17/07/2022
Kilka słów, na chłopski rozum, żeby każdy zrozumiał.
Są zwierzęta udomowione, na przykład kot, pies, zwierzęta gospodarskie.
Te gatunki przez wiele lat, stuleci przystosowywali się do życia z człowiekiem. Nie ma w naturalnym środowisku sznaucera, pudla, a nawet kundelka. Życie tych zwierząt jest ścisłe związane z funkcjonowaniem człowieka (oczywiście tu tez mamy całe spektrum dręczenia zwierząt, braku odpowiedzialności etc, ale dziś nie o tym)
Takie zwierze udomowione potrzebuje człowieka, pies potrzebuje być głaskany i tulony. Dobrze mu kiedy śpi z człowiekiem w łóżku.
Są zwierzęta dzikie, które są trzymane w domach i do nich należą papugi.
Nie chodzi tu o oswojenie, mniej czy badziej etyczne, bo w pełni oswojona papuga to nadal dzikie zwierze.
Jej potrzeby i instynkty niczym się nie różnią od identycznej papugi, która żyje na wolności.
Papudze nie potrzebne jest tak naprawdę towarzystwo człowieka, nie jest potrzebne jego głaskanie i tulenie, to nie jest zgodne z jej naturą.
Mylnie się wydaje, ze papuga za nami tęskni, nas kocha, lubi się głaskać. Tak rzeczywiście jest, ale to tylko dlatego, ze jesteśmy substytutem, ptak nie ma możliwości realizacji swoich potrzeb to korzysta z czego ma. Dodatkowo ręcznie karmiony ptak ma tym samym ukradzioną tożsamość, żyje w przewlekłym stresie, jego instynkt jest inny, a doświadcza czego innego.
To właśnie życie w przewlekłym stresie i frustracji w niemożności zaspokojenia naturalnych potrzeb, doprowadza do agresji i autoagresji, czego doświadcza każdy opiekun.
Im większe możliwości ma papuga realizacji swoich naturalnych potrzeb tym mniej dochodzi do agresji.
Kolejna rzecz, która jest mega trudna i niezrozumiała dla ludzi to:
Każdy wie, kiedy bierze szczeniaka to w pierwszym roku życia jest najwiecej pracy i najwiecej niedogodności. To właśnie szczenię nasika w domu, pogryzie coś, nie posłucha się, zaczyna ujadać etc. Uczymy go, pracujemy z nim i czekamy aż wyrośnie i zmądrzeje. Wtedy najczęściej mamy super mądrego kumpla na kolejne długie lata, który doskonale się integruje z naszym stylem życia, jest mądry i rozumie wszystko bez słów.
Ogromny żal przychodzi zbyt szybko, bo się okazuje, ze psy, zwłaszcza rasowe żyją 10-15 lat, które mijają zbyt szybko. Nie znam osoby wśród znajomych, która by nie chciała żeby ich pies żył chociażby drugie tyle i więcej.
A teraz mamy papugę. W pierwszym roku jest to młode, zagubione i tulaśne. Jesteśmy zachwyceni, gotowi na poświęcenia. Spędzamy mnóstwo czasu z ptakiem, słyszymy pierwsze słowo, potem kolejne. Kochamy do bólu i podziwiamy ten rodzaj inteligencji i bliskości, a szczególnie ze jest to ptak, który nawet w naszej podświadomości jest czymś niedoścignionym i dotykanie go, bliskość głaskanie jest naprawdę czymś. Wychowujemy naszą papugę instynktownie często, jak czynimy to z własnymi dziećmi czy psem.
Wydaje się, ze tak jak pies ptak dorośnie, zmądrzeje i będzie super. Ten potencjał życia papugi daje nadzieję, ze tym razem naszego przyjaciela nie straciły za szybko, będzie z nami do końca życia. Wcale nie rozpatrujemy długość życia papugi jako zobowiązanie i podjęcie odpowiedzialności za to życie na wiele lat, do końca naszego życia.
Mija ten umowny rok i się okazuje, ze ptak jest co raz bardziej niszczycielski, jego dziób jest silny i nawet zabawka, która wisiała kiedyś 3 miesiące i dłużej jest niszczona w pół godziny. Ze ptak nie jest już taki całuśny i przytulaśny, pokazuje i dokazuje, upomina się o swoje, drze się. Zamiast się tulić gryzie okazując swoje niezadowolenie, zamiast usiąść obok podszczypuje, niszczy nam ubrania, okulary, nasze przedmioty w otoczeniu. Krzyczy kiedy chcemy iść do innego pokoju. Ucieka kiedy chcemy spakować ptaka w szelki i zabrać na spacer. Tak właśnie rozwija się obopólną co raz większa frustracja...
Pamiętaj, jeśli pod Twoją opieką jest dzikie zwierze, to żeby zrozumieć co jest dla niego dobre i jakie są jego potrzeby musisz poznać jak by żył i co by robił w swoim środowisku naturalnym. Im bardziej zapewnisz mu możliwość realizacji jego naturalnych potrzeb na warunki niewoli tym bardziej stabilny będzie.
Dlatego podstawą tego co należy zapewnić papugom jest:
- możliwość lotu codziennie
- możliwość korzystania z kąpieli słonecznych przynajmniej w okresie, gdy pogoda pozwala;
- towarzystwo własnego gatunku;
- możliwość zerowania wiele godzin codziennie;
- zbilansowana urozmaicona dieta cały rok odpowiednio dopasowana do posiadanego gatunku;
- czystość
I człowiek żeby codziennie to wszystko robił i zapewniał papudze.
