03/11/2023
Tegengeluid
Doorgaans leef ik min of meer onder een steen, ik volg het nieuws slecht, veelal omdat het “nieuws” vaak geen echt nieuws is, maar een samensmelting is van gekleurde meningen die als nieuws worden gebracht. Daarnaast stemmen al die negatieve berichten mij treurig en sla ik ze liever over.. Maar wanneer je nu eenmaal af en toe iets leest wat je eigen branche betreft moet ik constateren dat de berichtgeving over onze branche diep donker zwart gekleurd is.
Ik ben dierenarts, daar ben ik trots op, ik heb daar hard voor gewerkt en na ruim vijftien jaar praktiseren durf ik te zeggen dat het ook voor een groot deel is wie ik ben als persoon.
Negatieve berichtgeving kan ik meestal makkelijk naast me neerleggen. In ieder geval lig ik er nooit wakker van, dat is een keuze, want mijn nachtrust vind ik belangrijk.
Maar vandaag leg ik de negativiteit niet naast me neer. Vandaag wint mijn rechtvaardigheidsgevoel. Mensen die mij goed kennen weten dat ik onrecht absoluut niet kan verdragen. Daarom is het tijd voor een weerwoord, mijn weerwoord, maar ook een weerwoord dat ik graag namens onze hele beroepsgroep zou willen geven. We worden verdorie monddood gemaakt. De hele vraagstelling in tv programma’s en interviews is vooraf al gekleurd. Als kijker of lezer wordt je meteen meegezogen in het gevoel wat er vooraf wordt neergezet, de toon is al gezet.
En dat gevoel is slecht, de toon negatief.
Ik noem maar even een paar dingen op die over ons dierenartsen wordt gezegd: We zijn geldwolven, we worden massaal gedreven door grote buitenlandse (investerings-) maatschappijen. We zijn duur, we willen het uiterste en we hebben geen gevoel voor onze medemens.
Ik zal zeggen wat wij ervaren, wat ik ervaar. Onze klanten zijn steeds veeleisender geworden, als Fikkie ziek is wil men nu geholpen worden en wel nu meteen! Eigenaren willen niet meer wachten, worden snel boos en vergeten zelf vaak hun afspraken of komen spontaan niet opdagen omdat het alweer beter gaat. Soms willen eigenaren zelf tot het gaatje gaan, ook al gaat het tegen alle adviezen in en kunnen ze het niet betalen. Andere eigenaren wachten rustig maanden tot jaren voordat ze met gezondheidsproblemen van hun dier aan de bel trekken. Op dat moment wordt er wel van ons verwacht dat wij het arme dier nog kunnen helpen of redden. Maar na zo’n lange tijd van ernstige gezondheidsverwaarlozing kunnen wij veelal niets meer uitrichten en is het brengen van een zachte dood het enige wat ons nog rest. Gebitsverzorging van huisdieren is ook zo’n groot “ding”, eigenaren van huisdieren verwaarlozen het gebit van hun dier en denken dat een “tandje trekken” zo gebeurd is. Terwijl tandheelkunde bij dieren een vak op zich is, het vereist veel kennis en misschien nog wel meer vaardigheid, het vereist speciale tandheelkundige apparatuur en al die dingen te samen maakt dat dierenartsen veilige tandheelkundige behandelingen kunnen uitvoeren. Maar die tanden en kiezen die laten niet zomaar los hè. Als je ziet waar onze huisdieren op kauwen dan zul je dat begrijpen. Dus het trekken van bijvoorbeeld hoektanden en kiezen vergt vaak veel tijd.
En tijd kost geld, evenals kwaliteit, ook in een dierenkliniek.
De publieke opinie lijkt te zijn dat dierenartsen gewoon heel veel van dieren houden en dat zou onze prioriteit moeten zijn. Zelf ken ik trouwens niet een dierenarts die niet over dierenliefde beschikt, maar iedereen kan toch begrijpen dat de werkelijkheid veel meer genuanceerd is? Ja ik hou van dieren, veel ook, maar ik hou ook van mensen, en boven alles hou ik van mijn gezin die ik heel graag ook te eten wil kunnen geven. Want daar ligt de nuance. Natuurlijk is de dierenkliniek een bedrijf. Er werken mensen, mensen zoals jij en ik die een salaris nodig hebben om te kunnen leven. Net zoals de apotheker, de huisarts, de kaakchirurg, de winkelier, de schoenmaker en de slager ook een salaris nodig hebben. De dierenarts is niet anders dan anderen. Wij maken kosten, hebben vaste lasten, huren een bedrijfsruimte, betalen ons personeel, kopen medicatie in, kopen apparatuur en onderhouden dat, en als we het goed doen, dan maken we winst. Winst is geen vies woord, het is een eerlijke beloning voor ondernemerschap en voor dierenarts ondernemers is dat ook voor een deel hun salaris. Voor een deel ja, want dat andere deel moet weer geïnvesteerd worden. In vervangende of nieuwe apparatuur, in nascholing, in het onderhoud van de bedrijfsruimte
Een goede ondernemer berekent zijn of haar kosten en berekent zo de kostprijs die als basis dient voor de verkoopprijs. Je niet bewust zijn van je kostprijs of erger nog, werken onder de kostprijs zal snel leiden tot een faillissement. En wie gaat dan al die zieke dieren helpen? Wie durft het dan nog aan om een kliniek te starten? Blijven dan alleen de ketens nog over? Want ja ik lees en hoor veel negativiteit over de ketens. En ja het is waar dat sommige ketens en klinieken verhandeld worden uit louter winstbejag waarbij de winst ligt in de torenhoge (kunstmatige) rentes die betaald worden aan het moederbedrijf in het buitenland en waarmee de prijzen voor een deel om oneigenlijke redenen worden opgedreven. Dat feit, dat vind ik vreselijk en daar kan ik me ook behoorlijk over opwinden. Maar gelukkig is het merendeel van de praktijken in Nederland nog in particuliere handen. En laat ik meteen ook eerlijk zijn, mede door de keten klinieken kunnen de kleine zelfstandige klinieken blijven bestaan. Zo ook die van mij. Want ik kan niet 24 uur per dag 7 dagen per week klaar staan voor al onze patiënten. Dat houdt geen mens vol. Daarom zijn er samenwerkingsverbanden tussen kleine zelfstandigen en grote keten-spoedklinieken en daar zijn vele dierenartsen oprecht blij mee en zo ik ook. Ja spoedzorg is veel duurder dan reguliere zorg, want al het personeel moet volgens CAO extra betaald worden in de nachten en weekenden en ook spoedklinieken kunnen niet onder hun kostprijs gaan werken.
En dat is raar hè, nergens lees of hoor ik iets over kostprijzen.
Alle prijzen zijn fors gestegen, ga maar tanken met je auto of doe boodschappen. Alles kost meer. Maar als we het over de dierenarts hebben dan noemen we het meteen “duur”.
Maar weinig dierenartsen worden echt rijk in financiële zin, en eerlijk gezegd denk ik dat dat nog steeds ook niet onze grootste drijfveer is. Rijk worden stond en staat niet in mijn wensenlijstje. Ik voel me rijk doordat ik voor mijn gevoel met mijn werk iets beteken, dat ik dieren en mensen kan helpen. Maar is het dan raar als ik daar graag wel een inkomen aan over wil houden? Ik vind van niet.
Ik ga weer even terug naar de klagende consument. Ik zie in uitzendingen mensen voorbij komen die onder bewind staan. Hun hondje is hun alles, maar ja het mag niets kosten want geld hebben ze niet, o ja thuis zitten nog twee hondjes. Dus je hebt er drie maar niet eens geld voor eentje? En dan is het de schuld van de dierenarts dat de eigenaar de rekening niet kan betalen? Of ik zie een dakloos persoon met een pitbull aan zijn zijde. Weet je wel hoe veel meer een grote hond kost in zijn algemene onderhoud ten opzichte van bijvoorbeeld een boomertje? Voor mij zijn dat slechte keuzes waar de personen in kwestie alleen zichzelf voor verantwoordelijk kunnen houden.
Zijn huisdieren alleen voor de rijke mensen dan? Nee natuurlijk niet. Ik denk dat de meeste mensen zich best een huisdier kunnen veroorloven mits zij zelf verstandige keuzes maken. Het is maar net hoe belangrijk jij dat huisdier vindt en wat je ervoor wilt doen of belangrijker nog, laten. Ik kan je niet meer serieus nemen wanneer je een pakje sigaretten per dag rookt, liters alcohol tot je neemt, op de allernieuwste Nike Air Max loopt en dan geen geld meer hebt voor de dierenarts en daar dan over klaagt. Dat is echt een eigen (slechte) keuze of misschien wel een optelsom van vele verschillende slechte keuzes.
Je kunt van te voren redelijk inschatten wat een huisdier kost. En daarbij geldt echt dat een klein dier goedkoper is in onderhoud. En ook een verzekering is voor sommige eigenaren echt een uitkomst.
Soms, ja soms, kan het gewoon echt niet uit. Maar heeft het hebben van een huisdier dan echt prioriteit in situaties waar er zelfs geen geld is om in het eigen levensonderhoud te voorzien? Ik denk van niet. Ik denk dat je dan eerst je eigen zaakjes op orde moet zien te brengen en dat je daar ook een beetje je best voor moet willen doen.
Natuurlijk ontstaan er soms situaties buiten iemand schuld om. Dat begrijp ik best, en gelukkig zijn er voor die specifieke gevallen ook klinieken waar je met behulp van bijvoorbeeld een speciale stadspas korting kunt krijgen.
Fijn ook dat in die gevallen gepensioneerde vrijwillige dierenartsen door middel van gesubsidieerde zorg ver onder de kostprijs medische zorg kunnen bieden. Vergeet dat dus niet, de zorg wordt wel geleverd maar onder de kostprijs. Dat betekent dat er iemand anders opdraait voor die kosten. Veelal springen daar specifieke stichtingen bij. Fijn dat het er is, maar het is niet de standaard. En ja daar tref je dan dierenarts Bert die graag vrijwilligerswerk doet.
Mooi joh.
Alleen vertelt Bert niet dat hij zijn eigen kliniek een aantal jaren voor een heel mooi bedrag verkocht heeft aan een van de ketens. Zijn eigen zakken zijn al goed gevuld. En hij heeft geen slapeloze nachten hoor over dat zijn oude klanten bij zijn oude kliniek nu veel meer betalen dan vroeger. Beetje raar om dan te “klagen” over de kosten van de dierenartsen terwijl
Juist een ex-ondernemer heel goed weet wat de kostprijs is van zijn vrijwilligerswerk.
Terug naar de minima met een grote hond, “tja, ik kreeg hem gratis hè.” Een gratis les van mij is dat een gratis dier nooit gratis is. Vergelijk het maar even met een auto.
Die kun je gratis krijgen, maar is niet gratis verzekerd, rijdt niet gratis en het onderhoud is ook niet gratis.
Tot slot, ik hou van mijn werk, ik hou van dieren en ik hou van mensen. Ik haat onrecht en ik heb een hekel aan gezeur. Ik zou willen dat we stoppen met roepen dat de dierenarts “duur” is. Ik zou willen dan men zich oprecht zou interesseren in het werk wat wij leveren. In de kwaliteit van zorg, in onze betrokkenheid. En ik zou willen dan mensen zelf betere keuzes maken. Je moet er zelf iets van maken en als het even tegen zit ga dan niet wijzen naar een ander maar zet je schouders eronder..
Ik ga gewoon door, met wat ik doe. Ik prijs mezelf gelukkig met veelal tevreden en blije klanten. De enkeling die niet gelukkig bij ons is vertrekt vanzelf en daar ben ik dan weer gelukkig mee.
Ik ga geen nacht wakker liggen van negatief gezeur en dat wens ik iedere collega toe
Wees trots op jezelf, op je beroep en op onze beroepsgroep en ga met een glimlach slapen. Morgen is er weer een nieuwe dag!
Geschreven door Judith de Jong-Westerneng
