09/11/2024
Vanmorgen, tijdens het scrollen op Insta, zag ik een afbeelding van een hond die was ingeslapen. Onder de foto stond: “Bedankt voor alles, lieverd.” Die woorden raakten me diep en opeens zat ik weer in die donkere en traumatische nacht, bijna dertien jaar geleden. Het was de nacht dat ik mijn allereerste teckelteefje, Sterre, verloor.
Drie weken eerder had Sterre haar tweede nestje gekregen. Haar puppy’s groeiden als kool, en wij zaten samen op een roze wolk van geluk. Maar die wolk veranderde plots in een donkere donderwolk. Sterre begon opeens heel veel te drinken en liep wankel. Mijn hart sloeg over. Eclampsie! Ik herkende het meteen. Haar lichaam trok calcium uit haar spieren, en alle alarmbellen gingen af. Ik haastte me met haar naar de dierenarts, nog in de hoop dat we op tijd zouden zijn.
Bij de dierenarts aangekomen, dacht ik nog: “We hebben het gehaald, we zijn veilig.” Ze kreeg een calcium-injectie, maar niet op de juiste manier toegediend. Sterre kreeg direct een hartstilstand. Ik schreeuwde. “Nee! Niet mijn meisje! Niet nu, niet zo!” Maar het was te laat. Ze was weg. Mijn lieve Sterre, mijn hartje, zomaar uit mijn leven gerukt.
De rit naar huis was surrealistisch. Verdoofd stapte ik binnen en moest mijn toenmalige man vertellen dat ze het niet had gered. In de werpkist lagen haar drie kleine puppy's, onwetend van wat er met hun moeder was gebeurd. Ik voelde een gapende wond van verdriet, maar ik wist ook dat ik nu voor haar kleintjes moest zorgen. Voor hen moest ik doorgaan. Ik beloofde Sterre dat ik alles zou doen om ervoor te zorgen dat haar pupjes groot en gelukkig zouden worden.
Maar diep vanbinnen was ik veranderd. Drie maanden eerder was haar beste vriend, mijn eerste hondje Jip, overleden door een tragisch ongeluk. En nu, twee dagen voor kerst, verloor ik ook haar. Het leven was zijn g***s kwijt. Rouw overspoelde me, en die maanden daarna herinner ik me nauwelijks nog.
Mensen zien vaak alleen het knuffelen en de vreugde van puppy’s. Maar fokken is zoveel meer dan dat. Het is intens liefde geven, pijn dragen, en soms verlies verwerken dat je ziel verscheurt. En toch doen we het, met hart en ziel...