01/12/2023
Ewel, ik ben fier op mezelf vandaag.
Liefst van al had ik diep verscholen onder dekens die eigenlijk geen echte dekens zijn de dag doorgebracht met een dun boek en een bouillot en uitgeziekt zoals dat hoort en kan in tijden waar ge tijd hebt.
"Die van 't onderwijs", met al hun vakantie en hun luiemensenleven, die de kantjes ervan aflopen en elke dag om 16u gedaan hebben, ewel ik zie dat toch anders, na zo'n slordige 20 jaar in het veld.
Pas op, er zijn er hoor, die aan die verwachtingen en vooroordelen voldoen, zoals overal trouwens, maar zij houden het doorgaans niet lang vol of hielden het al te lang vol, dat kan ook.
Waarom ik vandaag toch ging, ondanks een bonkend hoofd, jeukende ogen (geen idee waar die vandaan kwamen), een hoestaanval waarin ik bijna was blijven hangen en het vooruitzicht op 9 opeenvolgende lesuren jong geweld.
- Wij houden van onze leerlingen. Houden van als in begrijpen wat het is om jeugd te zijn, hen meestal fijn, eerlijk, grappig en soms behoorlijk vervelend vinden, maar dat kan want dat zijn we zelf ook.
- Wij geloven in ons werk, van kennis overbrengen maar ook, jawel, tussen de regels inzichten over het leven in vele facetten, of het nu gaat over kloppen als je binnen komt, hoe omgaan met mensen van het andere of hetzelfde geslacht, waarom het niet ok is om Palestijnen als synoniem van Hamas te zien, waarom de deur toe moet als de verwarming opstaat, het niet fijn is te zeggen dat haar moeder een vrouw van lichte zeden is maar dan in 't Frans, waarom het minder erg is fouten te maken dan in woede uit te barsten omdat je die fout maakt.
- Wij denken dat we heel soms, een minuut of langer, het verschil kunnen maken voor jonge gasten. Als ze zeggen dat ze "nul" zijn, dat ze dat nooit gaan kunnen en dat ons geduld en extra uitleg dus geen zin heeft, als blijkt dat er thuis niemand de vele nota's in de agenda kan lezen, als ze zich afvragen waarom het allemaal nog zin heeft. Dan luisteren, dan blijven staan in plaats van weg te lopen of je rug te draaien, dan toegeven dat je misschien te snel oordeelde, dan de 20 andere leerlingen vertrouwen in waar ze mee bezig zijn en je strakke lestiming laten varen.
- We de zenuwen voelen van de leerlingen, die week voor de examens. Hun onzekerheden, twijfel aan zichzelf, over de leerstof maar vaak veel dieper dan dat. De perfectionist die eigenlijk nooit geleerd heeft fouten te maken of tevreden te zijn met zichzelf. De jonge gast van amper 15 die al zo schoolmoe is als dat hij groot is en geen zenuwen meer voelt.
- We niet willen dat leerlingen omwille van onze afwezigheid in de studie zitten te zitten, buiten staan te hangen, thuis liggen te liggen, terwijl de ouders niet meer weten waar eerst naartoe te rijden, wie eerst van school af te halen en zich intussen afvragen wat dat toch is met de leerkracht van tegenwoordig.
- We onze collega's niet nog extra willen belasten, want die zitten in de "we" vervat, uiteraard. Ik nam de dichterlijke vrijheid om ongevraagd in hun, die ook onze naam is te spreken.
Terwijl dat wijzen op "waarom wij versus zij zinloos is en geen steek houdt", één van mijn stokpaardjes is.
- We ook onze directie willen ontzien, die dag en nacht bestookt wordt met mails, telefoons en openzwaaiende deuren, meestal niet om te zeggen hoe goed ze wel niet vinden dat we het doen met z'n allen.
Bon, ik kan nog wel even doorgaan, voel ik zo. Maar er wacht nog werk op me. Deels omdat plannen en ikzelf een haat-liefde-relatie hebben, deels omdat mijn tempo gehalveerd is door mijn snotkop en deels omdat er elke dag bijkomt en de berg niet te overzien is, als je het goed wil doen.
Vandaag ben ik onder meer gered door het knisperende haardvuur op de achtergrond. Ik vond een zogezegde live-uitzending, waar er af en toe een blok hout werd bijgelegd. We hadden het terloops over waar dat knisperen vandaan komt, over het belang van droog hout, over fake nieuws ook want dat is toch helemaal niet live. We, de leerlingen en ik.
En ja, er werd wel degelijk op geschreven ook, op dat bord. Voor mocht iemand daaraan twijfelen.
