23/09/2021
Worsteling
We kunnen anno 2021 wat afworstelen met de dieren die met ons leven. We worstelen met chronische gezondheidsklachten waar de reguliere diergeneeskunde geen antwoord op heeft. Gedragingen van onze dieren kunnen we niet thuisbrengen maar leveren wel veel gedoe op.
Waar het naar mijn idee in eerste instantie om gaat is dat we vaak een bepaald denkbeeld hebben waar het dier aan moet voldoen. Wanneer dergelijk denkbeeld niet is afgestemd op het dier in kwestie, maar voortkomt uit onze eigen verlangens en behoeften of ingegeven door de maatschappij, hebben we vaak de po**en aan het dansen.
Zo moeten paarden tijdens keuringen en dressuur voldoen aan bepaalde menselijke eisen waar het dier vervolgens naar toe wordt getraind. Die eisen gaan niet over hoe het paard zelf het beste kan functioneren, maar wat wij met elkaar bedacht hebben over hoe het paard het beste loopt of springt. Tijdens dit proces gaan we uit verbinding met onszelf en het dier. De kans dat we dit dier een trauma bezorgen is behoorlijk groot. En als het zich verzet tegen dit denkbeeld wordt hij in sommige gevallen gebroken. Denkbeeld.
Denkbeelden vinden we ook terug bij honden. Alle honden moeten tegenwoordig ‘huishond’ zijn en het leuk hebben met andere huishonden buiten. Blaffen en uitvallen is verboden want dat geeft schaamte en commentaar van de andere kant. Wat we daarbij uit het oog verliezen is hoe de hond zelf is. Kan hij voldoen aan dit plaatje? En welke emotie zijn we erin aan het fokken als we een gezellige sociale hond willen? Of een werklijn? Zijn onze verlangens en denkbeelden wel afgestemd op het dier zelf? Ik vrees dat het antwoord hierop is: vaak niet.
De gevolgen kom ik regelmatig tegen in de praktijk, en de onderliggende emotie bij het dier (en onszelf) is eigenlijk altijd angst. En deze dieren zijn de verbinding verloren met hun werkelijke natuur, hoe en wie zij in essentie zijn. Ze weten niet meer hoe het is om paard, hond of kat te zijn. Ze kunnen er niet meer bij.
En wij? Kunnen wij er wel bij, bij ons mens-zijn? Op basis van de huidige maatschappij zijn wij toch eigenlijk allemaal doe-mensen geworden die worden beoordeeld op de prestatie die wij leveren, het resultaat van ons handelen, de opleiding die we hebben gevolgd. Het bepaalt het salaris dat wij verdienen, de auto die we rijden en het huis waar we in wonen, de plek in de maatschappij. Wij mensen zijn ook een beetje de weg kwijt. Ook wij zijn de verbinding met onze innerlijke natuur verloren. Het zou mooier zijn als we zouden worden gewaardeerd op wie we in essentie zijn en wat wij van daaruit te brengen hebben voor de ander.
En zo vormt de worsteling die wij hebben met onze dieren spijtig genoeg een reflectie van onze eigen worsteling met onszelf. We zitten gevangen in een structuur die in de basis ons niet past. Het menselijk aanpassingsvermogen heeft zo zijn prijs.
En dan kennen wij ook nog de worsteling met onze afkomst en de manier waarop wij hiermee proberen om te gaan. En het effect hiervan op de wijze waarop wij de wereld om ons om heen waarnemen.
Helingen doen maar één ding: herstel van de verbinding met de innerlijke natuur, waarbij alles wat die verbinding in de weg zit wordt opgeruimd. En het bijzondere is dat als dieren helingen hebben ondergaan en weer meer in verbinding zijn met de hond, kat of paard die zij in essentie zijn, ook de mens ernaast begint te bewegen zonder zich hiervan bewust te (kunnen) zijn. Deze beweging vindt buiten ons waarnemingsvermogen plaats. De beweging doet ons. En het maakt dat we onszelf en het dier waar het over gaat anders gaan beleven op een manier die recht doet aan het dier, aan onszelf maar ook aan de natuurlijke ordening tussen mens en dier. Een ordening die niet benoemd of geduid kan worden, maar wel ervaren. Rust is dan de gewaarwording die kan worden opgemerkt, naast meer presentie, affectie, vrolijkheid en contact. En er valt dan niets meer te worstelen.
