04/12/2024
02.47 uur
Ik hoor het getiktak van jouw nageltjes op de marmeren vloer en ik spring uit de zetel waar ik nu al bijna vier jaar waak bij pasgeboren wondertjes, zieke of herstellende lieverds en “mijn grijzende garde”.
Brrrr … koud aan de voeten …
Het is mistig in mijn hoofd want ‘k ben niet echt wakker.
Waar ben je, Jiamena?
Toch niet onder de kast geraakt?
Want onder de kast zocht je soms een plekje … maar je zat dan onherroepelijk vast en dan kwam reddingsbrigade Leentje/Angelique er aan te pas.
Neen … ik vind je niet meteen …
… dan is er plots die vlijmscherpe pijn die ik zo goed herken ...
De mist verspreidt zich naar mijn ogen en vormt een watergordijn, want ik ben plots klaarwakker en de realiteit graaft zich diep in mijn geest en lichaam.
Ik kijk om me heen naar de Chasing dames die rustig in de zetels, in de manden en in mijn bed verder slapen.
Oh … de onschuld van de jeugd en de comaslaap van de oudjes.
Ik haast me naar buiten … net als toen ik je snel optilde omdat je anders jouw plas al liet lopen …
Buiten.
Daar sta ik dan.
Alleen.
De geur van herinneringen hangt in de ijskoude vrieslucht.
En ik zie sterren …
Oneindig veel sterren.
En ik zie ons.
Samen.
Onbezorgd. Jij : jong en dartel, gek en onbesuisd.
Maar altijd met je blik op mij gericht.
En in jouw ogen die twinkel die vertelt van de vele avonturen die voor altijd gegrift staan ins ons beider harten.
Zoveel waardevols werd in heldere tinten geschilderd op het canvas van bijna 15 jaar samen reizen.
Een reis die zich uitstrekt doorheen de gangen van de tijd …
… van oranjegouden zonsopgangen, van gekke bokkesprongen en van gelach dat weergalmde in de bossen en velden tot warme aanrakingen die als een gouden draad onze levensverhalen aan elkaar spon.
Een vervlogen tijdperk.
Een hoofdstuk dat werd afgesloten.
Vijftien jaar …
Voor wie te snel afscheid moest nemen, lijkt dit een o zo dankbaar lange periode.
En dat is eigenlijk ook wel zo.
Maar het is eenvoudigweg nooit lang genoeg.
Want veel te snel kwam het gevreesde moment waarop ik als jouw reisgezel “wist” dat het kruispunt bijna bereikt was.
En de vraag hing dan nog maandenlang in de lucht : “Is het tijd?”.
Het antwoord werd nog vooruit geschoven omdat in de mengeling van hoop en verdriet de hoop nog een tijdje de overhand wist te nemen.
Maar jouw eens zo levendige stappen verzachtten elke dag meer en meer tot een langzaam tempo en de pijn begon aan jouw hele “zijn” te trekken als een zachte onderstroom.
Het duister waarin ik sta … midden in de ijskoude nacht … kreeg jou ook langzaam in zijn greep.
Enkele dagen geleden nam ik jou bij me in bed.
Ik voerde een stille dialoog met jou, waarbij ik mijn liefde voor jou bleef overbrengen en waarin ik nog mijn laatste geheimen in jouw lange cockeroren fluisterde.
Mijn gezicht heb ik toen in jouw vacht verborgen.
Ik heb jouw geur diep in me opgenomen met het besef dat onze band nooit beperkt zou worden tot het tikken van de klok, maar de grenzen van tijd en ruimte zou overstijgen.
In een zachte omhelzing hebben Angie en ik jou niet lang daarna overgeleverd aan de eb en de vloed van het leven.
Onze tranen vielen als zachte regen, waarbij elke druppel een getuige was van een liefde die zal standhouden, zelfs doorheen de wrange pijn van ons vaarwel.
Mijn “Mena”.
Mijn “clowntje”
Mijn “Abby-kind”
Mijn “Polka Dot”
Je bent inmiddels terug THUIS.
In een urne die we met zorg hebben gekozen.
Met heel veel wit, zoals jouw vachtje.
De blauwe aderen horen uiteraard bij een blauwschimmel jasje, maar ze getuigen tevens van de adel die door jouw lijfje stroomde.
Mijn "koningin".
De urne is rond … zoals jouw kattenvoetjes en jouw stevig kontje en ze is rondom getooid met gouden sterrenstof en gouden draden.
Draden die onze emoties en herinneringen voor altijd zullen binden.
“So cross the bridge and find your bliss,
With every step, a loving kiss.”
