06/12/2024
"De warmte van nabijheid in de winter van uw leven"
Onze eerste ontmoeting in de winter van uw leven, ik wist nog niet hoe bijzonder dit zou worden. Toen ik uw kamer binnenstapte, scheen de herfstzon door de gordijnen naar binnen, en daar zat u, een warme glimlach op uw gezicht. U stond op, strekte uw armen naar mij uit en riep “Jessica, zo fijn dat je er bent”. U nodigde me uit in uw wereld met een lange, liefdevolle knuffel, alsof we elkaar al jaren kenden.
Vanaf dat moment was er een bijzondere band tussen ons. Hoewel ik u pas had leren kennen in de winter van uw leven, voelde het alsof ik u mijn hele leven al kende. Op dat moment beseften we het nog niet, maar het werden vier weken vol warmte en verbondenheid, waarin nabijheid ons dicht bij elkaar bracht. Waarin we samen mooi en verdrietige levensverhalen hebben gedeeld. Soms kwamen er tranen, regelmatig een warme lach, maar altijd voelde ik dat deze verhalen meer waren dan alleen woorden. Samen kaarten en heerlijke smoothies maken. We deelden dezelfde humor en genoten er met volle teugen van. Vaak wisselden we een blik uit die zei: "Kan dit eigenlijk wel?" Maar met een ondeugende glimlach besloten we dat het wel kon.
U begon te stralen als u sprak over de Nijmeegse Vierdaagse, de uitdaging die u veertien keer had volbracht. Waarop we samen besloten om te oefenen op de gang van het verpleeghuis voor de volgende editie van de Nijmeegse Vierdaagse. U vertelde over uw kindertijd en uw jeugd, over Nijmegen, de stad waar u geboren bent. Het waren weken van verhalen, van het delen van de mozaïek van uw leven, een mix van liefde, verdriet en schoonheid die ik liefdevol tot me nam.
En toen, opeens, begon uw gezondheid achteruit te gaan. Het ging snel, alsof de winter zich steeds dieper in uw lichaam nestelde. De wandelingen op de gang werden onmogelijk, het lachen zachter, en de verhalen korter. Maar wat bleef, was de nabijheid. Uw dochter, schoonzoon en ik begrepen elkaar zonder woorden: het enige wat nog telde, was er voor u te zijn.
We zaten bij u, dag en nacht. Soms spraken we zachtjes, soms helemaal niet. Een hand in uw hand, zachte strelingen over uw gezicht, een blik die bevestigde dat we er waren. U liet ons zien dat liefde niet altijd schuilt in grote gebaren, maar in het simpele feit dat je er bent, met alles wat je hebt.
U liet me zien dat het niet gaat om hoe lang we tijd met iemand hebben, maar hoe intens we die tijd beleven. Uw knuffels, uw glimlach, uw verhalen, ze blijven bij me, als een herinnering aan wat echt belangrijk is.
Lieverd, dank u, voor de winter van uw leven, die voor mij aanvoelde als de warmte van de lente. ❤️
Jessica Beijer
Wil jij samen met collega zzp’ers deelnemen aan inspirerende intervisies, waarin o.a. het belang van nabijheid, zoals in bovenstaande casus, centraal staat? Ga naar www.ReflectieZorgKracht.nl kies een abonnement die bij je past en word lid.
