Outhome Original

09/06/2024

De duizend - en - een - nacht - bol.
Heerlijk!
Een truitje op de groei breien.

Al Masa, nog maar 4 maanden jong nu, is geboren in een duizend - en - een - nacht - land, Qatar.
Haar leven is helaas niet zo sprookjesachtig begonnen, maar in augustus mag ze naar haar eigen lieve familie in Nederland reizen.

En ze leefden nog lang en gelukkig 🥰

06/06/2024

Vooral doorgaan

Op maandag rijdt de vriendin die ik sinds de kleuterschool ken me naar de kliniek, controle bij de orthopeed. Ik zit voorin, loop met 1 kruk naar binnen en zit op een gewone stoel. Weliswaar met gestrekt been, maar toch.
Voordat ik de cappuccino die vriendin heeft geserveerd kan opdrinken word ik gehaald voor de foto's. (We hadden deze verpleegkundige eerst niet gehoord, stonden al kletsend bij het koffieapparaat). Toch graag even de schoenen uit. Gelukkig gaat dat en ook daarna de schoenen aan een stuk makkelijker dan een paar weken geleden.
Op naar de volgende wachtruimte waar de cappuccino weer voor me wordt neergezet.
We kletsen door totdat ik naar binnen mag, ja vriendin graag mee, ik hoor namelijk altijd maar een beperkt gedeelte van wat een arts (collega, leidinggevende, gezinslid, vriend etc. etc.) tegen me zegt, oftewel het deel dat altijd in een boxje van mijn brein gaat zitten is het negatieve deel.
Dat de knie goed zit, ja hèhè, dat hij voorspeld had dat het pittig zou zijn en bladiebladiebla (meer weet ik niet) valt weg tegen dat hij graag meer beweegljjkheid had gezien in de knie. Wat?! 90 graden buigen heeft me bloed, zweet en tranen gekost. Bloed dan niet letterlijk, de rest wel.
105 - 110 graden buiging zou mooi zijn. Gelukkig zit de knieschijf niet vast, dat maakt het dan weer een beetje beter, maar terwijl ik slaap kunnen ze mijn knie wel even doorbuigen, daar zal ik profijt van hebben.
Ik ben te verbouwereerd om iets te zeggen. Mijn vriendin kent me en weet dat ik alleen dit opsla. Zij vraagt uitleg over hoe dan verder te buigen als alles zo dik en strak is en bladiebladiebla ik ben weer weg. Orthopeed wil dan graag nog een belafspraak om zichzelf gerust te stellen, maakt ie ervan, vermoedelijk zegt mijn gezicht meer dan ikzelf. Met de fysio naar de 110 graden oefenen in mijn oren geknoopt kruk ik met vriendin naar de auto.
Ze legt me nog wel 2x uit dat het allemaal wel goed is, maar mijn hoofd zegt wat anders.
Thuis als ik echtgenoot op de hoogte breng komt de frustratie eruit en ik lach door mijn tranen heen als dochter stellig verkondigt dat ik helemaal niet doorgebogen ga worden. En zo is het. Een hondenvriendin appt ook "het is joúw knie!"
Ik richt me op de fysio woensdag, voor het eerst in de zaal. Dochter rijdt, want autorijden zelf, nog niet. Ik ben wat zenuwachtig voor wat komen gaat. Aan mijn fysio ligt het niet, hij is een Buddy Fedder. Vriendelijk gezicht, aardig maar duidelijk in aanwijzingen, steun en toeverlaat in dit hele proces.
En hij zou mijn zoon kunnen zijn.
Gelukkig zegt hij jij en voel ik me geen 80 als hij me helpt.
Ik ga op een fiets, het zadel hoog genoeg om uiteindelijk rond te kunnen trappen 🥳
Eerst achteruit, maar ik blijk ook vooruit te kunnen hier (thuis lukte dat zeker nog niet). 10 minuten maak ik steeds snellere rondjes, richting normaal fietstempo. Ik mag naar het wandrek, nou ja meer een soort leuning waar ik aan kan hangen, thuis is dat het aanrecht.
Door de knieën alsof je op een stoel gaat zitten, squats dus begrijp ik. Hoe sportief.
20x totaal, lukt.
Op een apparaat met gebogen knieën om gewicht weg te drukken. Buddy duwt eerst mee zodat ik weet hoe het voelt, wat de bedoeling is. Ook dat lukt 2x 10 keer 🤗
Lopen, wat ik jarenlang niet goed heb gedaan, is nog een dingetje. Hoe langzamer ik loop hoe meer ik erbij nadenk dus fysio raadt aan het tempo wat op te voeren.
Ik loop normaler.
Als afronding weer op de fiets, waar ik nu meteen rondjes kan draaien, vooruit, zélfs als het zadel een pietsje lager wordt gezet. 6 minuutjes. Ik verbrand een half koekje grapt Buddy en ik denk aan de hele mergpijp die ik 's middags heb weggewerkt 😆
In ieder geval zegt hij erbij als hij nu zou meten ik door de 100 graden ben, dus dat gaat echt wel goedkomen richting 110.
En met een afspraak voor aanstaande maandag, met de oefeningen voor thuis goed in mijn oren geknoopt kunnen we opgelucht weer naar huis.

31/05/2024

17 juni 2018
Er brokkelt een stukje van mijn hart als ik Sarita meegeef aan haar adoptante. Deze galga is goud! Zo eentje die vanuit het vliegtuig je hart binnenstapt en zich daar meteen nestelt, voor altijd. De eerste week ben ik een dweil zonder haar.

30 mei 2024
Ze is het hek binnengestapt, ik buig iets door mijn knieën en roep haar. Ze loopt kwispelend naar me toe en likt me over mijn neus. Sarita!
Een hele week komt ze logeren terwijl haar adoptante van haar vakantie geniet.

Wat hou ik toch ook van deze hond 🥰

30/05/2024

Ook Binkie geniet nog van zijn toverbal 🥰

28/05/2024

De dag is goed begonnen, lieve berichten over Alba (ons pleegje in 2020).
Op de foto met Iska, haar zus en nog steeds in haar trui van 4 jaar geleden 🥰

23/05/2024

Op de pennen voor Abel 💚🖤🤎

21/05/2024

🎶 De kat van ome Willem 🎵
(is op reis geweest, op reis geweest, op reis geweest...)

Op zaterdag zo rond het middaguur besloot ze de deur uit te stappen, Azula.
In de anderhalf jaar dat we op de boerderij wonen had ze hier geen behoefte aan. In ieder geval alleen heel kleine uitstapjes waarna we haar op de deel weer terugvonden.
Zaterdagmiddag kreeg ze het voorjaar in haar bol en ging.
Echtgenoot maakte de foto achter ons eigen huis bij de stretcher van de honden, wat mij al een "Oeh, best ver" ontlokte.

Azula is een heel zachtaardig, klein uitgevallen Noors boskatje.
Ik maak me altijd wat zorgen of ze zich redt. Als ze eind zaterdagmiddag niet terug is veroorzaakt dit onrust.
Nog niet zozeer bij iedereen, maar ik sta al regelmatig bij de deur haar naam te roepen en pspspsps geluidjes te maken. Niets.

Zondag kruk ik naar buiten om langs de zijkant van de oprit te zoeken en roepen, de voortuin, de deel, achter het huis. Niets.
Ook zoon zoekt regelmatig, zelfs nog boven zijn gedeelte van het huis waar Azuul zich al eens eerder heeft verstopt. Niets.
Ik slaap slecht van zondag op maandag.
Deze Pinksterdag besluit ik eerst maar Azula in de buurtapp te zetten. En ze is gespot!
Verder weg dan ik dacht en uiteindelijk blijkt ze een paar boerderijen verderop te zitten.
Deze buurvrouw is zo lief Azuul zolang even bij haar op de deel op te sluiten.
Zoon gaat haar meteen ophalen.

De rest van de dag heeft ze naast me op de bank geslapen. Ik van de weeromstuit ook.
Ze redt het dus niet zelf in de buitenwereld. Zat zondag ook al bij deze buurvrouw bleek toen we berichtjes uitwisselden. Bij de verkeerde boerderij.

Ik hoop dat deze reis genoeg was. Bonjour en voulez vous.

(Wim Sonneveld)

18/05/2024

De geur.... heerlijk!
Fijn weekend 🌸

15/05/2024

Bitterzoet

Ik heb er één!
Gekregen van dochter voor moederdag. Naast pioenrozen en roosjes van man en zoon.
Een koptelefoon - hoofdtelefoon? - headset - hoe t ook heet.
Mét noisecancelling, oh yes! Eventjes de buitenwereld uit kunnen zetten, wiehieeee.
Nét bezorgd. Dochter prutst en connect dingen en ik pak mijn spotifylijstje. Oeh, meteen overspoeld door Jealous Guy van Roxy Music, volgt INX met Never tear us apart en daar ga ik. Kopje onder.
Dit lied, deze tekst, voor altijd gekoppeld aan liefste Otje.
Geweldige galga die niemand wilde en mijn soulmate werd. Kan dat met een hond? Nou en of!!!
Mijn maatje, altijd in de buurt, altijd bij me. Haar overlijden heeft me een stukje kapotgemaakt, tore my heart apart.
Ik hoefde geen hond meer, ik wilde gewoon Otje terug.
We zijn opnieuw gaan opvangen na haar verlies toen. Het allerergste had ik toch al meegemaakt. Loslaten van een pleeghond bij een fijne adoptie was een makkie vergeleken bij het moeten missen van Ot.
Natuurlijk in de loop der jaren werd ik opnieuw verliefd op diverse galgos, bleef er toch weer een bij ons die in opvang was.
Mooie herinneringen brengen een glimlach op je gezicht. Tot op een dag, opeens muziek je grijpt, hard door elkaar schudt en weerhaken in je hart zet.
Och Otje ...

14/05/2024

14 mei

De breitasoppassers waren niet zo druk en hebben een cursus in de beveiliging gevolgd. Speciaal gericht op mijn (geestelijke) gezondheid in de gaten houden, de krukken (Azula is nog in opleiding), zorgen dat ik in het hier-en-nu blijf en zoveel mogelijk rust uitstralen.
Het lukt ze wonderwel.

Daarentegen heeft de "buitenwereld" (waarmee ik niet de mensen bedoel die ook deze operatie hebben gehad) altijd advies.
Lekker buitenzitten hoor met dit mooie weer (ik kan niet goed zitten nog in een stoel).
Kom je de dag wel door (na de griep, waarvan ik nog steeds hoestbuien heb, is dit de eerste dag waarop ik overdag niet heb geslapen).
Míjn vrouw wil zsm weer aan het werk (ik oefen net het lopen met 1 kruk zodat ik in mijn andere hand bv een laptop zou kunnen dragen. Aan tafel zitten is nog een stap te ver).

Ik wéét dat het goed komt. Hoop dat vandaag de omslag eindelijk daar is qua hoesten en snuiten.
Mijn lichaam heeft een flinke tik gehad. Ja het is tegengevallen.
Maar laat me.
Ik zit in mijn eigen bubbel. Genees.
Geen bezoek op mijn eigen verzoek, maar dolblij met alle appjes, kaarten en telefoontjes.
Ik zit in MIJN bubbel en ik pak dit aan op MIJN manier.
Het bos aan de overkant lokt en schittert in de zon, ieder blaadje beweegt door de wind.
Ik kom er wel, wanneer ik daar klaar voor ben. Wat zijn immers 6 weken op krukken op mijn verdere leven.

06/05/2024

6 mei, de trouwdag van mijn ouders.
Ik mis ze nu even net iets meer dan anders. Ze waren er altijd voor mij/ons. Ook in de slechte tijden wanneer mijn knie weer opspeelde.

26 april
1 van mijn liefste vriendinnen haalt me op om naar Arnhem te rijden en mijn knie te laten ontnieten 😅
Voor de zekerheid de braakto**er mee, maar deze blijkt niet nodig 🥳
Ze rijdt rustig richting kliniek, helpt me uit de auto en terwijl ik naar de ingang kruk zet zij de auto weg.
Binnen meld ik me en plant vriendin me even later in een rolstoel, want vindt zij beter voor mij, om richting de juiste wachtkamer te gaan, die van de wondpoli.
Eenmaal binnen is uiteraard de eerste vraag of het betreffende been 90 graden kan buigen. Nee dus. Mijn been zit zó strak. De verpleegkundige trekt nog net niet haar wenkbrauwen op totdat ik mijn wijde joggingbroek omhoog schuif en zij zicht krijgt op mijn blauwe, met ingedroogde blaren, veel te dikke been, waarin de sok een diepe afdruk achterlaat.
Dit is inderdaad niet de reactie van de "gemiddelde Nederlander" op deze operatie. Goh.
Er volgt een uitleg over het ontnieten, die half langs mij heen gaat, vriendin let wel op en weet dat dit niet pijnloos gaat zijn.
Maar ja, net als wanneer je in verwachting bent, het moet er toch uit 🤷‍♀️
Ik pak mijn vriendin bij de hand die mij afleidt met waar we overal gaan lunchen, later als ik weer uit de voeten kan.
Ik krijg kousen aangemeten om te zorgen dat het vocht wordt afgedreven, want zegt de verpleegkundige, ik heb geen vel meer over, dus hoe kun je dan buigen. Ze raadt ook aan nog een poosje iets naast de paracetemol in te nemen. Hèhè, ik ben dus niet gek en niet zo'n enorme aansteller als ik zelf dacht.
Vriendin en ik drinken nog even iets in zo'n koffiehoekje en na toiletbezoek gaan we richting thuis. Ik ben ontroerd door haar lieve bezorgdheid en hoe vervelend ze dit voor me vindt.
Normaal hoor ik "Tja, het is nu eenmaal zo" of "Dat wist je toch eigenlijk al wel" van de hardbasten thuis.
Wat ook waar is, maar heel soms wil je gewoon 2 armen om je heen en warme steun i.p.v. altijd die nuchtere relativering.
Vriendin legt het thuis nog eens haarfijn uit, dat mijn been dus echt niet normaal is, waarna ze vertrekt.

De volgende dag al zien we vooruitgang. Mijn enkel is smaller, zelfs het been al iets. Dat houdt de moed erin.

Echtgenoot is inmiddels ziek thuis en we hebben allemaal een verkoudheid/griep te pakken.
Ik zweef soort de dagen door, met veel dromen, kriebelhoest, weinig echte slaap.
4 mei, 5 mei. Hoe deden soldaten dat zonder pijnstillers en onderduikers die kriebelhoest hadden. Alles buitelt door elkaar.
Ik slaap nachten slecht en jank, scheld, vloek er wat af. Slijm opgevend, bloed irritante kriebelhoest die zichzelf onderhoudt. Ik ben zo gefrustreerd.

Ik kruk naar de wc en kom zoon tegen die net uit zijn gang de onze binnenstapt. Big smile op zijn gezicht: "Je hebt het niet vet hè?" Ik schud nee, geef hem een tik met een kruk, en fluister (want mijn stem ben ik kwijt): "Wat is daar zo grappig aan?"
"Dan kan het toch alleen maar beter worden".
Hij heeft gelijk.

6 mei, ik mis ze nu even net iets meer dan anders. Mijn lieve ouders.

27/04/2024

🟠 Fijne dag 👑

23/04/2024

Ineens weer zin in 🧶

22/04/2024

Choky & Zira in hun 🦩truien

20/04/2024

Finally, nieuwe knie

Jaren heb ik met haar rondgezeuld. Mijn rechterknie. Van operatie, naar fysio, naar kijkoperatie met wat oplapwerkzaamheden, naar fysio, van nog een schoonmaakrondje, naar fysio, naar een flinke pijnstiller en uiteindelijk rekening met haar houden totdat ik oud genoeg zou zijn voor een knieprothese.
Dat laatste is best lang goed gegaan, van mijn 35ste tot mijn 59ste. De laatste anderhalf jaar nog geprofiteerd van injecties, maar nu is het dus echt op.

10 april 2024
9.00 uur Dochter rijdt me naar de kliniek in Arnhem. Maanden heb ik tegen deze dag opgezien, maar vandaag ben ik redelijk rustig en geef me over aan wat komen gaat. Beetje misselijk van de spanning en al behoorlijk lang nuchter ook.
10 uur We zijn er. Te vroeg, want geen file's enzovoort, zal je altijd zien. We nemen plaats in de wachtkamer.
10.30 uur Verpleegkundige brengt ons naar mijn kamer voor de komende tijd en geeft me meteen een of andere pil die mijn misselijkheid niet beter maakt. Ik krijg hier later een pilletje tegen, gek toch dat die voor mij niks doet. Een volgende verpleegkundige zal komen voor de checklist.
10.45 uur Klopklop, de volgende verpleegkundige vult de lijst ginnegappend in als er nogmaals wordt geklopt.
De fysio die grapt dat er nog 10 mensen staan te wachten om na hem de kamer in te mogen.
11.00 uur Fysio stelt mijn geleende krukken af en legt me alvast uit hoe deze te gebruiken na de operatie.
11.30 uur Ik hoor dat ik pas om 13.00 uur geholpen wordt, bleh.
Tussen 12.15 - 12.30 graag omkleden in het aantrekkelijke operatiehemd met bijpassend mutsje 😆
12.00 uur Dochter vertrekt, beetje tranend. Dat had ik dan weer niet verwacht. We knuffelen elkaar stevig.
12.30 uur Ik sta klaar in de gepaste outfit en van nu af aan ben ik het meeste tijdsbesef kwijt.
Er wordt een infuus geprikt, ik geef aan dat ik nog steeds misselijk ben. Met bed en al word ik naar de vooroperatiekamer gereden. Geen idee meer hoe het hier heet. De anesthesiemedewerkster stelt zich voor, zal bij me blijven en houdt me af en toe op de hoogte wanneer de anesthesist de ruggeprik zal toedienen. Er staat al een dikke pijl op mijn rechterbovenbeen richting knie. Ik lig voornamelijk met mijn ogen dicht tegen de misselijkheid.
Dan mag ik krom op de rand van het bed gaan zitten met mijn voeten op een kruk. Het is pijnlijk, maar te doen. Totdat de anesthesist behoorlijk hard over mijn onderrug wrijft, misschien wil ie kijken wanneer er iets breekt 🤔
Of moet die vloeistof handmatig verdeeld worden?
Ik zak weer op bed en uiteindelijk word ik naar de ok gereden, op een metalen plaat gezwiept en krijg een roesje.
Iemand zwachtelt mijn been in en ik lig even later op de uitslaapkamer. Hier krijg ik niet veel mee, behalve dat ik echt nog steeds niet lekker ben.
Terug op mijn kamer spuug ik.
Superhandige dingen hebben ze daar tegenwoordig voor. Een soort to**er groot genoeg voor je mond, die helemaal uitrolt naar beneden 🥳 je moet nogal wil je die in al je nuchterheid vullen. Maar mijn maag krampt en doet toch pogingen. Zo blij dat ik alleen lig, ik maak afschuwelijk veel lawaai bij braakneigingen.
Het thuisfront wordt gebeld, ik ben zelf nergens toe in staat.

De dagdienst wordt vervangen door de avonddienst waarvan 1 vriendelijke blonde verpleegkundige en die ene die altijd in ieder ziekenhuis rondloopt, de takketrol.
Die laatste ziet mijn misselijkheid maar houdt niet op over papieren die ik moet lezen, die héél belangrijk zijn. Ik krijg mijn ogen nauwelijks open. Zij heeft de envelop op het plankje naast mijn bed gelegd, 2 tellen later op mijn benen en uiteindelijk na mijn opmerking dat ik dit heus zal lezen, maar nu echt niets opneem, in de kast.
Ik moet met de takketrol naar de wc. Ben warrig en twijfel ineens welk been eerst en geef dit ook aan. Zij geeft me opdracht hoe, maar verward en misselijk vraag ik of dat wel klopt. Ze bijt me toe dat zij het toch zeker wel zal weten en er geen discussie over is. Later als ik me wat beter voel, zeg ik hier iets van, zij bindt dan wat in. Op mijn 15e was er ook een takketrol, ik ben nu verdorie 59, doe normaal!
Tussen de bedrijven door hijst ze me wel in mijn eigen lange nachtpon.
Uitleg over de prik tegen trombose. Ik laat me tegenover haar zeker niet kennen en ram die spuit in mijn buik. Rillen zat 😅
De vriendelijke blondine knijpt even in mijn linkervoet ter bemoediging als zij achter haar trolcollega de kamer uitgaat.

Natuurlijk krijg ik geen nasi naar binnen, waar ik me in de ochtend zo op had verheugd. Cola, chips om de misselijkheid wat te onderdrukken. Braakto**ers binnen handbereik, een pilletje en water.

Nachtdienst vervangt avonddienst. Vriendelijk, potig, niet lang van stof, man.
Middenin de nacht bel ik hem. Ik v***a van de pijn. Vervloek iedereen die me gezegd heeft dat je meteen na de operatie geen pijn meer hebt, vervloek mezelf, ik had dit never nooit moeten doen. Vriendelijk wil me een prik geven, maar ik geef aan van die opiaten misselijk te worden.
Hij gaat vragen of ik wat anders mag en komt terug met een spuit voor in mijn linkerbeen waarvan de inhoud gaat prikken. Doet me niets, mijn rechterbeen is immers aan het uiteenvallen. Met een kwartier moet er effect zijn. Ik tel de minuten af en ineens dommel ik weg.
Vriendelijk komt om de haverklap kijken, voor mijn gevoel dan. Wat is dat dingetje waarmee ze je wakker krijgen? Doet me denken aan de clicker voor de hond.

11 april 2024
Ontbijt. 5 hapjes yoghurt neem ik. Misselijk. Nog steeds.
Liefste vrouw ever die voor de maaltijden zorgt.
In de andere kamers hoor ik opgewekte stemmen die aangeven dat het ontbijt goed gesmaakt heeft.
Vriendelijke nachdienst neemt afscheid en ik vraag me hardop af hoe ik het de aankomende nacht zonder hem ga doen. Hij geeft droog aan dat ie toch echt naar huis gaat...

Ik dommel weer weg, totdat ik wat moet. Wc bijvoorbeeld. En er is weer een leuke ploeg die me helpt. Een stoel bij de wastafel zet, vraagt wat ik aan wil.
In een rolstoel word ik met braakto**er en mijn ogen dicht naar de röntgen gereden. Boom van een kerel met zachte inborst vertelt me rustig hoe te liggen en of dat ook gaat.
2 foto's en houdingen later rol ik weer terug naar mijn kamer.

De arts komt binnen. Mijn operatie is goed verlopen. Dus daar zal het niet aan liggen.
Dochter is er om 11 uur. Maar vanwege nog steeds die misselijkheid wil verpleegkundige met anesthesist overleggen voor andere pijnstilling of een recept erbij voor pillen tegen de misselijkheid. Anesthesist is echter op de operatiekamer.
Uiteindelijk vertrekken we pas tegen 13.00 uur.
Ik zit voorin, raampje open en ruik gemaaid gras en mest. Heerlijk.
De misselijkheid trekt weg.

Eenmaal thuis bij alle dieren en mensen waar ik om geef gaat het steeds beter. Een beetje onpasselijk blijf ik de eerste dagen. Ik blijk blaren te hebben, waarschijnlijk door te lang met mijn been toch wat afhangend te hebben gezeten. Mijn darmen komen eerst rustig opgang, maar daarna moet ik rennen op krukken.

20 april 2024
Ik ga van optimistisch, (heb gedroomd dat ik op witte gympen lichtvoetig door de straten ren en mijn krukken was vergeten, zo goed ging het met me), naar intens verdrietig, naar kwaad.
Heb diverse berichten van o.a. hondenvrienden met knieprotheses nog eens gelezen. (Wij willen allemaal hetzelfde; kilometers pijnloos wandelen met onze honden). Hoe deden zij het in het begin. Zoveel mensen, zoveel verschillen.
De eerste 2 weken schijnen het ergst te zijn. De een luisterde naar eigen lichaam en deed voorzichtig oefeningen op haar manier, de ander beukt door.
Vanochtend toen echtgenoot met zoon weg was en dochter boven, heb ik mijn been al grommend, scheldend, vloekend en jankend geprobeerd dichterbij de 90 graden te krijgen. De eerste week ben ik al vechtend doorgekomen.
Met ups en downs 💪
Deze zaterdag kan ik al wat beter half opzitten met wat minder pijn. Vorige week zaterdag sliep ik heel veel en had erg veel last.
Op naar de volgende week, het moet toch nog beter gaan worden 🍀

Fijn weekend voor degenen die deze klaagzang tot het einde hebben doorstaan 😘

18/04/2024

Als je zus nog een kluif heeft, maar de jouwe is op...

12/04/2024

Weer thuis bij de liefste oppas 🥰

06/04/2024

En toen waren er 2 🦩🦩

Vandaag op de post voor Choky en Zira

05/04/2024

Het is alweer tijd voor siësta blijkbaar. Denk maar niet dat ze vanavond langer doorwerken 🥴

02/04/2024

01/04/2024

Vast voorbereidingen treffen voor het avondeten

27/03/2024

Dan is er nog een medewerkster die zorgt dat er bestellingen vertraging oplopen 😳

Evi - dossier - aantekening ✅️

21/03/2024

🦩

20/03/2024

Update: geadopteerd! 💜
Nee, niet door mij 😘

Oef, het kan niet, het kan niet, het kan niet... verliefd! Ik vind zo'n ruwhaartje zoooo leuk en haar karakter is om te zoenen 🥰 Pelu

19/03/2024

Hier krijg ik zo'n warm gevoel van. Wat een lieve kaart. En de prachtigste uitdrukking die ik sinds lang heb gelezen "snoezige mensen".
Dat zegt toch veel over de fantastisch lieve inborst van deze familie. Zo'n mooi gebaar ook.

Jullie nog snoezige mensen in de omgeving, of dieren 🥰, waar je blij van wordt?

Kaartje sturen? Worden ze warm van 🌺

17/03/2024

Bijzonder

We drinken op tijd koffie. Carly is helemaal uitgelaten, speelt met Bob en opeens pakt ze, voor de allereerste keer sinds ze bij ons is, een speeltje, de haai nog wel 😂
We weten het, wij hondenmensen, dat de ontwikkeling van onze honden hun hele leven doorgaat. En tóch blijf ik dit zó bijzonder vinden.
Even later stappen we in de auto met Car en Ben, want we gaan op bezoek bij Latigo!
Car miemelt af en toe, de rit duurt ook wat langer door een file nét bij onze afslag. We besluiten door te rijden naar de volgende afrit en komen wat later aan dan gepland.
De honden weer even aan elkaar laten wennen in de tuin lijkt het meest verstandig. Tieg huppelt, er wordt gesnuffeld, Ben borstelt een moment en Carly houdt zich iets op de achtergrond. Er is een lieve logee en de kleinste hond alhier ligt al comfortabel in een royale mand. Latigo is wat onwennig naar ons, durft ineens even niet door de tuindeur, wij stappen opzij en met zijn eigen mensen dichtbij hem stapt ie wél over de drempel. Prachtig om te zien.
Ik ga voorzichtig naast hem op de bank zitten.
Zijn adoptanten en wij kletsen verder alsof we elkaar gisteren nog hebben gezien. Verwend met koffie/thee, taart, lekkere koekjes en choco eitjes en genietend van elkaars gezelschap en de honden, vliegt de tijd voorbij.
Wat heerlijk om mee te maken hoe thuis Tieg nu is 🥰
Bijzonder ook hoe hij zijn eigen lieve geduldige mensen heeft uitgezocht en dat het van hun kant liefde op het eerste gezicht was.
Ik heb me niet op Tigo gestort deze middag, ook best bijzonder. Ik wilde hem enorm knuffelen, maar heb me ingehouden en hem rustig gestreeld en zijn oortjes gemasseerd.
Bij het weggaan heb ik wel zijn adoptanten stevig omhelsd ❤💙🧡

15/03/2024

💐Past! 💐

14/03/2024

🥴 😳 🤔 😏 😃

08/03/2024

Nu er de laatste tijd zoveel te doen is over ongewenst gedrag weet ik niet goed bij wie deze uitspattingen van mijn collega's thuis te melden 🤔