28/09/2024
Bij deze het prachtige, hartverscheurende én hartverwarmende verhaal van Dana:
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Het kaartje is de plekken waar Dana het afgelopen jaar geweest is.
De foto is van haar eerste avond weer thuis... in haar mand...en bed ❤️
Dana…. En 388 dagen…
388 dagen vol angst, hoop, tranen en gelach.
Moed en vechtlust en de onstuitbare wil van velen om deze hond niet op te geven.
Dana's verhaal is lang en kan hier niet zomaar even worden opgeschreven.
Wat ze heeft meegemaakt, kan een boek vullen, maar geen enkel bericht op Facebook kan zelfs maar beginnen te beschrijven wat er in de 388 dagen is gebeurd.
Het is een verhaal over een hond die duizend kilometer rende, wolven ontmoette, meerdere keren werd aangereden, elk plan doorzag, geen p**t achter de tralies of over drempels zette, meerdere keren (ineffectief) werd verdoofd en alle dierenartsen vol verbazing achterliet, stond op het punt neergeschoten te worden door een jager en besloot uiteindelijk dat ze toch niet meer alleen wilde zijn.
Het is een verhaal waarin wij mensen slechts secundair zijn.
Wij zullen hier niet ingaan op wat er op menselijk vlak mis is gegaan, want daar waar veel mensen aan iets werken zijn altijd meningsverschillen of andere bijzaken.
Ook alles wat we te verduren kregen, hoe vaak we werd bedreigd werden, hoe we ons op de socials moesten verdedigen of hoe vaak we in wanhoop storten als een plan niet liep.
Want daarvoor is het einde te vredig, te zachtaardig en simpelweg te mooi.
Je verwacht de ultieme knal, de absolute superval-uitvinding die deze hond uiteindelijk veilig stelde. De grote finale, het gejuich...
Maar dat gebeurt allemaal niet, het liep anders.
Dana kwam onlangs in contact met een hond in een tuin waar ze al maanden dagelijks voorbij liep.
Zomaar stond ze plotseling bij het hek en vroeg om aandacht en leek te willen spelen.
Zijn baasje reageerde rustig en kalm en zo begon Dana het zich te herinneren hoe leuk het ook al weer was… contact met andere honden (en mensen).
Ze hield contact, kwam steeds vaker aan het hek kijken en volgde de hond tijdens wandelingen en kwam zelfs soms voorzichtig mee de tuin in, elke dag een stukje verder, elke dag kreeg ze beetje bij beetje meer zelfvertrouwen.
Ook kwam ze wat dichter bij de mensen van het huis van de buren daar, de plek daarachter waar ze zich ook veilig voelde, waar ze al maanden achter op de oprit lag en te eten kreeg.
En daar aan de overkant van de straat was nog een voerplek, waar Stefan Bröckling vorige week de supernieuwe vangmethode (die je bij een hond als deze zou verwachten) had opgezet.
Een netconstructie die de hond omsluit maar niet omhoog trekt.
Hier hebben we Dana ook langzaam gevoerd om haar richting het net te krijgen.
En zo ontstond voor Dana een driehoek van veilige plekken, plekken die ze allemaal benaderde en die onafhankelijk van elkaar handelden.
Als er op 1 plek iets fout was gegaan, hadden we de andere twee plekken nog om door te gaan om haar veilig te stellen.
Het nadeel was wel dat ze soms de Europaweg moest oversteken, maar we hadden geen andere keus, er waren al zoveel vang, schiet en verdovingsacties aan vooraf gegaan…. Dit was het moment en de tijd om zo door te zetten.
Uiteindelijk won de liefde... en mooier kon het niet zijn.
Dana vond het fijn om mee te gaan met de wandelingen van Dolf en Blitz, ze liep vrolijk mee, uitdagend, rennend, spelend, alleen die laatste klik om haar te kunnen pakken was nog 1 stap te ver.
Maar toen… Dolf en zijn hond (Blitz) lokten Dana na een wandeling verder mee de tuin in en zelfs in de serre.
De deur gleed langzaam dicht en Dana was eindelijk veilig.
Zonder stress, zonder knallen, zonder verdoving, zonder vuurwerk.
Dana is veilig en we moeten dit allemaal nog begrijpen... wat onwerkelijk na zo’n lange tijd…
Aan Nederlandse kant: Jacco, Afiena, Ellen, Dolf (en zijn hond Blitz), Maria en familie, Susanne.
Aan Duitse kant: Claudia, Stephanie, Anita, Anja, Ulf en ons clubje,
Daar tussenin zat Heidi als voormalig pleeggezin en toekomstig eigenaresse, die communiceerde tussen de Duitse en Nederlandse groep.
We kunnen niet uitdrukken hoe dankbaar we zijn tegenover de vele mensen die zoveel voor Dana hebben gedaan.
Het waren er ongelooflijk veel!
Hoe moet je dit allemaal compenseren?
Hoe moet je dankjewel zeggen tegen alle mensen die voor je hoopten en vreesden?
Onze vele voerstation begeleiders, die elke dag op pad waren voor Dana, ongeacht het weer,
de vele vrijwilligers die elders voor hen klaar stonden...
Maar uiteraard willen wij ook de volgende teams en mensen vanuit de grond van ons hart bedanken:
-Stefan Bröckling van Tiernotruf.de, die meerdere keren zijn tijd en uitrusting opofferde om iets voor Dana te bouwen.
-Frank Weisskirchen, die zijn netwerk maandenlang ter beschikking van ons stelde en bijstond wanneer dat nodig was.
-het Dierenreddingsteam van Emsland, dat hielp bij het opzetten en verplaatsen van vallen in Haren en Lastrup en hun drones gebruikte wanneer we ze nodig hadden.
-Lilly Spürnase Pettrailer Nordwest, die er altijd was, vakanties afzegde en wier honden zo vaak naar Dana moesten zoeken en die altijd beschikbaar waren als er iets gepland was.
-Job Stumpel, de dierenarts van Wildlands Emmen voor zijn Kennis, inzet en hulp.
Maar natuurlijk ook aan alle andere dierenartsen die hun kennis en tijd besteed hebben om Dana te helpen.
-Eric, Hondentrainer uit Drenthe, die meerdere inzetten gedaan heeft.
-HZNN ( Honden Zoekgroep Noord Nederland ), die van januari tot mei aan Nederlandse zijde de zoektocht naar Dana enthousiast ondersteunde en begeleidde. Wij willen vooral de vele vrijwilligers in de groep bedanken.
-Stichting Zoekteam Vermiste Honden Enschede voor de inzet en hulp toen Dana in die omgeving was.
-de Herzlake-hondenzoekhulp, die verschillende keren tussenbeide kwam om de voerstations te bewaken, sporen te leggen en flyers uit te delen.
-Conny Eilers, die een paar nachten met ons heeft gevochten en ons vanuit de lucht heeft gesteund.
Er zijn vast nog veel meer mensen die op 1 of andere manier bijstand geleverd hebben en we hier vergeten zijn, maar ook die mensen worden bij deze nogmaals hartelijk bedankt….