Ostatnie badania w oparciu o metryczne badania kości z wykopalisk wskazują, że bydło w średniowieczu było stosunkowo niskie, bo średnio mierzyło w kłębie 103,8 cm. Były to zwierzęta z dość długimi rogami i małymi wymionami. Trzeba pamiętać, że pierwsze zadaszone obory pojawiły się w Polsce w XIV wieku. Wcześniej, w lecie wypasano bydło na łąkach i w lasach, a zimą trzymano metodą koszarowania tzn
w ogrodzonych niezadaszonych miejscach, gdzie zwierzęta były narażone na zimno, śnieg itp. Dlatego też ówczesne krowy miały dłuższą sierść, krótkie szyje i nogi. Prawdopodobnie większość ówczesnych zwierząt nie wyglądała imponująco i cierpiała na liczne choroby zakaźne i pasożytnicze, a niektóre ówczesne sposoby leczenia były oględnie mówiąc dziwne. Nie można wykluczyć, iż zwierzęta trzymane w lepszych warunkach były wyższe podobne właśnie do współczesnych ras (czerwonej polskiej lub ukraińskiej siwej). Krowa to przeciętne zwierzę hodowlane, ale gdy okażemy jej miłość, to ona to odwzajemni. Krowy dla niektórych to stworzenie bez uczuć, które ma rogi po to, żeby się bić, a tak naprawdę, to służą one do obrony. Dla innych to tylko mięso wołowe, które je się z ochotą, ale prawie nikt nie wie jak one cierpią przy uboju.
