29/03/2024
❤️🍀
De meeste mensen die zeggen hooggevoelig/hoogsensitief te zijn, voelen vooral alles van ánderen. Als het gaat om hun eigen lichaam en wezenlijke aanwezigheid voelen, hun centrering en aarding, belichaming, fysiek vol en totaal aanwezig zijn, zichzélf écht VOELEN, dan blijkt dat heel andere koek.
De meeste paarden interesseert het niet zoveel hoeveel je 'weet', als je dat niet ook kunt belichamen op een manier waarbij zij zich oké voelen. De meeste paarden maakt het ook niet zoveel uit hoeveel je van hén voelt als je vervolgens in dat voelen niet in jezelf geankerd kunt blijven. Wat zij vervolgens spiegelen, is waar jij niet bij jezelf bent.
Je kunt álles weten van biomechanica, theoretisch zo intens onderlegd zijn dat geen vraag je te moeilijk is, en toch een paard hebben dat dwars over je heen walst. Idem met leertheorie. Je kunt ALLES weten van clickertraining, als je lijf niet kan uitdrukken wat je hoofd denkt te weten, dan loop je uiteindelijk vast met je paard. Domweg omdat paarden wel degelijk van leertheorie houden, maar niet van mensen die er niet zijn.
We leren niet (meer) belichamen in onze westerse wereld. We worden opgeleid tot hoofden op stokjes, hoofden vol kennis, en die prestaties worden gewaardeerd met cijfertjes van 0 tot 10. We leren al jong om vertrekken uit ons lijf (het trieste is, meestal is dat terecht, want blijven is dan JUIST onveilig), en OOK nog eens de rest van ons leven anderen de schuld te geven van wat ons vervolgens wordt aangedaan. In plaats van dat we dwars door alles heen leren om, als we al hebben moeten vertrekken, TERUG te keren.
We doen het ook met paarden.
Het páárd is dominant, hoor je nog steeds. Nog stééds.
En in opstellingen is het ook een hardnekkige dat je dingen 'terug mag leggen waar ze horen'. Terwijl het NIET helpt 'je ouders de schuld te blijven geven' bij wijze van spreken, als je niet diepgaand leert om de verantwoordelijkheid voor je eigen aanwezigheid en volwassen verantwoordelijkheid te belichamen. Een opstelling komt niet aan als je niet in staat bent het werkelijk te 'voelen', en soms is al is het maar een kiertje al een heel dappere eerste stap.
Er is niet zoveel romantisch aan. Het lijkt niet erg verlicht. Jezelf onder ogen komen, écht in je lijf landen, het totaal aannemen, laat je elke keer weer langs en door dat oude zeer gaan waar we nou juist van weg wilden blijven door uit onszelf te vertrekken. Het is eerder rauw, oer, donker. En daarmee ongelofelijk krachtig, maar dát hebben we nou juist nooit leren voelen... we hebben er bang van leren zijn ipv het aan te nemen.
Ik maak het veel mensen in lessen dan ook niet makkelijk, want ik doe het niet voor minder. Ik ben weliswaar geen opgeleid lichaamsgericht therapeut, ik ben sowieso geen therapeut, maar ik doe, vaak als vertaler van je paard, WEL een intens appel op je presence, MET de nodige ervaring.
Dat is niet altijd leuk. Want als je terugkeert bij wat je verlaten hebt, kom je langs de pijn die maakt dat het ooit hebt moeten verlaten. En het is geen quick fix. Het kost cultivatie, oefening, moed en tijd.
Is het mogelijk om tegelijk hoogsensitief EN 'present' te zijn? Ik denk van wel. Hoe gevulder je bent met jou, hoe meer keuze je hebt in wat je van anderen toelaat ja of nee. En zonder je ermee te versmelten, identificeren, van je plaats te gaan, enzovoort.
Dat is een hele klus voor veel 'hoogsensitieve' (en trouwens ook voor nog veel meer) mensen, dat werkelijke 'blijven'. Een klus die hen vaak op plaatsen in zichzelf brengt waar ze nou juist niet wilden zijn (en terecht overigens, want vertrekken is een overlevingsmechanisme om pijn te vermijden). Vaak gaan we dan onderhandelen met de duivel. Ik wil WEL 'present' zijn, maar NIET diepzielduiken. Dan gaan we allerlei bypasskunstjes doen. Werkt nooit. Trapt je paard niet in ook. Jammer.
We roeptoeteren in de paardenwereld steeds meer over emotieregulatie. Dat is supermooi en supernodig. Bij onszelf verwarren we regulatie echter nogal eens met onderdrukking. We mogen niet boos zijn, want dat is onwenselijk, we mogen niet bang zijn bij ons paard, want dat voelt 'ie ook.
Wat nou als alles mag, zolang JIJ er maar waarachtig, totáál, bij kan zijn, er eigenaar van kan zijn, het kan reguleren zonder dat het JOU beheerst, het niet uitfreakt maar het echt gezond en oprecht gewoon kan doorvoelen en weer laten afvloeien? Stel dat je dat éérst te leren hebt voor je het in jouw buurt van je paard kunt verwachten? Er is steeds meer kennis over hartcoherentie, over frequentie en afstemming en over hoe nauwkeurig paarden ons lezen en spiegelen.
Er is NIETS mis met 'boos' zijn op je paard, alleen wij kunnen dat maar heel zelden zonder allerlei verwrongen dubbele boodschappen. En DUS doen we er meestal schade mee, en DUS wijzen we het helemáál af, maar eigenlijk gooien we daarmee het kind met het badwater weg.
Er is NIETS mis met het voelen van gegronde angst als goede raadgever om je te waarschuwen als iets niet veilig verloopt. Mits jij er de belichaamde eigenaar van bent en bijvoorbeeld je training zo opzet dat jouw oprechte angst geen belemmering hoeft te zijn.
Enzovoort.
Als je een paard wilt dat zich bewust is van zichzelf en zijn lichaam, dat vertrouwen heeft in zichzelf, zich durft te ontspannen en thuis is bij zichzelf.... Begin alsjeblieft, alsjeblieft, bij jezelf met het goede voorbeeld geven
