LANGUAGES: GREEK & ENGLISH
H σελιδα περιεχει φωτογραφιες και βιντεο της ιαπωνικης ρατσας σκυλων ΑΚΙΤΑ,αποσπασματα και φωτογραφιες απο τις ταινιες "HACHIKO MONOGATARI 1987" και "HACHIKO A DOG'S STORY 2009".
Στις φωτογραφιες υπαρχουν και πολλες παλιες εικονες απο τον αληθινο σκυλο HACHIKO καθως και φωτογραφιες απο τον σταθμο τρενων Shibuya με το μνημειο του HACHIKO.Μια αληθινη ιστορια αγαπης,πιστης
και αφοσιωσης !!!
Η σελιδα δημιουργηθηκε για να προσεγγισει τα συναισθηματα ολων μας απεναντι στους πιστους τετραποδους φιλους μας.Να μπορεσουμε εστω και λιγο να καταλαβουμε πως νιωθουνε αυτα τα υπεροχα ζωα για εμας!!!Για εμας ειναι απλα ενας σκυλος,για αυτα ειναι
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ !!!!
Α page contains pictures and video of the Japanese Akita dog breed, videos and photos from the films "HACHIKO MONOGATARI 1987" and "HACHIKO A DOG'S STORY 2009". In the photos there are many old pictures of the real dog HACHIKO and photos from the Shibuya Station to Monument HACHIKO.A true story of love, faith and devotion !!! This page was created to reach out to all our feelings towards the faithful four-legged friends mas.Na we even a little bit to understand how they feel these wonderful animals for us! For us is just a dog, for these are
WHOLE WORLD!!
ΑΚΙΤΑ : Ο γοητευτικός Ιάπωνας
Ο Ακίτα είναι σκύλος πολυσύνθετος, μοναδικός, γεμάτος αντιφάσεις.
«Θαρραλέος σαν Σαμουράι, τρυφερός σαν γατούλα»
«Ευγενικός όταν τον χαΐδεύεις, άγριος όταν τον προκαλείς.»
« Τρυφερός στην καρδιά, αλύγιστος στη δύναμη.»
Έτσι περιγράφουν οι Ιάπωνες τον Ακίτα, την μεγαλύτερη από τις επτά ιαπωνικές φυλές τύπου σπιτς ( Aκίτα, Χοκάιντο, Κοσίνο, Κάι, Κισού, Σικοκού και Σίμπα )
Ο Ακίτα κατάγεται από την πόλη Odate στην περιφέρεια Ακίτα της νήσου Χονσού. Η Odate ήταν από παλιά γνωστή σαν «πόλη των σκύλων».Παραστάσεις σε πήλινα αγγεία που έχουν βρεθεί σε ανασκαφές στην περιοχή δείχνουν σκύλους με όρθια αυτιά και κουλουριαστές ουρές παρόμοια με σημερινές ιαπωνικές φυλές. Τα σκυλιά αυτά έπαιρναν το όνομά τους είτε από την πόλη καταγωγής (Odate-inu,Akita-inu) είτε από την χρησιμότητά τους (Matagi-inu = σκύλος κυνηγιού, Kurigia-inu = σκύλος μάχης) .Αρχικά χρησιμοποιήθηκε σαν σκύλος κυνηγιού ( Matagi – inu) μεγάλου θηράματος (αρκούδα, αγριογούρουνο, ελάφι). Ένα ζευγάρι Ακίτα με απίστευτο θάρρος και μαχητικότητα καταδίωκε και ακινητοποιούσε το θήραμα μέχρι να φτάσει ο κυνηγός και να το σκοτώσει. Συγχρόνως ήταν φύλακας του σπιτιού, προστάτης της οικογένειας και πιστός σύντροφος. Θεωρούνταν σύμβολο καλής υγείας και ευημερίας. Υπήρχε ένα έθιμο, όταν γεννιέται ένα παιδί, η οικογένεια να λαμβάνει, μαζί με τις ευχές για υγεία, μακροζωία και ευτυχία, ένα αγαλματάκι που παρίστανε σκύλο ακίτα. Επίσης τέτοιο αγαλματάκι προσέφεραν σε αρρώστους για γρήγορη ανάρρωση.
Αργότερα, γύρω στο 1800, αλλάζοντας οι οικονομικο-κοινωνικές συνθήκες και αφού οι κυνομαχίες έγιναν όχι μόνο δημοφιλείς, αλλά το πιο αγαπητό δημόσιο θέαμα, οι Ιάπωνες άρχισαν να διασταυρώνουν σκύλους Matagi με Μάστιφ, Αγίου Βερνάρδου και άλλες μολοσσοειδείς φυλές. Αποτέλεσμα αυτών των διασταυρώσεων ήταν σκυλιά μεγαλύτερα σε μέγεθος και δύναμη αλλά διαφορετικού τύπου (Kairyo-ken= Βελτιωμένος σκύλος, Shin-Akita= Νέο Ακίτα ). Πολλά από αυτά είχαν πολλές ρυτίδες, ημιανορθωμένα αυτιά και χαλαρές ουρές. Ο κίνδυνος να χαθούν τα χαρακτηριστικά των ιαπωνικών σκύλων ήταν ορατός. Έτσι ξεκίνησε μια προσπάθεια για διάσωση και διατήρηση του πρωτόγονου ιαπωνικού σκύλου ιδρύοντας τους δυο σημαντικότερους οργανισμούς που ανέλαβαν αυτό το καθήκον, ο ΑΚΙΗΟ το 1927 στην Odate και NIPPO το 1928 στο Τόκυο. Για να βοηθήσει στη πραγμάτωση αυτού του σκοπού η ιαπωνική κυβέρνηση, το 1931 του δίνει επίσημα το όνομα Ακίτα και το ανακηρύσει «εθνικό θησαυρό».
Στις 4 Οκτωβρίου 1932 στην εφημερίδα ASAHI δημοσιεύεται η ιστορία του Χατσίκο , η οποία συγκίνησε και έκανε γνωστό το Ακίτα σε όλη τη χώρα. Αυτό βοήθησε την αναβίωση της φυλής, αφού όλο και περισσότεροι άνθρωποι ενδιαφέρθηκαν να αποκτήσουν ένα γνήσιο Ακίτα.
Η προσπάθεια αναβίωσης της φυλής σταματάει με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και η φυλή κινδυνεύει να εξαφανιστεί. Κατά τη διάρκεια του πολέμου διατάχθηκε από την αστυνομία να κατασχεθούν (ως πηγή τροφής και γούνας ) όλα τα σκυλιά εκτός τους Γερμανικούς Ποιμενικούς που χρησιμοποιούνταν για στρατιωτικούς σκοπούς. Γι αυτό το λόγο πολλοί κυνόφιλοι, προσπαθώντας να κρατήσουν στην κατοχή τους σκυλιά, διασταύρωναν τα Ακίτα τους με Γερμανικούς Ποιμενικούς. Έτσι με το τέλος του πολέμου δημιουργήθηκε μια δύσκολη κατάσταση . Υπήρχαν τρεις τύποι ακίτα : 1.Matagi -Ακίτα , 2. Ακίτα κυνομαχιών, 3. Ακίτα με χαρακτηριστικά Γερμανικών ποιμενικών. Τότε ήταν (1945-1955) που πολλά ακίτα , κυρίως από την γραμμή Kongo εισήχθησαν στην Αμερική από τους στρατιώτες που επέστρεφαν στην πατρίδα τους. (Το πρώτο Ακίτα έφτασε στην Αμερική με την Έλεν Κέλερ το 1937). Απόγονοι αυτών των σκύλων ζευγάρωναν και ξεκίνησε η εκτροφή των ακίτα στην Αμερική χωρίς να υπάρχει γνώση, γραπτές αναφορές ή οποιαδήποτε περιγραφή της μορφής του αυθεντικού πρωτόγονου ακίτα.
Αντίθετα στην Ιαπωνία συνεχίστηκε η προσπάθεια για να επιστρέψουν στον αυθεντικό τύπο και να εκλείψουν τα μολοσσοειδή χαρακτηριστικά ή τα χαρακτηριστικά του γερμανικού ποιμενικού, και βρήκε πολλούς και ένθερμους υποστηρικτές.
Φτάσαμε έτσι να υπάρχουν πολλές και έντονες διαφορές ανάμεσα στο ιαπωνικό και το αμερικάνικο ακίτα. Το 1996 στο Τόκιο, κατά τη διάρκεια του 1ου Παγκόσμιου Συνεδρίου για το ακίτα, αποφασίστηκε να θεωρούνται δυο διαφορετικές φυλές.Το 1998 στη Γερμανία, στο 2ο Παγκόσμιο Συνέδριο , το αμερικάνικο ακίτα πήρε το όνομα «Μεγάλος Ιαπωνικός Σκύλος»
ΓΕΝΙΚΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ
Η φυσική ομορφιά του Ακίτα, γεμάτη από σφρίγος, ρώμη και έντονη προσωπικότητα δίνει την αίσθηση μιας σπάνιας μεγαλοπρέπειας και αρχοντιάς και ικανοποιεί την αισθητική.
Σε στάση ή σε κίνηση, πάντα διατηρεί μια ευγενική και σοβαρή όψη που συνδυάζει υπέροχα τις αντιθέσεις: καλαισθησία και απλότητα, ηρεμία και ετοιμότητα, αυτοέλεγχο και αυθορμητισμό, διακριτικότητα και τραχύτητα.
Η ισορροπημένη του κατασκευή, οι μυώδεις καλοσχηματισμένες ωμοπλάτες, το βαθύ του στήθος, τα ισχυρά άκρα φέρνουν στο μυαλό γλυπτό σε μάρμαρο ή ξύλο.
Το πλούσιο βελούδινο και γυαλιστερό εξωτερικό του τρίχωμα με το μαλακό και πυκνό υπόστρωμα απαλύνει τις έντονες γραμμές των μυών και οστών ώστε ποτέ δεν έχεις την αίσθηση της σκληρότητας (τραχύτητας).
Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της φυλής επικεντρώνονται στο κεφάλι και την ουρά. Τα τριγωνικού σχήματος ανασηκωμένα σκούρα μάτια, βαθιά και μυστηριώδη, και τα μικρά τριγωνικά όρθια αυτιά του με την χαρακτηριστική κλίση προς τα εμπρός δένουν αρμονικά με την συνολική εικόνα του κεφαλιού του , φαρδύ και τριγωνικό επίσης.
Η δυνατή και φουντωτή του ουρά, που φέρεται περήφανα κουλουριασμένη στην πλάτη φανερώνει δύναμη και αρμονία συγχρόνως.
Ο χαρακτήρας του είναι έκδηλος μέσα από το άγριο, ερευνητικό και μερικές φορές σκεπτικό του βλέμμα.
Δεν είναι πολύ εκδηλωτικός, στην πραγματικότητα με τους ξένους είναι απόμακρος και καχύποπτος (κάτι που κατά τη γνώμη μου είναι πλεονέκτημα) φυλάσσοντας την αγάπη και τη στοργή του για τους ανθρώπους της οικογένειάς του. Για το λόγο αυτό στην Ιαπωνία εκτιμάται ιδιαίτερα σαν σκύλος σύντροφος, πιστός και προστατευτικός, πάντα παρών αλλά ποτέ ενοχλητικός και αδιάκριτος.
Ο « Σαμουράι» ξέρει πώς να ελέγχει τη δύναμή του και αν τον επιλέξουμε σαν φύλακα, θα κάνει το καλύτερο για να προστατέψει την ιδιοκτησία και τα μέλη της οικογένειάς του. Το ένστικτο αυτό είναι έμφυτο και δεν θα πρέπει να εκπαιδεύεται σε αυτό και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να ενθαρρύνεται στο δάγκωμα. Δεν γαβγίζει συχνά, όταν όμως το κάνει υπάρχει σοβαρός λόγος.
Από τη φύση του δεν είναι υπερκινητικός και δε χρειάζεται πολύ άσκηση. Του αρέσει να ζει σαν μέλος της οικογένειας μέσα στο σπίτι όπου απολαμβάνει να περνά τις ώρες του ήσυχος.
Για να συμβιώσουμε αρμονικά μαζί του είναι απαραίτητη η κοινωνικοποίησή του από μικρή ηλικία. Καλό είναι να εκπαιδεύεται σε βασική υπακοή, αφού είναι αρκετά κυριαρχικός, ώστε να καταλάβει ότι δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.
Η εκπαίδευσή του είναι προτιμότερο να γίνεται από τον ιδιοκτήτη. Αν αυτό δεν είναι δυνατό, λόγω έλλειψης γνώσεων ή πείρας, να γίνεται από έμπειρο εκπαιδευτή παρουσία πάντα του ιδιοκτήτη.
Στην εκπαίδευση του Ακίτα η λέξη «κλειδί» είναι σεβασμός. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να χρησιμοποιηθεί βία στην οποία αντιδρά με σφοδρότητα. Πρέπει να θυμόμαστε ότι μαθαίνει πολύ γρήγορα και εύκολα, βαριέται όμως ακόμα γρηγορότερα .
Για την περιποίησή του δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φροντίδα. Είναι αρκετό ένα τακτικό βούρτσισμα, συχνότερα την περίοδο που μαδάει, για να διατηρείται σε άριστη κατάσταση.
Το μόνο μειονέκτημά του: Είναι πολύ κυριαρχικός απέναντι σε άλλους σκύλους του ίδιου φύλου και γίνεται εξαιρετικά επιθετικός. Σαν συνέπεια αυτής της πλευράς του χαρακτήρα του, πρέπει πάντα να βγαίνει βόλτα με λουρί και ποτέ ελεύθερος, εκτός αν είμαστε σίγουροι ότι δεν θα συναντήσει σκύλο του ίδιου φύλου.
ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ
Ο Ακίτα χρειάζεται ιδιοκτήτη
• που γνωρίζει και κατανοεί την ψυχολογία του και αντιλαμβάνεται ότι έχει να κάνει με ένα σκύλο υψηλής νοημοσύνης που απαιτεί σεβασμό στην προσωπικότητά του και στην κληρονομιά την οποία φέρει.
• που επιθυμεί να γοητευτεί από το αινιγματικό του βλέμμα και την ανατολίτικη έκφρασή του. (αλλά προσοχή, παρόλη την απάθειά του μπορεί να αντιδράσει εξαιρετικά βίαια αν χρειαστεί )
• που δεν ψάχνει για ένα σκύλο-ρομπότ, αφού ο ακίτα έχει τις δικές του απόψεις.
Τέλος, να θυμάστε : Ο Ακίτα δεν είναι σκύλος για τον καθένα και αυτοί που επιλέγουν να ζήσουν μαζί του, σίγουρα είναι άνθρωποι που δεν τους αρέσουν τα συνηθισμένα πράγματα αλλά προτιμούν κάτι διαφορετικό και ιδιαίτερο!!
Ο ΠΙΣΤΟΣ ΧΑΤΣΙΚΟ
To διασημότερο ακίτα στην ιστορία της φυλής ήταν ο Χατσίκο. Η ιστορία του δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα του Τόκιο το 1932 και άγγιξε τις καρδιές όλων. Δημιούργησε ενδιαφέρον για τη φυλή και συνέβαλε στο να γίνει το ακίτα συνώνυμο της πίστης και του ισχυρού δεσμού σκύλου-ανθρώπου.
Ο Χατσίκο ήταν ένα λευκό Ακίτα. Γεννήθηκε στις 10 Νοεμβριου του 1923 στην πόλη Odate της Ιαπωνίας. Τον Ιανουάριο του 1924, όταν ο Χατσίκο ήταν δυο μηνών αγοράστηκε από τον Δρ Εΐζαμπούρο Ουένο, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο. Ο Δρ Ουένο κατοικούσε στα περίχωρα ης πόλης και χρησιμοποιούσε καθημερινά το τρένο για να φτάσει στο Πανεπιστήμιο.
Ο Χατσίκο μεγάλωσε σαν μέλος της οικογένειας και συντρόφευε τον καθηγητή όχι μόνο στους περιπάτους του αλλά και στη διαδρομή προς το σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης κάθε πρωί όπου και περίμενε την επιστροφή του αφεντικού του το απόγευμα.
Τον Μάιο του 1925, όταν ο Χατσίκο ήταν μόλις 18 μηνών, ο Δρ. Ουένο πέθανε στο Πανεπιστήμιο από καρδιακό επεισόδιο.
Μετά το θάνατο του καθηγητή, ο Χατσίκο υιοθετήθηκε από συγγενείς της οικογένειας. Ξαναγυρνούσε όμως κάθε πρωί στο σταθμό και περίμενε μέχρι το απόγευμα ψάχνοντας απεγνωσμένα για τον σύντροφό του. Αυτό συνεχιζόταν καθημερινά για 9 ολοκληρα χρόνια !!!!
Ένας απο τους πρωην φοιτητές του καθηγητή ο όποίος ήτανε ειδικός στους σκύλους Ακίτα, ακολούθησε τον Χατσίκο και έμαθε την ιστορία του. Μετά απ αυτό, ο πρώην φοιτητής κατέγραψε πόσοι καθαρόαιμοι σκύλοι της ράτσας αυτής υπήρχαν στην Ιαπωνία. 30 στο σύνολο, με τον Χατσίκο να είναι ένας απο αυτούς.
Τα επόμενα χρόνια, μέχρι και τον θάνατο του Χατσίκο, συνήθιζε να τον επισκέπτεται και να τον φροντίζει, γράφοντας άρθρα για την αφοσίωση του. Σιγά σιγά ο κόσμος άρχισε να ενδιαφέρεται και να μαθαίνει περισσότερα για την συγκεκριμένη ράτσα. Το 1932, ένα απο αυτά τα άρθρα δημοσιεύτηκε στην μεγαλύτερη εφημερίδα του Τόκυο και η ιστορία του Χατσίκο έγινε γνωστή σε όλη την χώρα, αγγίζοντας τις καρδιές όλων των ανθρώπων.
Ο Χατσίκο έγινε σύμβολο πίστης, εντυπωσιάζοντας τον κόσμο με την αφοσίωση του στον νεκρό αφέντη του. Συμβόλιζε το πνεύμα αγάπης και πίστης που πρέπει να υπάρχει σε κάθε οικογένεια. Γονείς και δασκάλοι χρησιμοποιούσαν την ιστορία του ώς παράδειγμα προς μίμηση για μικρούς και μεγάλους.Τον Απρίλιο του 1934 στην παρουσία του Χατσίκο, έγινε η παρουσίαση του Μπρούτζινου αγάλματος του, στον σταθμό της Shibuya. O Χατσίκο πέθανε στις 8 Μαρτιου του 1935 σε ηλικία 12 ετών και 5 μηνών.
Όταν το νέο του θανάτου του έγινε γνωστό, ο σταθμός κατακλύστηκε από κόσμο και το άγαλμά του σκεπάστηκε από λουλούδια.
Το άγαλμα κατα τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο καταστράφηκε. Έτσι το 1948, ζητήθηκε απο τον Τακέσι Άντο (Takeshi Ando), γιό του γλύπτη που έφτιαξε το πρώτο άγαλμα (είχε πεθάνει), να το ξαναφτιάξει. Το δεύτερο αυτό αγαλμα, παρουσιάστηκε τον Αύγουστο του 1948 και είναι ένα δημοφιλές σημείο συναντησης. Η είσοδος του σταθμού που βρίσκεται κοντά στο άγαλμα, ονομάζεται “Hachikō-guchi”, που σημαίνει έξοδος του Χατσίκο και είναι μία απο τις 5 εξόδους του σταθμού.
Ένα παρόμοιο άγαλμα υπάρχει και στην γενέτειρα του Χατσίκο, την Odate, μπροστά στον σταθμό των τρένων. Το 2004 φτιάχτηκε και ένα τρίτο άγαλμα, πάνω στην βάση του πρώτου αγάλματος που είχε δημιουργηθεί το 1934, και τοποθετήθηκε μπροστά απο Μουσείο Σκύλων Ακίτα στην Odate.
Ο Χατσικο βρίσκεται βαλσαμωμένος στο Μουσείο Φυσικών επιστημών στο Τόκυο.
Κάθε χρόνο στις 8 Απριλίου, εκατοντάδες κόσμου μαζεύονται για να τιμήσουν την μνήμη και την αφοσίωση του Χατσίκο σε μια σεμνή τελετή που γίνεται στον σιδηροδρομικό σταθμό της Shibuya. ENGLISH
Akita: The charming Japanese
The Akita dog is a complex, unique, full of contradictions. "Loving heart, unbowed in power." So described by the Japanese Akita, the largest of the seven Japanese Spitz-type breeds (Akita, Hokkaido, Kosino, And Kisou, Shikoku and Simba)
The Akita comes from the city of Odate in Akita region of Honshu island. The Odate was long known as the "city of dogs." Performances in earthenware vessels found in excavations in the region show dogs with erect ears and tails curl similar to today's Japanese breeds. These dogs took their name from either the home town (Odate-inu, Akita-inu) or the utility (Matagi-inu = dog hunting, Kurigia-inu = dog fighting). Originally used as hunting dogs (Matagi - inu) big game (bear, boar, deer). A couple Akita with incredible courage and fighting spirit and akinitopoiouse hunted prey until it reaches the hunter and kill it. At the same time house keeper, protector and loyal family companion. Considered a symbol of good health and prosperity. There was a custom when a child is born, the family receives, along with wishes for health, longevity and happiness, a statue that depicted Akita dog. Also offered such a statue in sick for a speedy recovery. Later, around 1800, changing the economic-social conditions and after the dog became not only popular, but the most popular public spectacle, the Japanese began to cross with Matagi Mastif dogs, Saint Bernards and other breeds Molossoid. The result of these dogs were crossing larger in size and strength but different type (Kairyo-ken = dog Improved, Shin-Akita = New Akita). Many of them had a lot of wrinkles, loose imianorthomena ears and tails. The risk of losing the characteristics of Japanese dogs were visible. Thus began an effort to rescue and preservation of primitive Japanese dog founding of the two major organizations that have undertaken this task, the AKIIO in 1927 in Odate and NIPPO in 1928 in Tokyo. To help realize this goal, the Japanese government in 1931 officially gave him the name Akita and anakirysei "national treasure". On October 4, 1932 ASAHI newspaper published the story of the Hudson, which moved me and made known Akita across the country. This helped to revive the breed, as more and more people are interested to gain a true Akita. The effort to revive the race ends with the Second World War and the race in danger of extinction. During the war, ordered the police to seize (as a source of food and fur) all dogs except the German Shepherd used for military purposes. That is why many dog fanciers, trying to keep hold dogs, the Akita crossed with German Shepherd. So the war created a difficult situation. There are three types of Akita: 1.Matagi-Akita 2. Akita dog, 3. Akita with typical German shepherd. It was then (1945-1955) that many Akita, primarily from the Kongo line introduced to America by soldiers returning home. (The first Akita arrived in America by Helen Keller in 1937). Offspring of these dogs mate and started farming the Akita to America without knowing, written reports or any description of the format of the original primitive Akita. Unlike in Japan continued to attempt to return to the original formula and eliminate the Molossoid features or characteristics of the German shepherd, and found many ardent supporters. We arrived so there are many significant differences between Japanese and American Akita. In 1996 in Tokyo, during the first World Congress in Akita, decided to consider two different fyles.To 1998 in Germany, the second World Congress, the American Akita named "Great Japanese Dog"
GENERAL APPEARANCE
The natural beauty of Akita, full of vitality, strength and strong personality gives a rare sense of nobility and grandeur and aesthetic satisfaction. Stationary or in motion, always maintaining a polite and serious look that blends beautifully contrasts: elegance and simplicity, calmness and alertness, self control and spontaneity, discretion and roughness. The balance of construction, well formed muscular shoulders, his deep chest, strong limbs reminiscent of sculpture in marble or wood. The rich smooth and glossy outer coat with soft and dense medium softens the sharp lines of the muscles and bones that never got the feeling of hardness (roughness). The particular characteristics of the race focused on the head and tail. The triangular lifted dark eyes, deep and mysterious, and small triangular erect ears with a characteristic dip in harmony with the overall picture of his head, wide and triangular well. The stronger and the tufted tail, curled proudly brought back shows both power and harmony. His character is manifest in the wild, research, and sometimes the ground look. It is not very demonstrative, in fact foreigners are aloof and suspicious (which in my opinion is an advantage) storing the love and affection for the people of his family. For this reason, Japan is highly regarded as a companion dog, loyal and protective, always present but never annoying and nosy. The "Samurai" knows how to control the power and if you choose as guardian will do our best to protect property and members of his family. The instinct is innate and should not be trained in this and in no way should be encouraged to bite. It barks often, but when it does no good reason. By its very nature is hyperactive and does not need much exercise. He likes to live like a family member inside the house where he enjoys to spend hours of quiet. In order to live together in harmony is essential socialization from an early age. It is to be trained in basic obedience, after dominating enough to understand that they can do whatever he wants. His education is best done by the owner. If this is not possible due to lack of knowledge or experience, to be performed by an experienced instructor is always present owner. In education the Akita, the word "key" is respect. There should never be used in violence, which reacts with vehemence. We must remember that learns quickly and easily bored but still faster. Care does not need special care. It is quite a regular brushing, frequent period sheds, to keep it in excellent condition. The only drawback: It is very dominating towards other dogs of the same s*x and becomes extremely aggressive. As a consequence of this aspect of his character, always goes out on a leash and never free, unless we are confident that it will meet the dog of the same s*x. IDEAL OWNER
The Akita needs owner
• who knows and understands the psychology and realizes that he has to do with a dog of high intelligence who demands respect to the personality and heritage which bears.
• who wants to be captivated by the enigmatic look and oriental expression. (But beware, despite the apathy can react very violently if necessary)
• not looking for a dog-robot, after the Akita has their own opinions. Finally, remember: The Akita is a dog for everyone and those who choose to live with him, certainly are people who do not like the usual things but prefer something different and special! HACHIKO
The most famous Akita in the history of the race was the Hachiko. The story published in a newspaper in Tokyo in 1932 and touched the hearts of all. Create interest in the race and helped to make the Akita synonymous with faith and a strong dog-human bond. The Hachiko was a white Akita. Born on 10 November 1923 in Odate City, Japan. In January 1924, when Hachiko was purchased two months by Dr. Eizampouro Wen, a professor at the University of Tokyo. Dr. Wen lived on the outskirts of town and used daily by train to get to university. The Hachiko grew up as a member of the family and accompany the teacher not only walks but also on the way to the railway station every morning where he waited for his boss back in the afternoon. In May 1925, when Hachiko was just 18 months, Dr.. Owen died at the University of cardiac episode. After the death of his teacher, the Hachiko was adopted by relatives of the family. But come back every morning to the station and waited until the afternoon desperately searching for his partner. This continued daily for 9 years!! One of the former students of the professor who was an expert in Akita dogs, followed by Hachiko and learned his story. After that, the former student recorded how many purebred dogs of breeds that existed in Japan. 30 in total, the Hachiko is one of them. The next few years until the death of Hachiko, used to visit him and take care of him, writing articles for the dedication. Gradually, people became interested and learn more about this breed. In 1932, one of those articles published in the largest newspaper in Tokyo and the history of the Hudson was known throughout the country, touching the hearts of all people. The Hachiko became a symbol of faith, impressing the world with the dedication of the dead master. Symbolized the spirit of love and loyalty that should exist in every family. Parents and teachers used the story as an example for young and olders.In April 1934 in the presence of Hachiko, was presented the bronze statue in the station of Shibuya. Hachiko died on March 8, 1935 at the age of 12 years and 5 months. When the new of his death became known, the station was flooded with people and the statue all filled with flowers. The statue during the second World War was destroyed. So in 1948, was asked by Anto Takeshi (Takeshi Ando), son of the sculptor who created the first statue (he died), to rebuild. The second statue, unveiled in August 1948 and is a popular meeting point. The entrance to the station near the statue, named "Hachikō-guchi", meaning out of Hachiko and is one of the 5 exits the station. A similar statue exists in the birthplace of the Hachiko, the Odate, in front of the train station. Built in 2004 and third statue on the base of the statue was first created in 1934, and was placed in front of Akita Dog Museum in Odate. The Hachiko lies embalmed in the Science Museum in Tokyo. Every year on April 8, hundreds of people gathered to commemorate the dedication and the Hachiko in a solemn ceremony is the railway station in Shibuya.
