21/08/2024
Soms wil ik nog wel eens terug naar mij staat van onwetendheid.
Lekker rond rijden op een pony zonder er bij stil te staan hoe de pony zich voelde of bewoog. Hard rond galopperen, je geen zorgen maken over verticale balans of blessures. Gewoon rijden zonder zorgen.
Dat zit er niet meer in en eigenlijk schaam ik mij nu soms voor wat ik mijn eerste pony uit onwetendheid heb aan gedaan.
Recent was ik bij een jonge dame en haar pony.
Er spreekt overduidelijk liefde tussen de twee, maar er is ook duidelijk rijtechnisch wel het een en ander aan de hand.
"De zadels schuiven naar voren als we springen en galopperen ", vertelt ze. "En het zadel schuift ook naar links".
In eerste instantie denk ik dat het ligt aan de plaatsing van de singel stoten. Het huidige zadel heeft geen pointstrap en de pony is een koudbloed type. "Makkie", hoor ik mijzelf zeggen, maar daar zat ik mooi even naast.
Tijdens het testrijden blijkt de pony zo extreem berg af te lopen, te stuwen en uit balans te zijn dat letterlijk ieder zadel op de sc**ft eindigt. Ik weet gewoon simpelweg geen snelle oplossing. Een staartriem is de duivel in mijn opvatting.
Wil je een kapot be**en, pak dan een staartriem.
De ambitie van de jonge eigenaresse is gewoon lol met je knol. Lekker scheuren en springen, maar het lichaam en het bewegingspatroon van de pony vragen om een uiterst serieuze aanpak, als ze de pony als rijpony willen gebruiken.
Sneu, want ik gun haar een onbezorgde pony tijd.
Maar ook sneu voor de pony, want die heeft eigenlijk behoefte aan heel veel ondersteuning en hulp. En de pony kan er natuurlijk niets aan doen dat ze door haar korte beentjes tot kinderpony gekroond is.