Valeriaan kussentjes: altijd dankbare cadeautjes voor opasklanten
Cadeautje voor Jack, Kiddo en King
Wat is dat?
Laten we het even besnuffelen… met z’n drieën durven we dat wel!
Dit ruikt heerlijk! Niet eng dus. Dank je wel mevrouw de oppas!
Geniet ervan mannen!
Waarom zouden we eigenlijk moeten gaan wandelen? Hier op deze vierkante meter is al genoeg te beleven. Kijk eens: een takje, een stukje plastic, een bierflesje, een elzenkatje ....
En dan heb ik het nog niet eens over de geur hier aan dit takje. Dat is echt heel anders dan die van dat takje. Ruik jij dat niet? Wat raar....
Ik ruik trouwens ook ergens een dode vogel. Zullen we daarnaar op zoek gaan? Dan wil ik wel mee....
Lieve, lieve Mo. Ik geef je eigenlijk groot gelijk, maar je moet wel even nog ergens een plasje doen enne..... die dode vogel: dat vind ik een minder goed idee.
Ja Jim, je personeel komt je zo halen.
"Zijn ze er al? Wat hoor ik? Auto? O nee, het zijn kippen? Maar... ze komen toch echt wel toch? Ik wil naar huis!'
Valeriaankussentjes..
Altijd weer een succes voor oppaskatjes!
Lekker ding!
Joehoe, bommetje!!!
Toch fijn, zo'n blije uitlaatklant :-)
Sommige honden zijn wel heel gevoelig voor rituelen. Zoals onze Peppijn. We gaan 's avonds meestal rond half 9 met de honden uit. Voor die tijd zit ik vaak boven een halfuurtje harp te spelen. De honden liggen dan heerlijk te tukken naast me. Maar... zodra ik de harp opzij schuif... gebeurt er dit .... :-)
Koud? Welnee, dat valt wel mee hoor! Er ligt toch geen ijs?
Enne... ook al lag er ijs... mijn stok moet hier ergens gevallen zijn, dusse...
Goed dat je prioriteiten stelt, Jippe!
Het is gezellig werken in de trimruimte! Pensiongasten Piet en Friet zorgen voor de achtergrondmuziek, of liever de voorgrondmuziek :-)
Piet en Friet vinden die activiteiten in de trimruimte ook wel gezellig. En de trimklanten? Die worden er lekker door afgeleid!
'Ik zou een 'puppenbeurtje-plus' krijgen vandaag. De vorige keer, een normaal puppenbeurtje, kreeg ik vooral veel snackies. Een beetje op een tafel staan, een beetje borstelen wat rare geluiden. Meer niet. Dus dacht ik: Ik krijg bij zo'n plus-beurtje heel veel snackies voor hetzelfde. Dat wordt een leuke ochtend....
Zet dat mens me in bad, maakt ze me nat, schuimt ze me in en krijg ik ook nog een fohn op mijn lijf.... en dat voor dezelfde hoeveelheid snackies....
Volgens mij was dit eerder een puppenbeurt- min...'
Ach Luna, zo erg vond je het ook niet. Je kreeg pauzes en knuffels en minstens zoveel snackies als de vorige keer....Enne... je bent een heleboel puppenvacht kwijt!
Een volwaardig lid van ons huishouden is Peppijn intussen. Een lid dat ons wel behoorlijk bezighoudt: de dweilen en stofzuiger maken overuren, de papiermand zucht dat hij wel erg vaak geleegd wordt en de kattenkrabpalen zijn hondenknabbelpalen geworden. Spullen waar we echt aan gehecht zijn, worden of weggezet of zo gebarricadeerd dat meneer er niet zomaar meer bij kan....
Als ik eigenaren advies geef, vertel ik ze altijd dat ze vooral moeten letten op wat er allemaal wel goed gaat en dat hun hond echt zindelijk en rustiger wordt en dat ze uiteindelijk ook hun waardevolle spullen weer terug kunnen zetten. Dat vertellen we onszelf nu ook af en toe, want soms moeten we toch wel een beetje zuchten.....
Peppijn zucht niet. Die heeft vooral lol. En dan vooral met Nonny. We hadden gehoopt dat Non hem uiteindelijk als speelmakker zou accepteren, maar dat het zo snel zou gaan, dat hadden we niet durven hopen. Non houdt niet zo van vreemde honden in haar huis en zeker niet van pups en de eerste dagen was ze dan ook 'nog amused'... Peppijn bleef volhouden. Hij is immers de leukste hond van de wereld en dus moest die andere hond uiteindelijk wel overstag gaan. En inderdaad. Op dag 4 begon Non heel voorzichtig te kwispelen en twee dagen later renden ze samen door het huis. Wat een lol. Soms is Nonny het zat, maar daar is Peppijn niet zo van onder de indruk. Als Pip hem afsnauwt, houdt hij wel op. Als Non hem een snauw geeft, probeert hij het nog een keer en nog een keer..... Uiteindelijk gaat ze toch wel weer met hem spelen.....
Sorry Nonny. We willen je steunen, maar je moet echt wat duidelijker zijn. Enne.... hij wordt echt wel rustiger op termijn en zal dan je staart met rust laten. Echt waar!
Die pup in huis....
Pepijn is nu twee weken bij ons en lijkt al aardig ingeburgerd. Hij is nog aan het aftasten wat hij met welk medebewoner wel en wat hij beter niet kan doen. Hij weet intussen dat het niet zo handig is om aan een staartveer van onze Snoes de haan te trekken. Snoes pikt dat niet :-)
Dat aftasten doet hij ook bij onze katten: zes compleet verschillende individuutjes en dus is dat best ingewikkeld.
Onze oude Mozes is duidelijk: 'Ik heb hier in mijn 18 jaar al zoveel binnen zien komen dat ik totaal niet van je onder de indruk ben. Sterker nog: jij mag wel van mij onder de indruk raken....'
Saar en Gijs hebben ook al het een en ander voorbij zien komen en zijn niet erg onder de indruk. Hooguit vinden ze meneer soms wat irritant en dan lopen ze weg.
Aafje weet dat ze vooral niet snel weg moet lopen en gewoon tergend langzaam langs Pepijn moet gaan. Staart omhoog, even 'prrt' zeggen en dan blijft hij meestal wel op afstand. Alleen dat blafje van hem, daar wordt Aaf echt heel chagrijnig van en zodra ze dat hoort, stopt ze met eten.
En dan onze grootste angshaaskatten: Bram en Tim. Ze hebben ook nog niet veel nieuws zien komen hier en houden ook niet van nieuwe dingen. De eerste dagen waren deze twee jongens dan ook compleet van slag en bivakkeerden ze in de schuur. Dat leek ons geen goed plan en dus hebben we ze een paar dagen binnen gehouden. Ze konden dan fijn vanaf hoge plekjes in huis dat monster bekijken en hebben intussen door dat hij de kwaadste niet is. Intussen hebben ze de gewoonte om 's morgens als meneer nog in de bench naast ons bed zit, vanaf het bed met z'n tweeen hem te bekijken. Pepijn wordt daar wel wat zenuwachtig van, maar Bram en Tim zie je groeien.
Voor monstertje Pepijn is het dus best zwaar om in ons huishouden terecht te komen. Maar volgens ons leert hij erg snel!
Een pup in huis....
Wij kwamen een nu-of-nooit-nestje tegen en gingen voor de bijl. En dus kwam vorige week Peppijn bij ons in huis wonen. Dat is wennen. Het was meer dan 15 jaar geleden dat we een pup hadden. Tijd moet je investeren in alle nieuwe dieren. Ook al zijn ze volwassen, alles en iedereen moet weer wennen. Maar een pup heeft toch weer nieuwe uitdagingen....
Peppijn is nu een week bij ons en wat gaat het allemaal snel met hem. Als mijn vriend na een dag werken thuiskomt, vraagt hij zich af of Peppijn nu alweer gegroeid is...
Zijn eerste tuigje past al niet meer en dus zijn we op zoek naar een volgend tuigje.
Deze eerste week was een week vol indrukken:
Zoals al die andere dieren bij ons in en om het huis. Peppijn moest en moet echt aftasten wat hij daarmee kan en vooral wat hij daarmee mag.... Intussen is hij goed bevriend met Nonny en weet hij dat hij enig respect moet vertonen naar de oude dame Pip. Hij weet ook dat de ene kat de andere niet is en dat je uit moet kijken voor de haan en niet mag rennen achter de kippen.
Wij zijn intussen toch ook wel een veilige haven. Al die andere mensen die hij tegenkomt moet hij toch altijd eerst even bekijken. Peppijn is een kijker.
Ook ons huis is intussen een veilig plekje. De trap kan hij oplopen (niet af), de bench boven is fijn om in te slapen, de kamerkennel beneden moet nog even fijn worden. Liever slaapt hij ergens op een paar schoenen in de bijkeuken of op onze voeten. Maar soms, lieve Peppijn, is het even nodig om alleen te zijn en zolang je met stekkerdozen loopt te sjouwen, lijkt ons de kamerkennel wel zo veilig....
Buiten is het allemaal nog spannend. Een wandeltje los in het bos vindt hij prima. Hij hobbelt lekker achter zijn roedeltje aan, maar in het dorp aan de lijn....Dat is nog erg moeilijk voor hem.
Dat komt allemaal wel. Net zoals dat poepen en plassen. Want het maakt hem echt niet uit of hij dit nou in huis of buiten doet. Ach, dat houdt ons dan weer lekker bezig!
En over stokken gesproken (zie vorige bericht): Lasse stelt niet zulke hoge eisen aan zijn stok/takje..
Bescheiden vent, die lieverd!
Toch fijn als je gasten zo genieten van hun diner. Eet smakelijk Prinses en Pip!
Morgen staan er appeltakken op het menu!
Hoe blij kun je zijn met de eerste verse wilgentakjes....
Onze agapornissen en valkparkietjes maak je er heel blij mee. Altijd weer genot om te zien hoe Schreeuwie, een van de agapornissen, de bast van zo'n arm wilgentakje in een mum van tijd schilt en vervolgens dat reepje bast in zijn/haar staart steekt en ermee wegvliegt naar haar/zijn hokje...
(Niet alle reepjes komen overigens daar aan.... het is een hele kunst om ze stevig genoeg in je staart te steken en toch te kunnen blijven vliegen. )
Honden, in allerlei soorten en maten, rasloos en rasecht. Ze zijn altijd in mijn omgeving geweest. Hun specifieke gedrag intrigeert me en interesseert me. Het zijn allemaal individuutjes. Pip is Pip, Non is Non, Scot was Scot en Tika was Tika. Maar toch: er zijn ook wel rasspecifieke kenmerken en ook die hebben mijn interesse. Een whippet (windhond) doet niets liever dan rennen, een sheltie houdt van blaffen (toch Nonny ;-)), een borderterrier kan een fel kereltje zijn, ....
De nascholing van Tinley-academie over rasspecifiek gedrag heb ik de afgelopen weken dan ook met heel veel plezier gevolgd. Een bijscholing waardoor ik niet alleen weer anders kijk naar mijn eigen honden, maar juist ook naar de honden van klanten.
Elk konijn verdient een maatje.....
Elk konijn verdient een maatje.
En onze Flapko en Maaike laten zien waarom!
Maaike vindt ons nog steeds best eng en zal dit gedrag nooit laten zien als we hun hok in lopen. Kijk daarom maar even door het gaas heen naar meneer en mevrouw.
Enne.... de geluiden: dat zijn onze valkparkieten die het ook samen heel gezellig hebben!
