05/08/2024
Mijn allerliefste Casperke, mijn zorgenkindje. Ons verhaal begon begin december 2017 en vandaag, 5 augustus 2024, moest ik afscheid van je nemen. 7 jaar lang beleefden we samen avonturen, 7 jaar lang deelden we lief en leed, en terwijl ik dit neerpen stromen de tranen over mijn wangen. Wat had ik graag nog enkele jaren met jou mogen doorbrengen.
Pas enkele weken oud werd je als vondeling binnengebracht samen met je broertje bij de dierenarts van het dierenasiel. Enkele dagen later ging ik langs bij die dierenarts voor een routinecontrole van ons Bonnie. Dolenthousiast duwde ze me een wit bolletje in mijn armen. ‘Moet je dit zien, na meer dan 20 jaar dierenarts te zijn heb ik dit nog nooit meegemaakt. Heb jij al ooit een pure albinokat gezien?’ Het was een schattig wit pluizenbolleke, maar ik gaf het terug voor de nodige verzorging en dacht er niet verder bij na. We springen enkele weken voorruit, de tijd voor adoptie begint eraan te komen, het broertje, volmaakt normaal geboren, vindt al snel een thuis, maar de dierenarts wil een goeie macht voor het albinokatje. Velen zijn enthousiast, maar een albinodier heeft enkele speciale noden en ze wil zeker zijn. Ik begin te denken, ik hou wel van een uitdaging, ik word goedgekeurd als kandidaat-adoptant en begin de aanpassingen in huis. De ramen krijgen allemaal een folie die de uv-straling tegenhoudt, want een albino-kat is nog gevoeliger voor zonnebrand dan een gewone witte kat. Ook zijn zijn ogen knalrood, dus heel gevoelig voor licht. Tijdens de zomermaanden moeten we de woonkamer zo donker mogelijk maken anders is het pijnlijk voor zijn ogen. Tijdens de wintermaanden werken we met lichten die gedimd worden. Onze lief, klein spookje Casper groeit en bloeit, maar zijn ogen blijven een probleem. Als hij op 1-jarige leeftijd zijn zicht stilletjes aan verliest is het een vloek en een zegen tezelfdertijd. Je wil natuurlijk niet dat je kat langzaam blind wordt, maar langs de andere kant merkte ik dat hij minder pijn had aan zijn ogen. Hij had er in het begin best wel moeilijk mee met zijn gezichtsverlies en werd onzekerder. Eens het licht helemaal uit was, ging hij weer vlotter door het leven.
Ondanks zijn verminderend zicht bleef hij de perfecte ‘papa’ voor onze pleegkatjes. Hij had engelengeduld met deze kleine bengeltjes en leerde ze alle kneepjes van het ‘kat-zijn’. Pas toen hij helemaal blind was, lukte dit niet meer.
Casper had geen gemakkelijk leven. Er waren veel hindernissen, maar het was een moedige strijder. Vorige zomer werd nierfalen vastgesteld. Hij ging langzaam achteruit, dosis medicatie moest steeds de hoogte in omdat er ontstekingen kwamen op zijn ogen en mond. En steeds bleef hij nog de allergrootste knuffelaar, zeverend van geluk zodra hij aandacht kreeg. Wekelijks moest ik wel enkele keren herbeginnen met teksten die ik schreef omdat hij op het toetsenbord ging liggen terwijl ik aan het werk was.
Manneke toch, plots ging het heel snel. Had je me eergisteren gezegd dat ik vandaag afscheid van je moest nemen, ik had het niet geloofd.
Mijn ventje, mijn lieve, mijn keppebolle, mijne dikke vriend, mijn hart bloed maar ik troost me met de gedachte dat je geen pijn meer hebt. Ik zal je nooit vergeten mijn keppe. Moge je wedergeboorte veel beter zijn dan de last die je nu met je meedroeg.
“Ohm Mani Padme hum”
Casper 2017-2024