50 - 60 cm.
Waga
Pies: 54 - 90 kg.
S**a: 40 - 63 kg.
Aktywność
W domu: niska do średniej,
na zewnątrz: wysoka
Szybkość uczenia się
Wysoka
Posłuszeństwo
Wysokie
Stosunek do dzieci
Niezwykle tolerancyjny w zabawie z dziećmi. Ze względu na duże rozmiary, nie powinno się jednak zostawiać go samego z naszymi maluchami.
Stosunek do obcych
Nieufny. Może być agresywny
Stosunek do psów
Jest zazwyczaj agresywny wobec innych psów
Stosunek do innych zwierząt
Dobry wobec zwierząt, które zna od szczenięcia, ale może być groźny dla obcych
Wrażenie ogólne

Tosa Inu jest niezwykle silnym, potężnym i bardzo majestatycznym w wyglądzie, pochodzącym z Japonii mastifem. Bardzo atletycznie zbudowanym, ale nadspodziewanie zwinnym. Przez lata psy tej rasy były hodowane tylko i wyłącznie w jednym celu: aby uczestniczyć w tradycyjnych na wyspach j*pońskich walkach psów.

Ponieważ istniały trzy kategorie wagowe, w których występowały, istnieją duże różnice w wadze tego psa - może ważyć od około 37 do prawie 100 kg. Średnia waga psów w Europie i w USA kształtuje się pomiędzy 54 - 77 kg, natomiast w Japonii występują generalnie nieco mniejsze psy, o wadze 40 - 50 kg.
Szata

Krótka, gładka i twarda. Bardzo gęsta.
Maść

Najbardziej charakterystyczna jest jasnobrązowa, ale dopuszczalna także ruda i płowa. Często występują białe znaczenia na klatce piersiowej i łapach. Charakterystyczna jest także czarna maska.
Historia rasy

Tosa Inu często jest nazywany w Japonii "sumo inu". Jest istotnie prawdziwym zapaśnikiem sumo, tylko w świecie psów. Od lat uczestniczy w tradycyjnych w Japonii walkach psów, według reguł podobnych do zapasów sumo. Walki były często bezkrwawe. Chodziło o to, aby powalić przeciwnika na ziemię i przytrzymać go, uniemożliwiając podniesienie się. Jedynie zawody o najwyższe odznaczenia państwowe toczyły się na śmierć i życie. Inną zasadą j*pońskich psich zapasów była walka w całkowitej ciszy. Psy szczekające czy skomlące ze strachu były dyskwalifikowane. W drodze na ring często były ubierane w kolorowe, tradycyjne stroje, podobne do zawodników sumo. Warto zaznaczyć, że w przeciwieństwie do europejskich psów bojowych, które początkowo hodowano do walk ze zwierzętami, takimi jak byki, niedźwiedzie czy lwy, przeznaczeniem Tosa Inu była od początku walka przeciw innym psom.

Rasa powstała pomiędzy 1868 a 1912 r. przez skrzyżowanie j*pońskich ras, Kochi i Shikoku, z psami przywiezionymi przez Europejczyków. Do wyprowadzenia rasy użyto na pewno m.in. bulteriera, mastifa, doga niemieckiego, buldoga a także bernardyna i prawdopodobnie pointera. W rezultacie powstał potężny, zwinny i atletyczny w budowie pies w typie mastifa. W trakcie II wojny światowej rasa ta prawie całkowicie wyginęła. Ocalały pojedyncze psy. Tosa Inu jest stosunkowo rzadką rasą, nawet w swojej ojczyźnie, gdzie jest uważany za skarb narodowy. Obecnie jest głównie używany jako pies obronny i towarzyszący.

Tosa Inu znalazł się w Rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 kwietnia 2003 roku w sprawie wykazu ras psów uznawanych za agresywne i na posiadanie psa tej rasy potrzebne jest stosowne zezwolenie organu gminy.
Temperament

Tosa Inu, jak na "samuraja" przystało, jest nieustraszonym i bardzo odważnym psem. Bardzo przywiązanym do swojego pana i niezwykle czułym na ton jego głosu. Pies bardzo opiekuńczy, wierny, niezwykle cichy i opanowany. Jest to wynikiem specyficznych zasad psich walk, w których brały udział. Nawet walki na śmierć i życie odbywały się w całkowitej ciszy. Szczekające czy skamlące ze strachu Tosa Inu były dyskwalifikowane i eliminowane z dalszej hodowli.

Pies ten jest niezwykle czuły w stosunku do wszystkich członków swojej ludzkiej rodziny, ale nieufny w stosunku do obcych, co, w połączeniu z niezwykłymi umiejętnościami do walk, sprawia, że jest on wyśmienitym psem obronnym. Znane psu osoby są jednak zwykle radośnie witane. Zarówno psy, jak i suki są doskonałymi obrońcami. Sama wielkość psa i jego głębokie, donośne szczekanie są skutecznymi środkami odstraszającymi.

Pies ten jest niezwykle tolerancyjny w zabawie z dziećmi i nie ugryzie ich z bólu czy ze strachu. Ze względu na duże rozmiary, nie powinno się jednak zostawiać go samego z naszymi maluchami.

Tosa Inu jest zazwyczaj agresywny wobec innych psów, dlatego nie jest polecany do domu z innymi czworonogami, szczególnie tej samej płci, wielkości i temperamencie. Nie zawaha się zlikwidować każdego zwierzęcia, które uzna za zagrożenie dla swojej rodziny. Jako pies bojowy, posiada bardzo wysoką tolerancję na ból.
Problemy zdrowotne

Tosa Inu, podobnie jak większość dużych psów, może cierpieć na dysplazję stawów biodrowych i łokciowych. Zdarzają się także problemy z oczami, a wśród nich najczęstsze to podwinięcie powieki, mogące spowodować długotrwałe drażnienie rogówki, w wyniku czego może dojść do jej uszkodzenia. Stosunkowo częstym problemem jest skręt żołądka, spowodowany zjedzeniem jednocześnie zbyt dużej ilości pokarmu. Jest to druga, najczęściej występująca przyczyna śmierci psów, zaraz po nowotworach.
Pielęgnacja

Rasa ta jest łatwa w pielęgnacji. Wystarczy cotygodniowe szczotkowanie w celu pozbycia się martwych i luźnych włosów. W przeciwieństwie do innych mastifów, Tosa nie ślini się tak bardzo, choć oczywiście ślinienie występuje, szczególnie, gdy pies jest pobudzony, pije wodę lub jest zgrzany. Linienie psów tej rasy jest zwykle niewielkie.
Idealny dom

Ponieważ jest to pies stosunkowo mało aktywny wewnątrz, Tosa Inu może mieszkać w mieszkaniu, choć oczywiście dom z dokładnie zabezpieczoną działką jest zdecydowanie lepszym rozwiązaniem. Nie jest to rasa nadająca się do mieszkania w budzie czy kojcu. Tosa potrzebuje bliskiego kontaktu z człowiekiem.
Ćwiczenia

Tosa Inu mieszkający w domu z dobrze zabezpieczoną działką, po której mógłby swobodnie biegać, w zasadzie sam zapewni sobie odpowiednią dawkę ćwiczeń. Jest stosunkowo aktywny na zewnątrz i potrzebuje umiarkowanej ilości ćwiczeń, aby pozostawać w dobrej formie. Jednak, jak każdy pies, potrzebuje codziennie przynajmniej dwóch długich spacerów ze swoim opiekunem.
Wychowanie

Pies ten wymaga prowadzenia przez silnego i doświadczonego opiekuna, zdolnego do opanowania tego dużego i silnego "samuraja". Tosa Inu potrzebuje kontaktu i wiele zainteresowania ze strony swojego pana. Niezbędna jest także odpowiednio wczesna socjalizacja szczeniaka. Poznawanie nowych miejsc, ludzi, innych zwierząt pomoże nieco stępić wrodzoną nieufność i agresję. Tosa jest bardzo inteligentny i nie potrzebuje wielokrotnego powtarzania wciąż tych samych ćwiczeń, ale łagodnego, konsekwentnego podejścia. Szybko się uczy i jest posłuszny, ale nie jest to pies dla nowicjusza.

TERIER JAPOŃSKI (NIHON TERIA)Jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów krótkonożn...
28/12/2013

TERIER JAPOŃSKI (NIHON TERIA)
Jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów krótkonożnych.
RYS HISTORYCZNY
Do utworzenia tej rasy posłużyły krótkowłose foksteriery przywiezione do Nagasaki z Holandii w XVII w. oraz małe psy legawe (myśliwskie) i drobne miejscowe pieski. W Kobe i Yokohamie j*pońskie teriery były cenione jako psy portowych dam. Planowa hodowla ma swe początki około 1920 roku, ale utrwalenie dzisiejszego typu nastąpiło dopiero około roku 1930.
TEMPERAMENT
Inteligentne i przyjacielskie, lubią życie na łonie rodziny.Terier j*poński jest żywego i wesołego usposobienia.
BUDOWA
Mały, elegancki, zwartej budowy pies o ładnie zarysowanej sylwetce. Sierść jest bardzo krótka, ma około 2 mm.Stosunek między wysokością psa w kłębie i długością tułowia jest jak 1:1. Mózgo- i trzewioczaszka są tej samej długości.Uszy wysoko osadzone, dość małe, cienkie, w kształcie litery „V", opadające ku przodowi, mogą być zwinięte i odstawać na bok od brzegów czaszki.
UMASZCZENIE
Sierść krótka, gęsta, błyszcząca i gładka.
Umaszczenie: trójkolorowe - głowa czarna podpalana z białymi znaczeniami lub biała w czarne łaty. Czarne lub koloru podpalania kropki na tułowiu.

Wg Beckmanna (1895) pies ten najprawdopodobniej przybył do Japonii z Chin. Słowo „Chin (czin)” nie oznacza „chiński”, le...
28/12/2013

Wg Beckmanna (1895) pies ten najprawdopodobniej przybył do Japonii z Chin. Słowo „Chin (czin)” nie oznacza „chiński”, lecz wywodzi się od chińskiego „tsien”, czyli po prostu pies. Według Haucka, rasa ta powstała ze skrzyżowania spaniela tybetańskiego z mopsem. Niestety nie ma na to żadnych dowodów.

Strebel (1905) ma odmienne zdanie na to, skąd pochodzą korzenie china j*pońskiego. Zakłada, że Japończycy skrzyżowali maltańczyka ze spanielem, a z Japonii psy te zawędrowały do Chin oraz Europy. Jednak autor ten nie rozróżnia jednoznacznie „czina” od pekińczyka. Uważa, że pekińczyki zaliczają się do tej samej klasy, co chin j*poński.

W Japonii pies ten nazywany jest „makura tsin” czyli „poduszkowy piesek”. Von Siebold pozostawił w swojej książce „Fauna j*ponica” (1833) taki oto tekst, „Za w pełni udomowionego psa w Japonii uznać należy właściwie tylko sprowadzonego tam z Chin, przez Portugalczyków, czina. Ten mały pies jest nieodzowną częścią j*pońskich mieszkań, jest wiernym towarzyszem kobiet z tego kraju i przedmiotem ich najtroskliwszej opieki. Im jest on mniejszy i ładniejszy, tym wyżej ceniony i częściej pieszczony przez swoją panią, w której pobliżu odpoczywa zawsze na poduszkach i kosztownych materiałach. Stąd właśnie wzięła się nazwa „poduszkowy piesek”. Miniatury tej rasy mają zadarte nosy, które w młodości ściska się i wygina do góry. Odmiana, która podobna jest do lwiego pieska, zwana była „sukien tsin” (pies wodny)”.

Von Siebold był więc zwolennikiem teorii, że to Portugalczycy przywieźli tego psa z Chin do Japonii. Według jeszcze innych źródeł byli to Holendrzy, a nie Portugalczycy. Tego się już pewnie nigdy nie dowiemy. Pewnym jest natomiast fakt, że psy te były wymieniane między dworami cesarskimi jako prezenty.

Na podstawie starożytnych dokumentów przyjmuje się, że w 732 roku przodkowie china j*pońskiego zostali ofiarowani dworowi j*pońskiemu przez władców Korei (okres panowania dynastii Silla 377-935 ). Wydaje się, że w ciągu kolejnych stu lat importowano do Japonii większą liczbę psów tej rasy. Według świadectw historycznych, psy tej rasy były później sprowadzone przez wysłanników bezpośrednio do Chin (w czasie panowania dynastii Tung, 618-910) oraz do Korei Północnej (w czasie panowania dynastii Po H’ai 698-926).

W okresie panowania Shoguna Tsunayoshi Tokugawa (1680-1709) rasa została wyniesiona do rangi psa salonowego w pałacu Edo. W roku 1613 Brytyjczyk, kapitan Searles, sprowadził china j*pońskiego do Anglii, a w roku 1853 amerykański wojskowy Perry importował kilka do USA. Dwa spośród tych ostatnich zostały ofiarowane królowej Wiktorii. Od drugiej połowy XIX w. chin j*poński stał się psem dam z wyższych sfer. Obecnie jest szeroko znanym psem ozdobnym.

Chin w Europie
Nie wiadomo dokładnie, kiedy przybyły do Europy. Wiele źródeł podaje natomiast, że około 1860 przywieziono kilka sztuk do Anglii i Stanów Zjednoczonych, gdzie z powodzeniem były hodowane. Do Niemiec pierwsze psy przywieziono około 1880 roku. Był to dar j*pońskiej cesarzowej dla cesarzowej Augusty.

Hodowla nastręczała wiele problemów. Jedną sukę udawało się zapłodnić raz na cztery razy. Porody również były ciężkie, ponieważ psy te miały nieproporcjonalnie duże głowy. Stopień trudności hodowli Chinów wpływał oczywiście na ich cenę. Hagenbeck, znany w tamtych czasach importer psów, pisał, „Psy te są w Japonii bardzo rzadkie i jeżeli czasami udaje się je sprowadzić, płaci się za nie tyle samo złota ile ważą”.

Wygląd
Jeżeli chodzi o wygląd zewnętrzny, to w przeciągu kilku stuleci nie zmienił się znacząco. Rysunki z XIX w. pokazują psy, które z powodzeniem można by wystawiać w dniu dzisiejszym. Już w najdawniejszych czasach przywiązywano wagę do płaskiej czaszki. W opisie rasy z 1897 r. znajdujemy zapis „Najbardziej charakterystyczną cechą czina jest czaszka, która, jeśli chodzi o kształt i zgryz, zdecydowanie różni się od kształtu czaszek psów, a bardzo przypomina czaszkę kota. Górna część czaszki jest płaska i zaokrąglona po bokach, a jedynie nieznacznie wysklepiona w części mózgowej. Kości bocznych ścian głowy są zupełnie płaskie i tworzą jedynie lekko wypukłą powierzchnię. Górna krawędź oczodołu jest zupełnie spłaszczona, praktycznie niezaznaczona, a duże oczodoły zupełnie przypominają kocie…”.

Jedyne co odróżniało je od dzisiejszych przedstawicieli tej rasy, to wzrost i waga. Okazy podarowane cesarzowej Auguście miały masę ciała około 6 kg. Przy wzroście 25-27 cm i długości ciała 41 cm, stanowiło to dość duże obciążenia dla psa.

Dzień dzisiejszy Dziś Chin j*poński ma włos podstawowy o barwie białej, z wyraźnie odgraniczonymi czarnymi, żółtymi lub brązowo-rudymi łatami. Cziny wilczate i jednobarwne w kolorze żółto-szarym zniknęły już całkowicie.

Wzorzec wymaga jak najbardziej symetrycznego rysunku na głowie. Muszą mieć białą „strzałkę” i białe zaznaczenia wokół pyska. Dzisiejsze chiny muszą mieć kwadratową sylwetkę, czyli wysokość w kłębie musi odpowiadać długości ciała. Wysokości wahają się od 18 do 28 cm przy wadze od 2 do 4 kg.

Podsumowanie
Chin j*poński jest często nazywany j*pońskim spanielem. Jest to mały piesek wyhodowany tylko w jednym celu: pełnienia roli towarzysza. Chin ma szeroki pysk i obfitą szatę. Sprawia wrażenie eleganckiego i pełnego wdzięku psa.

Włos: Jedwabisty, prosty i długi. Całe ciało, z wyjątkiem głowy, pokryte jest obfitym owłosieniem Uszy, szyja, uda i ogon ozdobione są obfitymi piórami.

Maść: Biała z czarnymi lub czerwonymi łatami. Pożądane są symetrycznie rozmieszczone łaty wokół oczu, na uszach i całym ciele. Szczególnie pożądana jest szeroka, czysto biała strzałka, biegnąca od kufy do czubka głowy.

Temperament
Chin j*poński jest małym, czarującym, wesołym i żywym zwierzęciem. Stara się zadowolić swojego pana. Jest kochający i inteligentny. Niezwykle przywiązuje się do swojego właściciela. Kocha wszystkich, których zna jednak do obcych podchodzi z lekką rezerwą. Nie lubi również nieznanych mu sytuacji. Dlatego socjalizuj go jak najwcześniej. Jeśli masz dzieci naucz je by były dla psa łagodne i delikatne. Pies dobrze czuje się w towarzystwie innych zwierząt i psów. Są trochę niezależne, ale uwielbiają być w centrum uwagi. Te psy nie są rasą szczekliwą. Łagodne z natury, wdzięczne i chętne do zabawy. Czułe, zwinne, delikatne i czyste. O ile ustanowisz zasady, których pies ma przestrzegać, to będzie posłuszny. Jako lider musisz ustanowić pewne limity, zdecydować co może a czego nie może robić. Nie dopuszczaj do rozwinięcia się u niego syndromu małego psa. Jeśli będą uważać się za liderów stada, na pewno stawisz czoła takim zachowaniom jak podgryzanie, kąsanie czy lęk separacyjny. Nie będziesz mógł mu również zaufać zostawiając go z dziećmi.
Tresura
Inteligentne i dobrze wychowane chiny uczą się szybko, jednak trzeba wziąć pod uwagę ich niezależność. Jeśli trening będzie zbyt powtarzalny, przeprowadzany ciągle w ten sam sposób, to pies znajdzie sobie bardziej interesujące zajęcie. Dosyć ciężko nauczyć go czystości w domu, jednak jeśli będziesz konsekwentny to zrozumie przesłanie.
Ćwiczenia
Chiny j*pońskie nie wymagają wiele ruchu, jednak jeden spacer dziennie musi się odbyć. Będą się również cieszyć z możliwości zabawy, np. w ogródku.
Warunki życia
Świetni nadaje się do życia w mieszkaniu.
Funkcje
Chin j*poński spełnia następujące funkcje:

Dokładne pochodzenie psów wywodzących się z rasy Hokkaido inu nie jest w pełni znane. Za najbardziej prawdopodobną histo...
28/12/2013

Dokładne pochodzenie psów wywodzących się z rasy Hokkaido inu nie jest w pełni znane. Za najbardziej prawdopodobną historię przyjmuje się fakt, iż są one potomkami psów, które to miałyby dotrzeć do „kraju kwitnącej wiśni” wraz z ludem Ajnów.

W oparciu o tego rodzaju stwierdzenie istnieje także możliwość spotkania się z inną nazwą tych psów, jaką jest „pies Ajnów”. Ajnowie byli jednym z plemion zamieszkujących tereny dawnej Japonii, ich głównym zajęciem było rybołówstwo i myślistwo a co za tym idzie jednym z zadań mężczyzn było polowanie na dzikiego zwierza. Polując na lisy, dziki i niedźwiedzie potrzebowali oni pomocnika w postaci szybkiego i zwinnego psa, szybko odnajdującego zwierzynę i mającego ciętość myśliwego.

W pierwotnym regionie swego występowania psy Hokkaido inu są nazywane także „j*poński pies na niedźwiedzie”, nazwa ta miałaby się wywodzić z faktu częstego wykorzystywania tych psów w polowaniu na tego groźnego zwierza. Branie udziału w tych polowaniach Hokkaido inu zawdzięczają swej ogromnej chęci walki i dużej odwadze. Pomimo faktu, iż czworonogi te są na ogół psami lojalnymi i oddanymi swemu opiekunowi to jednak w trakcie zwarcia z niedźwiedziem dochodziło do tego rodzaju sytuacji, iż nawet jego opiekun miał trudność z przywołaniem go do porządku. Tego typu reagowanie psa wynika ze zwiększonego stresu pobudzającego jego instynkt walki.

W podobny sposób sprawa przedstawia się odnośnie obcych mu osób, w chwili zagrożenia pilnowanego terenu Hokkaido inu stają się niezawodnymi stróżami i doskonałymi psami obronnymi. W związku z tego rodzaju stanem rzeczy jest to rasa psów zalecana dla doświadczonych właścicieli. Hokkaido inu jest postrzegany, jako typowy pies jednego pana.


Hokkaido Inu
Hokkaido Inu
Odmiana psów wykazujących tendencję w kierunku zdominowania swego właściciela, jeśli ten okaże się być słabszy psychicznie od nich samych. Od swego opiekuna Hokkaido inu będzie wymagał dostarczenia mu wystarczającej dawki ruchu w postaci częstych i długich spacerów. W przypadku braku zainteresowania ze strony właściciela zapewnieniem mu odpowiedniej dawki ruchu psy te nierzadko zaczynają poszukiwanie rozrywki we własnym zakresie.

Nazwa Hokkaido Inu miałaby wywodzić się od nazwy wyspy Hokkaido, na którą to rasa tych psów miałaby dotrzeć wraz przesiedleniem ludności z Honsyu w okresie lat czterdziestych XII wieku. Po uznaniu rasy za „pomnik przyrody” w 1937 roku, otrzymała ona współcześnie znaną nam nazwę Hokkaido inu.



W dniu dzisiejszym rasa tych psów jest jedną z sześciu ras głównych Japonii i jest jedną z typowych ras psa pierwotnego.

Wysokość osobników tej rasy według wzorca powinna wynosić- psa 48,5-51,5cm. suki 45,5-46,5cm.

Cechą charakterystyczną tych psów jest ich chód - żywy, lekki, szybki i odpowiednio sprężysty. Zdecydowanie bardziej preferują one na miejsce swego pobytu domek i otaczający go ogród niż mieszkanie w budownictwie wielkomiejskim.

Inne nazwy to: Hokkaido Inu, Ainu, Hokkaido Ken, Ainu Inu.

Cena szczeniąt z rodowodem 3000 złotych.

Klasyfikacja FCI - grupa V, sekcja 5

Shikoku ( z j*p. Shikoku inu lub Shikoku ken) to stara rasa psa pochodzącego z terenów Japonii. Pierwotnie służył do pol...
28/12/2013

Shikoku ( z j*p. Shikoku inu lub Shikoku ken) to stara rasa psa pochodzącego z terenów Japonii. Pierwotnie służył do polowania na zwierzynę, jednak dzisiaj jego rola uległa zupełnej zmianie. Większa część populacji pozostaje w posiadaniu osób, zamieszkujących tereny miejskie. Psy są traktowane jako zwierzęta do towarzystwa, co jest szczególnie widoczne w Europie i Ameryce Północnej. Duża część populacji pozostaje jednak w rejonie Japonii. W Europie rasa nie jest szczególnie popularna.
Nazwa rasy pochodzi od pierwotnego miejsca występowania psów oraz od j*pońskiego słowa „inu”, co w wolnym tłumaczeniu oznacza właśnie „psa”. Shikoku wywodzą się z rasy psów pierwotnych, które były niegdyś wykorzystywane do polowania na dziki i niedźwiedzie. Shikoku zostały zaklasyfikowane do grupy piątej, sekcji piątej klasyfikacji Międzynarodowej Federacji Kynologicznej.

Shikoku jest jedną z pośrednich ras j*pońskich, plasującą się pomiędzy dużymi psami Akita i małymi Shiba inu. Wszystkie trzy rasy należą do rodziny szpicowanych. Shikoku wyhodowano głównie do polowań na dziki i niedźwiedzie, ale także jelenie i knury, występujące w górzystych dzielnicach prefektury Kochi.

Zgodnie z wynikami badań, przeprowadzonych w 1930 roku przez j*pońskiego kynologa Haruo Isogai, Shikoku zostały zaklasyfikowane do kategorii psów średnich- Shika-Inus. W założeniu, wszystkie natywne, j*pońskie rasy psów mogą zostać przyporządkowane do trzech kategorii: psów dużych, średnich i małych. Innymi, średnimi rasami psów są: Kai Ken, Ainu i Kishu Inu . Wszystkie czworonogi są do siebie bardzo podobne, jeżeli chodzi o umaszczenie i barwy dominujące. Różnią się między sobą rozmiarami i niewielkimi szczegółami anatomicznymi.

Wygląd i temperament


Shikoku
Shikoku (j*p. Shikoku inu)
Shikoku to pies ostrożny, a zarazem odważny. Jest lojalny wobec swego pana i bardzo doń przywiązany. Posiada katalog cech osobowościowych, które wyróżniają go spośród innych psów j*pońskich. Pies myśliwski o doskonałym węchu. Jest bardziej zdecydowany i zdeterminowany do wykonania zadania.
Shikoku są idealnymi zwierzętami dla osób, które cenią sobie wysiłek fizyczny i sport. Nie znoszą siedzenia w jednym miejscu, pomimo, że na pierwszy rzut oka wyglądają na zwierzęta ciche, spokojne i mało dynamiczne. Powierzchowność Shikoku zupełnie nie współgra z ich temperamentem i wolą walki. Shikoku jest bardzo inteligentnym psem, szybko się uczy. Shikoku nie są psami dla wszystkich. Jeżeli ktoś nie ma doświadczenia w pracy ze zwierzętami, z całą pewnością nie powinien wprowadzać pod swój dach tego psiaka. Japończycy wymagają konsekwentnego treningu i dużej odpowiedzialności ze strony właściciela. Jeżeli od samego początku nie wyznaczymy psu granic, możemy spodziewać się, że po jakimś czasie przejmie funkcje samca alfa w stadzie i wejdzie nam na głowę.
Shikoku jest średniej wielkości psem. Mierzy od 17 do 21 cali (43-53 cm) wysokości w kłębie i osiąga wagę psy 19-26 kg, 16-19 kg suki. Jego umaszczenie może przybrać następujące barwy: sezamową, czarną podpalaną (niestandardowy kolor) lub śmietanową (niestandardowy kolor). Kolory nie są intensywne. Psy mają zazwyczaj umaszczenie sezamowe, rude sezamowe lub czarne sezamowe, Shikoku zrzucają warstwę sierści, co najmniej raz do dwóch razy w ciągu roku.



Psy mają dość gruby płaszcz, który chroni je przed zimnem. Charakterystyczną cechą anatomiczną są również spiczaste uszy i zakrzywiony ogon. Ciało psa wpisuje się w model szpica: klinowata głowa, trójkątne uszy i mocno zakręcony ogon są, bowiem cechami typowymi dla tej grupy.

Pies Shikoku ma dość wyjątkowy wygląd, zbliżający go do Alaskana lub Akity. Różni się od niego wielkością i kolorem.

Zdrowie Shikoku

Średnia długość życia psów wynosi od 11 lat. Oczywiście zdarzają się również osobniki, które znacznie podbijają średnią. Shikoku, podobnie jak większość czworonogów, chorują na typowe przypadłości: schorzenia kości, stawów, uszu, mięśni i oczu. Bardzo istotne jest utrzymywanie prawidłowej diety czworonoga. Pies, który dostaje podejrzaną karmę, ma obniżoną odporność i może zachorować na schorzenia autoimmunologiczne. Shikoku nie cierpią jednak z powodu chorób genetycznych. Nie odnotowano żadnych, specyficznych przypadłości właściwych dla tej rasy.
W Polsce istnieje jedna, zarejestrowana hodowla tej rasy, która miała szczeniaki.


Shikoku (j*p. Shikoku inu)
Shikoku
Wysokość: standardowa wysokość w kłębie dorosłych osobników nie powinna przekraczać 46-55 centymetrów.

Waga: Psy 19-26 kg, 16-19 kg suki. Mają lekkie skłonności do nadwagi.

Umaszczenie: dopuszczalnymi typami umaszczenie są: rudy (barwy sezamowe), rudo pręgowany lub czarno pręgowany.

Pielęgnacja: Pies nie wymaga szczególnej pielęgnacji. Linieje do dwóch razy w ciągu roku. Aby zminimalizować skutki linienia, warto kąpać czworonoga w ciepłej wodzie. Należy również pamiętać o przycinaniu pazurów.

Zdrowie: nie odnotowano żadnych, typowych przypadłości właściwych dla tej rasy. Nie istnieją szczególne predyspozycje genetyczne do zachorowania.

Rodzina: psy są łagodne wobec ludzi. Wobec innych zwierząt, a przede wszystkim psów, mogą zachowywać się agresywnie. Mają naturalne ciągoty do zdominowania grupy. Nadają się do rodzin z małymi dziećmi, ale nie powinny przebywać z nimi sam na sam. Wymagają konsekwentnego i wprawnego właściciela, który miał w przeszłości kontakt ze zwierzętami. W innym przypadku mogą być nieposłuszne i krnąbrne.

Inne nazwy to: Kochi-ken, Mikawa Inu, Japanese Wolfdog

Cena szczeniąt za granicą to koszt 2500 Euro (2008 r.)

Klasyfikacja FCI – grupa V, sekcja 5.

Kai ken (Kai inu) to jedna z ras psów, która według klasyfikacji FCI należy do szpiców oraz psów w typie pierwotnym. Zal...
28/12/2013

Kai ken (Kai inu) to jedna z ras psów, która według klasyfikacji FCI należy do szpiców oraz psów w typie pierwotnym. Zalicza się ją do sekcji szpiców azjatyckich i ras pokrewnych.

Szpice i psy pierwotne do grupa, która charakteryzuje się przede wszystkim tym, że przynależność psa do tej grupy oparta jest na jego wyglądzie zewnętrznym. Stoi to w opozycji do innych grup, gdzie klasyfikacja odbywa się na podstawie cech i funkcji psa. Dzieje się tak, dlatego, że wszystkie psy należące do tej właśnie grupy nie zmieniły niemal swojego wyglądu przez tysiące lat. Są one najbardziej „pierwotne” w swoim wyglądzie, najbardziej zbliżone do swoich przodków. Najbardziej charakterystycznym elementem w wyglądzie tych psów jest ich spiczasta kufa, czyli po prostu pysk. Co więcej szpice i psy pierwotne mają również szpiczaste, a przy tym stojące uszy. Są one dość charakterystyczne, ponieważ są dość duże i nie da się ich nie zauważyć. Mają ponadto kwadratową sylwetkę i zwykle zakręcony ogon. Zachowanie i charakter psów należących do tej grupy ukształtowane są głównie prze bardzo trudne warunki, w jakich żyły i funkcjonowały. Są dzięki temu bardzo samodzielne i niezwykle niezależne. Potrafią ciężko i wytrwale pracować, a przy tym są w stanie przetrwać w skrajnie ekstremalnych warunkach, zarówno atmosferycznych, jak i geograficznych. Nie potrzebują przy tym prawie wcale opieki ze strony człowieka.
Tę grupę psów dzieli się na: pierwotne psy myśliwskie, rasy pierwotne, szpice azjatyckie, szpice europejskie, północne szpice pasterskie, północne szpice myśliwskie oraz północne psy pociągowe.

Szpice azjatyckie, do których zalicza się Kai ken, różnią się od swoich europejskich kuzynów tym, że nie utraciły swoich pasji łowieckich. Nadal się doskonałymi myśliwymi i nadal wykorzystuje się je podczas polowań. Dzięki temu są bardzo samodzielne. Podporządkowują się, więc jedynie silnym przewodnikom. Jednak, jeśli ktoś się takim okaże, wykazują wobec niego bezgraniczne oddanie. Jedynie z całej tej grupy szpic j*poński w pełni stał się jedynie psem do towarzystwa i utracił cechy swych przodków. Szpica nie wykorzystuje się do polowań, jest psem typowo domowym.

Kai ken historia

Kai ken, w Japonii, skąd pochodzi, traktowany jest niemal jak pomnik przyrody i jego hodowla jest tam uprawiana od wieków. Jednak nawet tam, w swojej ojczyźnie, Kai ken to bardzo rzadko spotykana rasa psów. Właściwie poza Japonią i Stanami Zjednoczonymi rasa ta jest praktycznie nieznana. Inne nazwy tej rasy to Kai inu, kai dog, tora inu czy tiger dog.

Kai ken uważana jest za najstarszą u najczystszą rasą psów w Japonii. Do zachowania rasy w czystości i niezmienionym niemal charakterze przyczyniła się ich silna skłonność do tworzenia sfor. Powstała bardzo dawno temu, szacuje się, że miało to miejsce około 2 500 lat przed naszą erą. Są, więc jednymi z niewielu przedstawicieli ras starożytnych, które żyją współcześnie. Co więcej wyglądają niemal identycznie, jak przed tysiącami lat. Wywodzi się od średniej wielkości psów, żyjących w dawnych czasach w Japonii. Została stworzona w odizolowanej, otoczonej górami dzielnicy kai (prefektura Yamanashi). Pierwotnym ich przeznaczeniem było polowanie, zostały, bowiem wyhodowane jako psy myśliwskie. Były wykorzystywane głównie do polowań na dziki i sarny. Kai ken od 1934 roku oficjalnie została uznana jako narodowy pomnik przyrody Japonii.

Kai ken opis rasy

Kai inu to pies raczej średniej wielkości. Wysokość dorosłego psa to około 50-56cm w kłębie, natomiast s**a osiąga wielkość w granicach 45-51 cm w kłębie. Ważą niewiele, ponieważ nie są to psy masywne. Ich waga waha sto dla psa około 22 kg, a dla suki 18kg. Wzrost i waga, więc nie jest imponujący, jednak są to psy bardzo silne i mocne. Ich budowa ciała jest krzepka, mocna i harmonijna o silnie rozwiniętych mięśniach. Został wyhodowany w górach, posiada, więc cechy typowe dla psów ras górskich, a mianowicie mocne nogi i silnie rozwinięte stawy skokowe. Taka budowa pozwalała mu na poruszanie się oraz przetrwanie w nieraz bardzo ciężkich warunkach. Dzięki takiej budowie również są niezwykle wytrzymałe, co przydaje się zarówno przy ciężkich warunkach życiowych, jak i podczas polowania. Potrafią, w pogoni za zwierzyną, przemierzać wiele kilometrów zarówno na lądzie, jak i w wodzie. Są, bowiem doskonałymi pływakami i bardzo lubią wodę. Głowa ma wygląd charakterystyczny dla szpiców – pysk jest dość wąski i wydłużony. Dodatkowo ma trójkątne, stojące, ale lekko pochylone do przodu uszy. Nadaje mu to charakterystycznego dla wszystkich szpiców wyglądu. Kark również świadczy o jego silne, gdyż jest gruby i muskularny. Ogon, również gruby, osadzony jest wysoko i zakręcony nad grzbietem. Czasem, Kai inu nosi go w „sierpowatej” pozycji.



Ta rasa psów jest posiadaczem ostrej i szorstkiej sierści. Włos okrywowy jest prosty i twardy, natomiast podszycie miękkie i gęste. To również cecha, która wynika z przystosowania psa do ciężkich warunków atmosferycznych. Włos na ogonie Kai inu jest dosyć długi i odstający. Umaszczenie psa tej rasy jest pręgowane, jednak w różnych odcieniach. Może być czarne pręgowane, rude pręgowane bądź po prostu pręgowane. Według wzorca dopuszczalne są białe znaczenia na piersiach oraz na brzuchu psa. Co ciekawe, szczeniaki Kai inu rodzą się jednolicie czarne. Pręgowanie zaś pojawia się dopiero w wieku dojrzewania. Nieraz zdarza się nawet, że pełne umaszczenie kształtuje się dopiero w piątym roku życia psa.

Najważniejszymi cechami psa rasy Kai ken jest to, że jest niezwykle czujny oraz bardzo bystry. Czyni to z niego doskonałego obrońcę i stróża. W takich też celach nieraz był wykorzystywany. Co więcej jest dość ostrożny w odniesieniu do obcych i podchodzi do nich z dystansem. Dodatkowo podkreśla to jego naturalne predyspozycje stróża. Dla rodziny są bardzo lojalne i potrafią jej strzec do upadłego. Jeśli więc będziemy umiejętnie postępować z psem rasy Kai, zyskamy niezwykle wiernego przyjaciela, w pełni oddanego swojemu właścicielowi. Co więcej będzie bronił nas i naszej rodziny przed wszelkim zagrożeniem. Jednak należy pamiętać, aby nie utrwalać w nim zbyt mocno niechęci do obcych, aby nie przerodziło się to w agresję.

Kai ken to wielki indywidualista, nie jest, więc łatwo wychować go. Nie poleca się, więc tego psa dla osób, które nie mają doświadczenia w wychowywaniu czy tresowaniu psów. Nawet dla doświadczonego miłośnika czworonogów potrafi być uciążliwy i dawać się we znaki. Jednak, jeśli mamy odpowiednią ilość determinacji, cierpliwości i przede wszystkim konsekwencji, Kai będzie wspaniałym towarzyszem całej rodziny. Staje się wtedy oddany i posłuszny.

Kupując psa rasy Kai ken trzeba pamiętać, że jest on psem myśliwskim, potrzebuje, więc dużej dawki codziennego ruchu. Uwielbia pływać i nieraz zdarzało się, że za swoją zdobyczą przemierzał rzeki. Trzeba pamiętać, że nie powinno wyprowadzać się go luzem, gdy w pobliżu są inne zwierzęta bądź w miejscach, gdzie może złapać trop jakiegoś dzikiego zwierzęcia. Jednak, gdy będziemy stosować się do tych wskazówek i zapewnimy mu odpowiednią dawkę ruchu, Kai w domu zachowuje się bardzo spokojnie i posłusznie. Można wręcz powiedzieć, że jest leniwy. Nie wykazuje nadmiernej energii, nadaje się, więc do trzymania w mieszkaniu. Chociaż tylko dla osób aktywnych, które są w stanie sprostać jego oczekiwaniom pod względem ilości ruchu. W przeciwnym razie wymagany jest dom z ogrodem.

Kai to pies, który wciąż posiada wiele z pierwotnych cech swojej rasy. Stąd mówi się w Japonii, że to najczystszy pies. Jest czujny i gotowy do obrony, jednak sam z siebie raczej nie jest agresywny. W stosunku do członków swojej rodziny jest przemiłym towarzyszem, jednak do obcych zachowuje się ostrożnie i z rezerwą. Jego stosunek do innych zwierząt wymaga naszej uwagi. Tak jak zostało powiedziane, nie jest on agresywny, jednak, gdy inny pies płci męskiej będzie próbował dominować, może stać się to powodem awantury. Lepiej, więc Kai inu wyprowadzać na smyczy i puszczać luzem tylko wtedy, kiedy w pobliżu nie ma innych psów.

Co więcej Kai, podobnie jak inne szpice, ciągle posiada niezwykle silny instynkt łowiecki. Dlatego trzymanie go w domu z innymi zwierzętami jest problematyczne. Lepiej, więc nie eksperymentować i nie kupować Kai, gdy w domu mamy jakiekolwiek inne zwierzę. Może to się skończyć tragicznie, a nawet, jeśli nie to nie staną się przyjaciółmi.

Plusy i minusy rasy Kai Ken

Kai to pies bardzo inteligentny, ale również niezależny. W wychowaniu, więc wymaga doświadczonej ręki, konsekwencji i mądrego postępowania. Nie jest, więc przeznaczony dla niedoświadczonych osób. Co więcej nadal zachował bardzo silny instynkt łowiecki, co może być dużym utrudnieniem podczas spacerów. Trzeba, więc mieć tego świadomość, gdy decydujemy się na zakup Kai.

Poza tymi cechami, Kai to pies bardzo lojalny i przywiązany do swojej rodziny. Potrafi bronić dobytku, sprawdza się, więc doskonale jako stróż. Co więcej, jeśli zaufa swojemu właścicielowi i podda się jego wychowaniu, staje się bezgranicznie wiernym towarzyszem. Idealnie nadaje się dla osoby aktywnej, dla której codzienna dawka ruchu jest koniecznością.

Kai ken a dzieci

Kai nie jest psem agresywnym, może więc wychowywać się w domu, w którym są dzieci. Jednak wymaga to dużej świadomości i mądrości ze strony właściciela. Aby relacje między dzieckiem układały się pomyślnie, rodzic musi o to zadbać. Po pierwsze pies musi być posłuszny i dobrze wychowany. Musi słuchać właściciela w każdej sytuacji. Druga istotna sprawa to przygotowanie dziecka na kontakt z psem i uświadomienie mu, jak nie powinien się zachowywać w stosunku do psa. Kai bowiem jest tolerancyjny wobec dzieci, jednak nie zna się na żartach, szczególnie nieznajomych dzieci. Dlatego pierwsze ich wspólne kontaktu muszą odbywać się pod pełną kontrolą właściciela psa. Jednak, gdy nauczy się ich wspólnego obcowania, mogą stać się dobraną parą.

Kai ken choroby i problemy zdrowotne

Ta rasa psów właściwie nie jest w żaden sposób obciążona chorobami genetycznymi. To rasa, która zachowała dużą czystość od setek lat, więc nie była bardzo modyfikowana. Am im mniej modyfikacji i odbiegania od wzorca psa, tym lepiej dla zdrowia. Jedyne, czego można czasem spodziewać się po reprezentancie rasy Kai ken to niedoczynność tarczycy. Jednak zdarza się to stosunkowo rzadko.

Jeśli chodzi o pielęgnację psa, to nie jest ono skomplikowana. Wręcz przeciwnie – pies należy do jednej z najmniej wymagających ras pod względem pielęgnacji. Ma sztywny włos, który wystarczy regularnie, przynajmniej raz w tygodniu, wyczesywać. Trzeba jednak pamiętać o tym, że poza standardowym całorocznym wypadaniem włosów, Kai linieje bardzo intensywnie dwa razy w roku. Należy, więc wtedy przygotować się na to, że sierści w domu będzie dużo więcej niż zawsze.

Kai ken to pies bardzo piękny i pewnie jego wygląd mógłby skusić niejednego miłośnika psa. Jednak decyzja o zakupie Kai inu powinna być bardzo gruntownie przemyślana. Należy pamiętać, że po pierwsze trzeba mieć duże doświadczenie w wychowywaniu psów, ponieważ tutaj będzie potrzebny silny charakter i ogromna konsekwencja. Co więcej decydując się na kai musimy mieć świadomość, że będzie to nasze jedyne zwierzę w domu, ponieważ niezbyt dobrze dogaduje się z innymi psami, a przy innych, szczególnie małych zwierzętach, może uaktywnić się jego instynkt łowiecki. Jednak, jeśli mamy świadomość, na co się decydujemy, nasze wysiłki włożone w jego wychowanie zwrócą się z nawiązką w postaci całkowicie oddanego i wiernego towarzysza.

Kain ken ciekawostki

Kai ken w Japonii jest bardzo szanowanym psem. Nie bez powodu określa się go mianem pomnika przyrody. Dlatego też w kulturze popularnej również odgrywa dość istotną rolę i często się tam pojawia. Szczególnie upodobał sobie go artysta tworzący mangi - Yoshihiro Takahashi. W swojej serii Ginga Kai jest jednym z jego bohaterów i odgrywa tam ważną rolę. W innej serii mangi - Kacchu no Senshi Gamu występuje nikczemna przedstawicielka rasy Kai ken imieniem Gama.

Inne nazwy to: Kohshu-tora, Kai Ken, Kai inu

Klasyfikacja FCI - Grupa V, Sekcja 5, nr wzorca 317, nie podlega próbom pracy

Address


Alerts

Be the first to know and let us send you an email when Japan DOG posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.

Shortcuts

  • Address
  • Alerts
  • Claim ownership or report listing
  • Want your business to be the top-listed Pet Store/pet Service?

Share