22/03/2020
Ik schreef dit omdat ik trots ben ...trots op iedereen. .
....alsof het nooit was…
Mensen doen hun dagelijkse dingen.
Kinderen studeren op school
en velen zijn op hun werk.
Het is winter 2020
De natuur weet het niet.
Het weer is mild het lijkt wel lente …
Er komen bloembolletjes uit
en voorzichtig komen de eerste
blaadjes al aan de bomen.
Dieren maken zich op voor de lente.
Bericht uit China,
een uitbraak van een virus!
“goh weer China, “
zeggen mensen
maar
niemand is in paniek want,
dat China... is zo ver weg.
En dan de berichten op tv.
Met beeld erbij..
toch wel even heel anders.
Een volk in strijd, lijkt het, onwerkelijk ...
Mensen met mondkapjes,
ziekenhuisbeelden van in de gangen en overvolle i.c.'s .
We worden wat alerter
want het blijkt
dat het virus een naam kreeg
en zich verspreid heeft
naar delen buiten China .
Maar, we wachten even af
want het is zo ver weg
De mensen genieten van de eerste zon op een terrasje
Doe mij maar een Corona!
grapt iemand
De natuur heeft er geen weet van.
Er komt bloesem aan de bomen
De berichten worden grimmiger
China wordt gesloten.
En, in Europa zijn nu ook
de eerste gevallen bekend
Italie, dat is dichtbij,
vreselijk!
Zo n mooi lief oud volk
met zulke mooie oude lieve mensen
Getroffen en besmet,
onbedoeld door zij
die het virus meenamen
niet wetend….
Brabant onder hen, dansen mensen , die al feestend,
geen weet hebben van hun verspreiden.
De natuur heeft, lijkt het,
er geen weet van te hebben
De vogeltjes maken alvast een nestje
voor de eitjes die er komen gaan.
Lammetjes in de wei
De bloesem bereidt de bomen voor
op het vruchten dragen,
strakjes.
De mensen hamsteren.
Bedrijven moeten gedwongen sluiten.
Er zijn zoveel mensen
die hun toekomst zo somber inzien
dat ze wankelen,
de moed verliezen..
ze staan er maar voor
En ik geloof ze.
Tranen !!!
Er sterven elke dag, teveel, mensen
door verstikking...
paniek in de ziekenhuizen
Verpleegsters die huilend moeten vertellen
aan hen die te oud zijn voor een bed
dat ze..
te oud zijn voor een bed …
De natuur geeft zn zuurstof af
de zon probeert
maar..
het mag niet baten
Er is geen zuurstof genoeg te bieden
als het lichaam stopt
met erom te vragen
alle kracht voor hen,
die nog nauwelijks kunnen ademen
De minster op tv.
Hij spreekt wijze woorden
die hem ingefluisterd werden
Dat we de beste weg bewandelen.
Of bleken we steeds
achter de feiten aan te lopen.
Ineens
telt Nederland ruim 16 miljoen “wetenschappers" en
artsen in spe
draagt iedereen de, o zo eenvoudige,
oplossing moeiteloos aan
maar
Intussen...
moeten ook
Alle restaurants en cafes
hun de deuren sluiten
Winkels en bedrijven vallen om.
Chapeau voor minster Rutte
want,
ga er maar eens aanstaan,
je volk te moeten zeggen
dat we aan het verliezen zijn,
dat we geen weet hebben
wat ons bejaagd
waar het eindigt
en
wanneer het weer opnieuw begint .
Kun je in een democratie, huisarrest opleggen
of laat je het milder en,
aan" het volk ‘’over .
Doen we het af met, een griepje
en kijken we dan toe
hoe we elkaar besmetten.
Teveel besmetten voor de capaciteit van de ziekenhuizen,
op hetzelfde moment
Of nemen we het serieus genoeg
Maar, zegt Rutte '
we staan er niet alleen voor’
en Ik geloof hem
kippenvel !!!
De natuur heeft er ook geen oplossing meer voor
alleen nog het licht …
Mensen hamsteren de supermarkten leeg.
Verschansen zich in hun huizen
uit angst dat je
er straks niet meer uit mag,
of dat je te ziek bent
om eruit te gaan.
De straten zijn nagenoeg leeg.
In de ziekenhuizen heerst ,onzichtbaar voor velen, chaos
Ook hier de bedden bezet met mensen die
zo graag weer adem halen,
en worden er
alles verscheurende
keuzen gemaakt,
wie dat wel en
wie dat niet meer mogen.
Het verplegend personeel
Is ten einde raad soms
En ik geloof ze !!
In mn hart geef ik ze een gouden lijstje .
Petje af !! Applaus!!
Zij, die worden blootgesteld aan dit.
En doorgaan
Zij, die zo hard voor ons werken
En doorgaan
met gevaar voor eigen leven.
Dag en nacht …
En dan, hoe nodig was dat dan ook,
dat prachtige minutenlange applaus.
Hoe trots ben ik dan
om Nederlander te zijn in deze moeilijke tijden.
Wat een geweldig, overweldigend gevoel.
Tranen die opwellen in een gevoel van saamhorigheid
eventjes maar, ..
tot de deuren zich weer sluiten
en iedereen weer binnen is.
De natuur ontluikt
elke dag iets meer
maar we houden de deuren angstvallig dicht
we zu**en geen frisse lucht
we horen geen vogeltjes ..nog
Gezinnen in huis opgesloten
Nu ook de scholen dicht.
Zij, die relationeel, een stevig fundament hebben,
verstevigen het tot onverwoestbaar,
achter hun
gedwongen, dichte deuren.
en zij, die wankelden in de relatie
verlaten ...
In gezinnen beginnen gesprekken op gang te komen
Het lijkt op kletsen.
Ondanks alle ellende en angsten
hoor je ze soms, voorzichtig, een beetje lachen
om blijkbaar leuke verhalen die niemand ooit hoorde.
omdat we niet echt luisterden naar elkaars verhalen .
Er worden spelletjes uit de kast gehaald,
oude fotos bekeken, samen gegeten aan de tafel.
Opa s en oma s worden voorzien van een pc
Kleinkinderen leggen hun opa en oma uit
hoe met beeld te kunnen bellen.
Mensen komen, contactloos,
dicht en dichter tot elkaar,
nemen weer eens tijd om vragen
hoe het echt met ze gaat.
De lente lonkt maar we mogen niet buiten
nog niet …
We dromen ..
dromen van …fijn
dromen van …angst
dromen van…. onzekere toekomst
dromen van ….
Rutte op tv …
Met een glimlach op zn gezicht
Lieve mensen, zo begint hij,
Doe de deuren open!
Ga weer naar buiten,
adem diep in .
Het mag weer.
We hebben gewonnen !
Samen!
En ik geloof hem.
Euforie !!
Mensen springen op uit hun stoelen
schieten in hun jassen
en rennen de straat op,
omhelzen de velen zelfs onbekenden
die ze op hun pad ontmoeten.
Het is weg !
We hebben gewonnen !
Iedereen maakt een praatje op straat.
We lachen en huilen tegelijk
we trekken onze sjaal om onze halzen
Dan is het ineens stil .....
We denken aan elkaar
aan iedereen
aan allen die het niet gered hebben
bedanken, in stilte, iedereen,
dat we dit samen deden
Dat het, ondanks alles, ook voelt als iets moois
Deze saamhorigheid.
Het dichter tot elkaar zijn komen .
Dat we zo klein, toch zo groot kunnen zijn,
De jeugd, die het leven niet meer als zo
vanzelfsprekend ervaart
We leerden weer luisteren
naar elkaar
gesprekken te beginnen,
de kwetsbare ouderen te beschermen,
zodat zij hun leven
niet meer zwijgend en in eenzaamheid,
hoeven te beleven.
De natuur is er ook stil van.
De sneeuw dwarrelt zachtjes neer
op de bladerloze bomen
en vult de imprints die onze voetstappen maakten .
onzichtbaar
Alsof het nooit was
Alsof er nooit iemand liep.
alsof het een droom was .
Langzaam komt het leven
weer op gang
Langzaam wordt alles
weer wat warmer
Langzaam...
zo prachtig als het zijn moest
Die warmte in ons hart,
voor ons allemaal
en
allen die we in ons hart meedragen …
Als een tweede natuur ….
Ik schreef dit voor iedereen,
wier hart nu te koud
en te leeg voelt.
Voor iedereen waar ik van houd
En hield
Voor iedereen die
van elkaar houdt
deel dit graag
met iedereen die je lief hebt !
Liefs Margalith
