24/11/2025
Ai duhej të vdiste sot. Pikërisht në orën 4 pasdite. Gjithçka ishte vendosur.
Por fati, herë pas here, gjen një mënyrë për t'u rebeluar.
Dhe sot zgjodhi ta bënte këtë në heshtje, me një lëvizje të lehtë të bishtit.
Më 6 nëntor 2025, adoptova një qen të moshuar.
Ai kishte jetuar në një strehë për më shumë se një vit. I padukshëm. I injoruar.
Si një libër i vjetër i harruar në fund të një rafti, shumë i konsumuar për t'u parë më.
Askush nuk e zgjodhi. Askush nuk e shikoi.
Derisa emri i tij përfundoi në një listë: lista e eutanazisë.
Një eutanazi "rutinë", për të bërë vend.
Sepse ai nuk konsiderohej më "i adoptueshëm".
Kur e pashë për herë të parë, ai nuk erdhi tek unë.
Asnjë lëvizje bishti, as lehje, as përpjekje për të më kënaqur.
Ai thjesht rrinte aty në cep. Shikimi i tij ishte ulur.
Një heshtje e rëndë, sikur t’i kishte thënë tashmë lamtumirë botës.
Pastaj u shikuam.
Dhe në atë moment, një zë brenda meje u ngrit me forcë:
"Jo sot."
I nënshkrova dokumentet e birësimit me nxitimin e dikujt që e di se koha tashmë po mbaron.
Çdo nënshkrim ishte një garë kundër harresës.
Çdo pullë, një hap drejt jetës.
Dhe pikërisht jashtë asaj porte, ai ngriti kokën.
Pastaj, ngadalë, tundi bishtin.
Një gjest i vogël, pothuajse i padukshëm, por plot kuptim.
Tha: "Faleminderit që më pe. Faleminderit që më zgjodhe."
Ai nuk do ta kalojë këtë natë në një kafaz të ftohtë, duke pritur fundin.
Këtë natë do të flejë mbi një batanije të ngrohtë, nën një çati, me një përkëdhelje pranë tij.
I mbrojtur.
I dashur.
Ndoshta sot nuk e ndryshova botën.
Por e ndryshova të tijën.
I dhashë një të nesërme. Një shans tjetër.
Një fillim të ri. Ai është një shpirt i lashtë, i butë dhe i heshtur.
Dhe ai meriton një emër që tregon gjithçka që ka kaluar.
Ende nuk e di se si do të quhet ky kalorës i vjetër.
Por e di që çdo përkëdhelje do të jetë një kompensim i vogël për dashurinë që i është mohuar për një kohë shumë të gjatë.
Sepse nuk ke nevojë t’i shpëtosh të gjithë për t’u ndjerë pjesë e diçkaje më të madhe.
Ndonjëherë, mjafton të shpëtosh vetëm njërin.
Dhe në atë gjest, zbulo se ne, në fund të fundit, jemi ata që janë shpëtuar.
Përktheu Albar
