08/08/2019
Deze week is de internationale week van de assistentiehond . Daarom geven wij deze week graag een blik in het leven van een van onze cliënten met een assistentiehond. En wat zijn wij bijzonder trots ook op dit team.
Wat een wil, doorzettingsvermogen en positiviteit ondanks alle hindernissen in haar leven. Zo mooi ook om haar groei en ontwikkeling te mogen meemaken naar een zelfstandiger leven. Een leven waar nu de wereld weer voor haar open staat. Daar doen wij het als team en team vrijwilligers voor, om dit samen mogelijk te maken. Dankbaar voor zon fijn team en hun samenwerking!
“Hey! Waar heb je die hond voor?” Dat is een vraag die bijna alle assistentiehondengebruikers dagelijks te horen krijgen. Geleidehonden voor mensen met een visuele beperking en assistentiehonden voor mensen in een rolstoel zijn ondertussen algemeen bekend, maar assistentiehonden voor mensen met een onzichtbare beperking, zoals ik, niet.
4,5 jaar geleden kwam Hailey in mijn leven. Ik was uitbehandeld na vele therapie vormen, maar Hailey en het team van het trainingscentrum hebben mij geholpen om mijn leven terug te krijgen. Ik had nooit verwacht dat ik in aanmerking zou komen voor een assistentiehond, maar na gesprekken met Ingrid mocht ik zelf de keuze maken tussen een al (deels)opgeleide volwassen hond en een puppy. Dit was de eerste grote stap in mijn ontwikkeling en een levens veranderende keuze.
Hoe was ik er aan toe voordat zij in mijn leven kwamen?
Ik kon niet alleen thuis zijn, ik durfde amper door mijn eigen straat te lopen en al helemaal niet alleen naar winkels bijvoorbeeld. Ik zat op speciaal onderwijs voor langdurig zieke kinderen. Ook dat ging moeizaam, in durfde niet de klas in, dus ik kreeg eerst apart onderwijs en zat in een sociaal isolement. Alles veroorzaakte heel veel stress, pijn en paniekaanvallen. Allemaal omdat ik het vertrouwen in mijzelf en anderen was kwijtgeraakt door alles wat mij overkomen was.
Toen kwam Hailey, een Goldendoodle puppy van 8 weken in huis. Een puppy moet gesocialiseerd worden anders wordt het geen stabiele en gehoorzame hond die overal mee naartoe gaat. Ik moest haar dus uit laten, naar openbare plekken gaan en en oa ook groepslessen volgen om haar te trainen. We volgden een traject van 18 maanden om samen opgeleid te worden tot een team. Dit waren hele zware emotionele maanden. Maar door alle lieve mensen die ik door dit traject ontmoette en alle trainingen die we doorliepen, kreeg ik langzaam vertrouwen terug en durfde ik steeds meer.
Nu zijn we 4,5 jaar verder. Hailey is nu al enkele jaren een afgestudeerde assistentiehond. Wat hebben wij veel meegemaakt in de afgelopen jaren en wat gaan er nog veel mooie avonturen komen. Ze gaat overal mee naar toe: doktersbezoeken, fysiotherapie, school, de bioscoop, theater, winkels en concerten. We zijn zelfs dit jaar alleen met het vliegtuig voor een weekend naar London gegaan. Ja, dat gaat allemaal weer. Zij heeft dat mogelijk gemaakt.
Maar wat doet ze nou allemaal voor mij?
Hailey signaleert wanneer mijn stress oploopt en geeft dit aan waardoor ik er voortijdig op kan reageren waardoor paniekaanvallen nu zeldzaam geworden zijn. Ook haalt zij mij weg uit situaties wanneer deze te stressvol voor mij zijn. Ze reageert niet alleen op stress, maar ook op emoties, pijn, verandering in ademhaling, temperatuur en hartslag. Zij geeft mijn grenzen aan. Door haar kan ik nu veilig aan mijn gezondheid werken en veilig de dag doorkomen omdat zij voorkomt dat ik bijvoorbeeld flauwval omdat ik weer eens over mijn grenzen ga. Ook kan zij een flesje water halen, voorwerpen oprapen en brengen, een dekentje halen en alarm slaan voor als het lichamelijk niet goed gaat. De band die wij hebben is echt onbeschrijfelijk.
Tegenwoordig heb ik ook regelmatig opleidingshonden in huis om te helpen in hun opleiding. De kennis die ik heb opgedaan met Hailey pas ik met alle liefde toe op andere honden zodat zij ook iemand zo fantastisch mogen gaan helpen. Ook woont er een geweldige moederhond, Bijou, bij ons, die drie keer in haar leven een nestje puppy’s zal krijgen en vele mensen blij mag maken. Ik kan mijn geen leven zonder honden meer voorstellen.
Ingrid, Nicole, Kim, Eef en alle lieve andere mensen die mij gesteund hebben, dankjewel voor alles!
Tot slot nog een paar tips voor jullie als je iemand tegenkomt met een assistentiehond:
- Vraag niet zomaar waar de hond voor is, dit is zo ontzettend persoonlijk en niet iedereen voelt zich comfortabel om daarover te praten (met een vreemde).
- Mocht je in een restaurant zitten waar ook iemand met een assistentiehond is, staar alsjeblieft niet en ga niet binnen gehoorafstand discussiëren waarvoor de hond misschien is.
- Respecteer het harnas en aai de hond niet, ga er ook niet tegen praten, aanstaren of snoepjes geven, dit kan de hond afleiden en de gezond- en veiligheid van de gebruiker ernstig in gevaar brengen.
- Zeg niet tegen de gebruiker dat je assistentiehonden zielig vind omdat ze niet geaaid mogen worden. Deze honden krijgen volop aandacht, hoeven bijna nooit alleen te zijn, vervelen zich nooit en mogen dagelijks gewoon hond zijn en lekker rennen in het bos, park of op het strand.
- Maak geen foto’s zonder toestemming. De gebruiker voelt zich hier misschien ontzettend ongemakkelijk bij, maar niet iedereen is in staat er iets van te zeggen.
Bedankt aan iedereen die het harnas respecteert en de assistentiehond en gebruiker met rust laten wanneer ze deze tegen komen! Bedankt aan alle ouders die hun kinderen leren dat ze zo’n hond met een harnas niet mogen afleiden! Bedankt aan iedereen die dit lange verhaal gelezen heeft!
* Iedere cliënt en dus ook het traject is uniek. Wij, als trainingscentrum, kijken wat het best passend is voor de cliënt. Daarom krijgt niet iedereen de keus tussen een puppy of een volwassen hond. Sommige mensen zijn in staat om een puppy op te voeden en op te leiden, maar voor anderen kan dit te belastend zijn en is een volwassenhond een betere optie.