16/10/2024
Oktober staat in het teken van de maand van de oudere kat. Een veel voorkomend, maar erg lastig te herkennen probleem bij de oudere kat, is artrose.
Een paar jaar geleden schreef assistente Mariska hier een stukje met eigen ervaringen over, op haar eigen Facebookpagina. Om te laten zien hoe lastig artrose bij katten vaak te (h)erkennen is, zelfs voor ons, die er dagelijks mee te maken hebben en er zoveel mee bezig zijn, zullen wij dit stukje met jullie delen.
------------------------------------------
Als iemand het zou moeten zien, zou moeten weten, dan ben ik dat wel. Nou ja, dat vind ik zelf in elk geval… : Pijn/Artrose bij je eigen kat.
Ik bedoel: hoe vaak vertel ik het de mensen op het werk in de dierenkliniek:
‘Een kat laat meestal niet zien dat hij pijn heeft. Een kat loopt meestal niet kreupel, maar laat het aan andere dingen zien zoals minder goed springen, meer slapen, zich minder wassen, de kattenbak minder goed gebruiken etc.’ Ik zet het in de Facebook berichtjes van de praktijk en er hangen posters op het werk: ‘2 op de 3 katten vanaf 7 jaar hebben pijn door artrose’
En toch, ondanks ál deze kennis, heb ik het zelf toch nog helemaal onderschat.
Want ja… Sjors is tenslotte al ruim 16. Natuurlijk is hij minder soepel of minder beweeglijk dan vroeger. Maar hij doet alles toch nog? Hij loopt die trap toch nog op en af? Hij gaat nog graag de tuin in, hij wast zich en gebruikt de kattenbak. Bloedonderzoek geeft nog geen klachten aan. Maar oké, het kan geen kwaad om die gewrichten wat soepeler te houden/maken. Dus ik zet hem op een voeding speciaal voor de gewrichten. Hiervan werd hij alleen al snel van heel weinig veel te dik. Dus ik ging over op een voedingssupplement voor soepele gewrichten; gewoon zo’n ‘snoepje’ uit de praktijk, wetenschappelijk bewezen. Maar ik zag na een paar maanden nog steeds geen verschil, dus qua pijn/last zou het vast wel meevallen, toch?
Tot het me ineens ging opvallen dat hij eigenlijk alleen nog maar laag bij de grond lag. Hij lag op de deurmat, op de bodemplaat van de krabpaal, in de hondenmand, etc. En eerlijk gezegd, als ik daar dan over nadenk, was dat al best wel wat langer… Dat moet ook wel, want die achterhand begon zijn bespiering toch ook echt wel te verliezen… Het was er gewoon heel langzaam ingeslopen...
Rond dezelfde tijd kwam er een nieuw medicijn op de markt speciaal voor katten met artrose; 1x per maand een prikje; that’s it! Dat leek me een goed idee om eens uit te proberen bij Sjors. Binnen een paar dagen merkte ik dat hij actiever was, hij liep meer, én vlotter. Of beeldde ik me dat in…? Na een week of 3 stond hij ineens weer buiten naast de deur op de vensterbank -zo laten mijn katten me altijd weten weer terug naar binnen te willen- maar nu ik hem daar zo zie staan… dat had hij al even niet meer gedaan…
Dat waren toch wel genoeg puntjes om na een maand een 2e injectie te geven. Een week na de 2e injectie sprong Sjors ineens weer van achteren tegen/op mijn eetkamerstoel om zo in mijn nek te klimmen. Jaren lang zijn vaste plekje geweest; heerlijk in mijn nek op mijn schouder met dat spinnende motortje tegen mijn oor. Maar inderdaad… dat was al even geleden. Ik dacht; het was er te warm voor van de zomer, maar misschien dat de reden toch wel ergens anders lag… Sindsdien klimt hij weer elke dag even in mijn nek. Ook zie ik hem ineens weer veel vaker op de vensterbank, de televisiekast, de leuning van de bank, op het 1e plateau van de krabpaal, etc.
2 weken na de 2e injectie kwam Sjors ‘s avonds voor het slapen gaan weer bij me in bed kroelen. Dit was eigenlijk gestopt op het moment dat ik een nieuw (hoger) bed kocht. Hij zal dit bed wel niet zo fijn vinden dan, was mijn verklaring. Maar inmiddels, is Sjors al weer diverse keren bij me komen kroelen voor het slapen gaan voordat hij zijn eigen plekje op zoekt.
Deze week heb ik een cavia te logeren gehad. Vroeger had ik zelf cavia’s en lag hij graag bovenop de kooi, met zijn p**t door de tralies te bungelen. Toen deze cavia er van de zomer was, heeft hij dat niet gedaan, maar gisteren, sprong hij ineens vanuit mijn nek boven op die kooi om daar te liggen. Vandaag heb ik hem er wel 6x vanaf gehaald. Ook sprong hij ineens weer vanaf de krabpaal op de magnetron over naar de koelkast. Zijn achterhand is minder ingevallen, zijn bespiering komt daar weer terug.
Oei! Sjors had wel degelijk last van artrose dus. Wat heb ik me vergist! Hoe makkelijk vul je zelf al gauw een reden in, voor iets wat achteraf anders blijkt te zijn. En als dit voor mij al zo moeilijk te (h)erkennen is, hoe moet dit dan wel niet zijn voor al die kattenbaasjes die er minder mee bezig zijn, die er minder info over hebben…?
In elk geval, blijft Sjors voor de rest van zijn hopelijk nog lange leventje op de pijnstilling!
---------------------------------------------
Helaas leeft Sjors niet meer. Hij is ruim 17 jaar geworden en is uiteindelijk ingeslapen vanwege hart- en nierfalen.
Maar hebben jullie het gelezen, hoe snel je alle veranderingen in gedragingen zelf in gaat vullen, terwijl dat achteraf helemaal niet bleek te kloppen? Dus heb je een oudere kat; kijk er nog eens opnieuw heel kritisch naar, met dit verhaal in je achterhoofd.