Polska nazwa rasy
jest transkrypcją angielskiego słowa
carrier , które znaczy tragarz , posłaniec . Nie ma więc ona nic wspólnego z
przekonaniem niektórych hodowców i
autorów, że wywodzi się ona od słowa
karo , czyli tzw. koloru występującego w
kartach do gry. Kariery – to bardzo stara rasa. Pierwszy
opis kariera ukazał się w literaturze
hodowlanej w roku 1735, autorstwa
Moor’a. Historia powstania
kariera jest tak
zawikłana i niejasna, jak historia powstania
angielskiego dragona. Protoplaści
karierów przywiezieni zostali –
prawdopodobnie przez Holandię – na
Wyspy Brytyjskie z Iranu, Bliskiego
Wschodu i Afryki Północnej. Byli oni
materiałem wyjściowym dla wielu ras,
głównie dragonów i karierów. W lite
raturze angielskiej protoplasta kariera i
dragona występuje pod nazwą –
horseman pigeon (gołąb jeździec). Protoplaści kariera stopniowo byli
przekształcani według planu ustalonego
przez Anglików. Dzięki licznym
krzyżówkom powstał współczesny karier. Angielskie kariery pierwotnie były
używane jako gołębie pocztowe, co
zachowane zostało w ich nazwie. Takie też
było przeznaczenie przodków karierów na
Bliskim Wschodzie. Po ustabilizowaniu istotnych cech kariera,
bardzo szybko stały się one popularne w
całej Europie. Początkowo na kontynencie
były bardzo drogie, ale z biegiem czasu
stawały się coraz tańsze. Dzisiaj
hodowane są we wszystkich krajach
Starego Kontynentu. W okresie potęgi
kolonialnej Wielkiej Brytanii zawiezione
zostały na wszystkie kontynenty. Poza
Europą hodowane są w Ameryce, Azji,
Afryce i dalekiej Australii. Budowa
Karier jest gołębiem rosłym, wysokim, z
długą, cienką szyją i dumnie wzniesioną
głową. Oczy są żywe i zdradzają dużą
inteligencję gołębia. Najbardziej charakterystyczna u karierów
jest głowa, która jest stosunkowo wąska i
dość długa. Ciemię jest płaskie, a tylko
część tylna głowy jest zaokrąglona. Długi
jest także dziób, a odległość od końca
dzioba do środka oka powinna wynosić od
50 do55 mm. U młodych karierów, które
nie mają jeszcze rozwiniętych woskówek,
wyraźnie widać, że linia czoła i ciemienia
jest przedłużeniem linii dzioba. Głowa
kariera powinna być noszona poziomo. Oczy powinny być koloru od
pomarańczowego do czerwonego. Jaśniejsze mogą być jedynie u brązowych i
brązowopłowych. U białych są ciemne. U
szeków mogą być ciemne lub czerwone, a
to w zależności od tego, czy oczy okalają
białe, czy też innego koloru pióra. Brwi o
delikatnej strukturze powinny być
szerokie, jasne, u starszych gołębi
trójrzędowe, przylegające i dokładnie
okalające gałkę oczną. Zarówno zewnę
trzna, jak i wewnętrzna krawędź brwi
powinna mieć kształt okręgu. Jakiekolwiek
załamania są błędem. U młodych ptaków
odległość brwi od woskówek powinna być
duża, aby w późniejszym wieku ptaka nie
stykały się z woskówkami. Ponadto brwi
powinny być napięte, bowiem w
przeciwnym wypadku wewnętrzna strona
brwi staje się zbyt pofałdowana i wygląda
jak woreczek na łzy, a co jest niemile
widziane. Skąd wzięło się przekonanie, że
wewnętrzna krawędź brwi powinna mieć
kształt rombu? To przekonanie utrwaliło
się głównie wśród hodowców Europy
Środkowej. Dawne opisy kariera nic o
takiej deformacji wewnętrznej krawędzi
brwi nie wspominają. Dawne i
współczesne rysunki pokazują oko kariera
z brwią w kształcie okręgu. E. A. Terlecki w swojej książce pt. Chów
gołębi (Lwów 1907), na stronach od 218
do 224 opisuje kariera i umieszcza trzy
rysunki. Nie pisze o wewnętrznej
krawędzi brwi, że powinna mieć kształt
rombu lub karo. Nie wynika to także w
przedstawionych rysunków. W 1925 roku ukazało się w Würzburgu 3. wydanie książki Schachtzabel’a z Halle a. Sale, pt. Illustiertes Prachtwek
sämlicher Tauben – Rassen, w której
umieszczony został rysunek grupy
karierów z wyraźnym karo w oczach (rys.
4). Rysunek nie przedstawia większej
wartości. Występujące na nim gołębie nie
przypominają wysoko rasowych karierów,
znanych nam z wcześniejszych rysunków. Mają krótkie szyje i niskie nogi. Warto
zaznaczyć, że autor opisując kariera, nic
nie wspomina o „karo w oku”. Pisze o
okrągłych brwiach i zaznacza, że brwi nie
powinny się stykać z woskówkami. Być
może, że właśnie ten nie najlepszy
rysunek zaważył na przekonaniu
niektórych hodowców, że karier powinien
mieć wewnętrzną krawędź brwi w
kształcie karo. I chyba temu rysunkowi
dali się zwieść twórcy wzorca kariera,
dotąd obowiązującego w Polsce. Stary
wzorzec czeski, z roku 1974 pisze o
rombie w oku kariera. Najnowszy wzorzec
z roku 2008 mówi o okrągłych
pierścieniach brwi u angielskiego kariera. Wystarczy się przyjrzeć wzorcowemu
rysunkowi kariera, znajdującemu się we
wzorcu europejskim, aby przekonać się, że
owe karo jest niewskazane. Wiele
mówiący jest także rysunek z wzorca
australijskiego, na którym wyraźnie widać,
że wewnętrzna brew jest okrągła. Ulrich Lahme w książce pt. Alles über
Rassetauben , B 3. s. 47nn (Reutlingen
2001) pisze, że brwi u kariera nie mogą
być gąbczaste i wyglądać jak torebka na
łzy. Horst Schmidt (Warzentaube ind
Bagdette, Reutlingen 2006, s. 10nn)
domaga się, aby wewnętrzna krawędź
brwi dobrze przylegała i obejmowała oko. Jest to zrozumiałe, wszak deformacja,
która u starych karierów często jest
wynikiem infekcji, nie może być regułą we
wzorcu. Do deformacji brwi u wszystkich
brodawczaków i bagdet dochodzi na
skutek zaniedbań pielęgnacyjno-
hodowlanych. Gołębie z deformacją brwi
powinny być karane na wystawach utratą
punktów. Bardzo charakterystyczne u kariera są
woskówki. W pierwszym roku rozwijają się
woskówki na górnej części dzioba, w
drugim i trzecim roku zaczynają rozwijać
się woskówki także na dolnej części
dzioba, aby w czwartym roku objąć cały
dziób. Woskówki u wieloletnich gołębi
mają kształt orzecha włoskiego. Przez
pierwsze trzy lata woskówki dojrzewają. Najwyższy punkt woskówek powinien się
znajdować na środku, są biało
przypudrowane. Mocno rozbudowane
woskówki powinny zostać miękkie, a
puder na woskówkach nie powinien
zatykać otworów nosowych. U wszystkich
odmian barwnych dziób powinien być
jasny. Nieco ciemniejszy może być u
czarnych. U niebieskich i czarnych
dopuszcza się tzw. muszkę na końcu
dzioba. (Rys. 6). Dopiero po czwartym roku życia kariery
mają w pełni rozwinięte woskówki,
później – z biegiem lat – stają się bardzo
wielkie, utrudniające wychowanie
młodych. Przy ocenie karierów, jak przy
ocenie indianów, dragonów i innych
brodawczaków, powinno się więc brać pod
uwagę wiek gołębi. Kariery mają dość długi tułów, plecy
płaskie i lekko opadające i tworzące z
ogonem jedną linię. Szyja musi być długa i
smukła, przy tułowiu tylko lekko
poszerzona, możliwie pionowo wznosząca
się, bez węzła bagdetowego. Kariery mają pierś umiarkowanie szeroką i
mostek nieco wysunięty do przodu. Skrzydła są silne, długie, dobrze
przykrywające plecy, w ramionach nieco
wysunięte do przodu. Lotki nie powinny
dotykać ogona, a także nie krzyżować się z
sobą. Ogon musi być długi, dobrze zwarty. Nie
może dotykać podłoża. Nogi są silne, długie, nieupierzone, w
stawie skokowym możliwie zgięte, uda
dobrze uwydatnione, palce dobrze
rozwarte. Skrzydła, uda i piersi są dobrze
umięśnione. Słabe jest jednak upierzenie
karierów, jak zresztą u wielu dawnych ras
używanych do przenoszenia wiadomości. Kolory i rysunek
Kariery występują w następujących
kolorach: białym, czarnym, brązowym,
czekoladowym (dun), czerwonym, żółtym,
niebieskim, niebieskopłowym,
czerwonopłowym, żółtopłowym,
brązowopłowym. Znane są także
niebieskie grochowe. Często kariery
występują z rysunkiem szekowatości. Szeki mogą występować we wszystkich
powyżej wymienionych kolorach. Kolory
powinny być intensywne i czyste. Niezwykłą intensywnością barwy cechują
się czarne kariery. Jednakże przy ocenie
na wystawach najważniejsza nie jest
barwa upierzenia karierów, ani rysunek,
lecz ich budowa. Hodowca powinien dążyć
do wyhodowania gołębi o intensywnych
kolorach, jak też dążyć, aby linie pomiędzy
kolorami u szeków były wyraźne. Warto wiedzieć
Kariery mogą być hodowane zarówno w
wolierze, jak i w wolnej hodowli. Obecne
karieray zatraciły dawny zmysł orientacji w
terenie i dlatego często się gubią, jak
również padają ofiarami drapieżników. Najbardziej cenne okazy hodowcy
trzymają w wolierach. Ze względu na to, że kariery są gołębiami
dużymi, przede wszystkim wysokimi,
przeto potrzebują dużych boksów do
gniazdowania. Właściwie kariery powinny
samodzielnie wychowywać swoje młode i
nie powinna zachodzić potrzeba
posługiwania się mamkami. Jednak stare
gołębie mają bardzo silnie rozwinięte
woskówki, przeto lepiej wieloletnie
gołębie parować z młodymi. Wielu
hodowców karierów wypracowało sobie
własny model hodowli i pozyskiwania
młodych gołębi. Kariery wymagają dość dużo dobrej karmy,
w której powinno być różne ziarno. Niezbędny jest stały dostęp do dodatków
mineralnych. Brak minerałów bardzo
szybko można zauważyć. Młode kariery
wówczas nie upierzają się należycie, a
stare mają trudności z właściwym
przepierzeniem. Hodowca powinien stałe
kontrolować stan woskówek i brwi. Nie
mogą być one zabrudzone, aby nie
rozwijały się w nich drobnoustroje i nie
dochodziło do deformacji tych
charakterystycznych dla rasy znaków. Karierom nakładamy obrączki o
średnicy 9 mm.
