22/12/2022
𝗗𝘄𝗲𝗶𝗹𝗲𝗻 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗸𝗿𝗮𝗮𝗻 𝗼𝗽𝗲𝗻...
Onlangs kregen we een telefoontje. Een mevrouw wenste een pup te kopen bij de beruchte broodfokker te Kasterlee. Ze was al ter plaatse op bezoek geweest en had een snoezig, geparfumeerd pupje mogen omhelzen.
Wat waren we inwendig opgelucht dat ze ons belde VOOR het kwaad was geschied. Zo konden we haar tenminste voorzien van onverbloemde informatie, behoeden voor wat komen zal en eventueel mee begeleiden naar een betrouwbare fokker.
Jammer genoeg maakte die onuitgesproken ‘hoera’ snel plaats voor een ijskoude do**he. De goede raad sloeg ze laconiek de wind in en alle feiten die we haar trachten te duiden, werden omgebogen of weggefilterd naar haar werkelijkheid. Een werkelijkheid waarin ze zichzelf op protagonistische wijze als held transformeerde. Want, “wat zou er anders met het pupje gebeuren als zij het niet kocht?”, “moet toch gered worden van die vreselijke fokker als jullie het niet doen”, en “het was toch wel zo’n lief pupje.’’
Ondertussen verblijven in ons asiel en onze opvanggezinnen nog steeds 17 pups en 1 kat van diezelfde fokker, incl. palmares aan medische aandoeningen, wachtend op een verdict of ze al dan niet definitief worden toegewezen aan ons dierenasiel. We leuren hen in de tussentijd mee van specialist naar specialist. Van spoedoperaties aan de ogen, naar MRI-scans van de hersenen. Ookal maakt het ons enerzijds gelukkig dat we mogen meebouwen aan hun proces naar het vertrouwen in mens- en omgeving, breekt het anderzijds ons hart bij de vaststelling dat onschuldige pups reeds zo bang kunnen zijn van een wereld, die voor hen quasi net gestart is.
We vieren kleine successen zoals eindelijk durven knabbelen aan een kauwbeen, eten uit een bakje, spelen met een speeltje of slapen in een knus mandje in plaats van op de koude vloer. Vanzelfsprekende dingen voor een gezonde pup kunnen diepgewortelde angsten oproepen bij de getraumatiseerden.
Telefoontjes als deze doen ons dan ook werkelijk de moed in de schoenen zakken. We stellen op zo’n momenten onze waarde in vraag. Want eerlijk, als je het grote plaatje bekijkt, wat zijn wij als asiel nu eigenlijk aan het doen? - De zieke dieren aan het “oplappen”. Dieren die vermoedelijk daar in een stil hoekje hadden gecrepeerd als ze niet de gepaste behandeling hadden gekregen. Dieren die voor deze fokker geen enkele financiële waarde hadden, en hierdoor dus geen enkele vorm van waarde ooit zullen hebben voor hem. Eén ding is zeker: ze zullen allerminst gemist worden. De enige toekomst die ze in deze fokkerij zouden gehad hebben, was de kadaver-vrieskist.
De veroorzakers van deze kwelling mogen dus tot op de dag van vandaag nog steeds zieke dieren verkopen voor duizenden euro’s. En in plaats van als mensheid aan één touw te trekken? Éénmalig onze ogen te openen voor het onbetwistbare leed dat in stand wordt gehouden door consumenten? Kopen we in de tussentijd gewoon zorgeloos en onverschillig verder. Want als we een pup in één muisklik het winkelmandje kunnen ingooien, zonder vervelende vragen en ongevraagd advies te krijgen zoals ze bij de “arrogante rasfokkers” en “vervelende dierenasielen” doen, dan willen we gerust even selectief blind worden voor de realiteit achter het snoezige en geparfumeerde pupje dat zo mooi wordt gepresenteerd.
Ons hart breekt bij het idee dat er nog steeds dieren verblijven in deze fabrieken/concentratiekampen. Moeders, vaders, broers, zusjes, vriendjes en lotgenoten van de pups die nu, in ons asiel, voorzien worden van een liefdevolle behandeling en medische zorgen.
We trachten onze gemoederen tot bedaring te brengen, hoopvol het proces af te wachten, al het mogelijke te doen om het dossier zo onderbouwd mogelijk te maken en verder te vertrouwen opdat de bovenliggende instanties de juiste beslissingen zullen nemen. Zowel voor de in beslag genomen dieren die in ons asiel verblijven, alsook voor alle andere dieren die verder moeten afzien in deze handel.
Lieve mensen,
Een pup uit de broodfok kopen, houdt de cirkel mee in stand. Het is opnieuw een extra plaats die kan worden opgevuld, zoals een schap in de supermarkt. Weer een kansloze pup die een ellendige start van het leven moet ondergaan. Alweer een moederhond die langer moet lijden in haar kooi en wiens uitgeputte lichaam nogmaals een extra productie moet draaien. En wederom financiële middelen voor de broodfokker om extra dieren aan te kopen.
Onthoud: Wie koopt, redt niet. Wie koopt, heeft ook bloed aan zijn/haar handen. Wie koopt, die doodt.
Deel, verspreid en schreeuw het van de daken, want we hebben JOUW hulp nodig:
We doen in deze moeilijke tijd een extra oproep naar de definitieve reparatie van een lekkende kraan. We zijn op zoek naar mankracht die met al hun macht deze kraan mee helpen toedraaien.
Het wordt tijd dat de wereld beseft dat dieren niet zo maar gekocht en verkocht kunnen worden als producten in de supermarkt. Broodfokkers kunnen enkel geraakt worden net daar waar hun doel ligt: hun portefeuille.
En ondanks we onlangs een letterlijke oproep deden naar kuisproducten zoals dweilen (alle kuisproducten nog steeds welkom!), zijn we het figuurlijk dweilen van deze lekkage meer dan beu.
Deze broodfok-kraan lekt al zoveel jaren
… en dierenasielen kunnen niet blijven dweilen, terwijl de kraan telkens opnieuw terug open wordt gedraaid.
