23/07/2022
Gisteren weer meegedaan aan de gezelligste SJP van het jaar, namelijk die van de Drenten i.s.m. onze eigen Friezen. Landgoed Mariënwaerdt in Beesd vormt zoals gewoonlijk het prachtige decor voor deze proef. We kwamen rond 8.00 uur aan in Beesd, ook al zoiets heerlijks, dat je niet halverwege de nacht op hoeft te staan om voor dag en dauw op een proef te moeten verschijnen. Er waren dit jaar vier Wetters, zeven Stabijs en 29 Drenten, waarvan er een aantal behoorlijk reactief waren. Na het welkomstwoord en een moment van stilte voor baron Frans van Verschuer, die na een ongelukkige val van de ladder is overleden, ging de proef van start.
Ik zat samen met Monique en Anita en hun Wetters in groep 5. De andere Friezen waren bij elkaar ingedeeld in groep 1. Onze groep begon met de markeer en dat is proef G van Gladiolen, althans voor mij. Ik was de eerste van de groep die moest starten. Een onbelopen veld, geen valplekken en geen pisplekken. Aan de hond de taak om goed te markeren want ze heeft nergens steun aan maar ook nergens hinder van. Na het schot wacht Amber op mijn commando, gaat vlot uit, pakt vlot de kraai en komt vlot terug en dat levert een mooie tien op. Het paadje is gebaand maar helaas gaat het niet iedereen zo voor de wind. Onze tweede proef is het houden van de aangewezen plaats i.c.m. het kort apport. Amber beweegt zich traag naar de grond maar ze doet wat ik gebaar en gaat liggen. Ze gaat op mijn commando zitten en we volgen los naar het volgende paaltje vanwaar ze ingezet wordt op de dummy. Ze pakt het ding vlot en brengt het model. Het levert een negen en een tien op. "Waarom een negen?" vraag ik de keurmeester. "Vanwege het trage gaan liggen." is zijn antwoord. Hoewel ik het nog nooit eerder heb meegemaakt doe ik er maar niet moeilijk over. Daarna lopen we naar het verloren zoek apport. Amber ziet de keurmeester aan voor haar voormalige trainer en stuitert vol enthousiasme naar haar toe. Ik leg het onbehouwen gedrag maar even uit en gelukkig kan ze er wel om lachen. Het konijn wordt vlot gevonden maar op de terugweg vond ze het nodig om het beest wel twee keer even neer te leggen en dat komt de score niet ten goede, maar met een acht ben ik nog steeds heel tevreden. Vervolgens gaan we naar proef A en B, het volgen en het vooruitsturen en komen op bevel. In het verleden liet ik hier nog wel eens wat puntjes liggen maar de laatste tijd levert het altijd wel een tien op en daarmee begint mijn lijstje er steeds mooier uit te zien. Op dezelfde plek wordt ook het Apport uit diep water gedaan dus nadat onze hele groep proef A en B gedaan hadden begonnen ze met proef E. Amber wacht keurig, gaat op mijn commando netjes en vlot te water, pakt de foam eend aan de p**t en zwemt terug. Ik voorzie al wat ze gaat doen en dat klopt. Ze legt de eend neer, schudt ook nog even, pakt het ding op en brengt het model naar me toe. De keurmeester waardeert deze uitvoering met een negen en daarmee kan ik dik tevreden zijn. Onze laatste proef van de ochtend is het 'apport over water' wat dit keer op een andere plek is dan normaal, namelijk een stuk verderop in een zijarm van de Linge. Amber gaat vlot te water dus ik was al blij. Zwemt vlot over, komt met de grootste moeite uit het water en vindt de gans waarna ze verdwijnt in het riet. "Dat is wel een heel eind omlopen" zegt de keurmeester en ja, dat was het. Toch weerhoudt het mijn hondje er niet van om, met die zware gans in de bek, de route over land naar mij terug te nemen. Het levert toch nog een zeven op en een paar mooie foto's, dank aan Anita, die anders niet gemaakt konden worden. Een mooi B diploma met 73 punten zit 'voorlopig' in de pocket. 'Voorlopig' want ik ben na het debacle in Rhenoy huiverig voor wat er nog gebeuren kan.
De middagpauze benutten we door te rusten in de auto en daar ook mijn meegenomen lunch op te eten. Amber krijgt een paar brokjes en een kauwbotje en dan begint het lange wachten op de dirigeer. Afgelopen week hebben we veel geoefend met het apporteren van duifjes met wisselend succes. Soms pakte Amber de duif meteen al zo hard dat door de druk die ontstaat op de borst de darmen er uit komen. Door haar steeds weer op een heel rustige manier te zeggen dat ze heel voorzichtig moet doen met het duifje en het van dichtbij te laten apporteren ging het kwartje weer vallen en kwamen de duiven weer ongeschonden binnen.
We waren met acht combinaties nog in de race voor een A diploma waaronder ook Anita met haar Wetterhoun Jeppe. Kennelijk was het moeilijk want er was voor mij maar één combinatie die het gelukt was om beide duiven binnen te krijgen. Ik was als één na laatste voor Anita. Onderweg naar de inzetplek vertel ik Amber heel rustig dat ze heel voorzichtig moet doen met de duifjes. Een klein schietgebedje en meer kan ik niet meer doen. Ik stuur Amber zoals gewoonlijk op de korte lijn. Ze nam de commando's prima aan en de duif werd vlot gevonden. Op naar nummer twee. "Er ligt nóg een duifje, dat weet je wel hè?" zeg ik haar altijd. (Ik neem echt héle rare gewoontes aan waar ik vroeger bij anderen hard om heb gelachen) Enfin, ze gaat vlot uit op mijn aanwijzing, luistert ook nog heel redelijk en vindt de duif op een plek waar ik hem niet verwachtte.... Au, foutje van de voorjager. Het duifje wordt ongeschonden binnen gebracht en een prachtige acht aan mijn score lijstje toegevoegd. Helaas is het Anita niet gelukt om de duiven binnen te krijgen en daarmee ben ik, samen met een Drent, de enige die nog kans maakt op een A diploma en mogelijk zelfs de overwinning.
We nemen even pauze en wachten op de laatste beproeving: de sleep van een verre loper. De Drent is voor mij aan de b***t maar deze hond wijkt van de sleep af en dat was dus zijn Waterloo. Amber sleept altijd perfect dus veel zorgen maak ik me niet. De keurmeester vertelt me waar ik de hond naar toe moet sturen om op de sleep te komen en Amber neemt goed de arm aan. Ze gaat iets te ver waarna ik haar terug fluit en haar met een armgebaar naar rechts stuur waar de sleep zou beginnen. Ze had hem direct goed in de neus en liep in een flink tempo over het veld, pakte alle haken correct en was toen uit het zicht. "Gaat het nog wel goed?" vraag ik aan de keurmeester. Het ging gelukkig goed maar ze moest een flink eind het veld over naar achteren. Na een aantal minuten die wel uren leken kwam Amber weer in beeld met de gans. Ze kwam de hele route over de sleep terug lopen en bracht de gans keurig bij me. Op dat moment gaat er heel wat door je heen. Wat ik toen nog niet wist is dat de sleep met een tien beoordeeld zou worden. Pas bij het secretariaat kwam Hanny mij feliciteren en zei dat ik een tien had voor de sleep. Jeetje! Een A diploma met 91 punten! Winnaar van deze mooie proef! Hoe trots en blij kun je zijn! De mooie Mariënwaerdt trofee gaat dit jaar naar de Friezen en wel naar mijn schoorsteenmantel waar hij straks een mooi plekje krijgt. Eerst moet er nog wat aan geknutseld worden. Er zit nu een losse plaquette bij waar alle plaatjes met namen van winnaars op staan, omdat die niet meer op de oorspronkelijke sokkel pasten. De trofee komt nu op een hogere sokkel zodat de plaquette er tegenaan geplakt kan worden. Het wordt vast heel mooi. De bijbehorende beker staat al naast de eerder gewonnen beker en de zak voer zit al in de ton. De trofee werd uitgereikt door barones Lotje van Verschuer die vond dat Amber zo ontzettend veel aandacht voor mij heeft. "Of ze vindt u erg lief of ze rammelt van de honger!" Ik houd het toch maar op het eerste.
Monique met haar Wetter Bauke hebben een mooi B diploma en de derde plaats in de wacht gesleept met 72 punten. Een pracht resultaat, zeker omdat er maar 3 B diploma's uitgereikt werden. Er is geen enkel C diploma behaald en daarmee was het resultaat teleurstellend vandaag.
Wij fokken af en toe met onze Friese Stabij en onze Friese Wetterhoun een nestje. Daarnaast doen we met onze honden aan jachttraining.
