Pets Care Center Someren

17/02/2023

Een tijdje terug schreef ik onderstaand bericht. Zojuist komt dit nieuws me onder ogen:
https://www.animalstoday.nl/louche-belgische-puppyhandel-weg-someren/

Erg goed werk van House of Animals 💪!

Ik woon in Someren, Noord-Brabant. Ontzettend mooi dorp, prachtige natuur! Heerlijke gebieden om te wandelen. Een hoop positief te melden over Someren. Maar één ding is echt gruwelijk negatief in Someren: Someren is een hele grote “speler” in de broodfok. Niet te onderschatten hoe erg Someren is qua broodfok, een van grootste “spelers” van Nederland & België namelijk. Rij in Someren, twee straten door, en je rijd zo al minimaal drie broodfokkers voorbij… Fokkers waarvan al jaren bekend is dat het géén goede fokkers zijn. Eén van de drie ligt gelegen naast een weg waar ik dagelijks rij als ik naar het bos ga. Aan de ren in de voortuin zie ik of ze die dag kopers hebben of niet. Als er mensen komen liggen de pups, zonder moeder, namelijk in een kleine ren in de voortuin. Vorige week woensdag ochtend waren het “Labrador” pups en later op de middag waren het “Jack Russell“ pups. Tussen “ omdat het een gok wat voor rassen er precies in zitten bij zo’n fokker.

Elke keer loopt mijn brein vast als ik door de beruchte twee straten in Someren rij. De gemeente moet weten dat dit broodfokkers zijn, de politie moet hiervan op de hoogte zijn. Het is namelijk al jaren bekend. En toch… Toch wordt door alle drie de fokkers volop gefokt. Volop geadverteerd. Ze kunnen volop hun gang gaan. Met één partij zwaar de dupe, de honden. Levende wezens. Ik begrijp er werkelijk niets van.

Geregeld kom ik bij mensen woonachtig in Someren, die een pup hebben gehaald bij één van deze fokkers. Standaard vraag ik naar de fokker bij een gesprek en meestal hoor ik de zin “hele goede fokker want komt uit Someren “.

Ik ga het nog een keer herhalen: SOMEREN BARST VAN DE SLECHTE FOKKERS. Echt, zelfs in het mooie, prachtige, rustige Someren. Blijf echt kritisch: markplaats is een grote NEE als het om puppy zoeken gaat. Ligt een nestje niet, incl moeder, binnen in huis, stap terug je auto in en rij naar een goede fokker… Liggen de pups dus in een schuur, bijgebouw, ren in tuin en mag je de rest niet zien, ga weg… Én een vereiste, de moederhond is er bij, punt. Geen reden is goed genoeg als verklaring waarom de pups ergens alleen liggen zonder moeder. Daarnaast is een fokker erg kritisch naar jou toe, als nieuwe eigenaar, een goede fokker wil een goed huisje voor de pup en is dus erg kritisch. Is een fokker niet kritisch naar jou en verkoopt hij een praatje, draai om en ga naar een goede fokker. Dus niet in huis, zonder moederhond en niet kritisch naar jou toe? Draai om, loop weg en ga naar een goede fokker!

17/12/2022

Samen met een klant loop ik door het bos. Om ons heen dartelt een jonge hond, nog geen 2 jaar oud. Aangelijnd aan een lange lijn want ze gaat achter fietsers aan. Ze is druk bezig met vanalles en nog wat. "Waarom kan ze nou niet gewoon meteen perfect luisteren?" zucht de eigenaresse. Twee stralende ondeugende ogen kijken me aan terwijl ze een dennenappel omhoog gooit.

Er komt een man aan gelopen met de hond los achter hem. Kop omlaag, staart tussen de benen, houding ontzettend bedrukt. Traag en bijna geluidloos sjokt hij achter de man alsof hij op eitjes loopt. Ogen alles behalve stralend. Je ziet het gedaante van een hond lopen maar er lijkt geen hond in te zitten. "VOLG" snauwt de man naar de hond terwijl hij ons voorbij loopt. Bij het horen van zijn stem duikt de hond nog verder in elkaar.

"Waarom luistert ze niet gewoon zoals die hond"? vraag mijn klant. En dan breekt mijn hart. Om ons heen huppelt haar jonge hond rond met mijn voerbuideltje, zelf gestolen uit mijn hand. Ze gooit het omhoog om het vervolgens zelf weer te vangen. Lol dat ze heeft! Dus ik vraag mijn klant nog eens héél goed naar de andere hond te kijken en of ze mij kan vertellen of ze ook maar één vezel geluk in die hond kan zien?

"Nee, zegt ze, eigenlijk niet. Hij ziet er vooral heel bang uit." "Waarom zou je dan in hemelsnaam willen dat jouw hond zo is?" vraag ik haar... Het is iets waar ik me vaak over verbaas. Een van de eerste dingen die klanten tegen me zeggen als ik ze ontmoet is "hij moet wel goed luisteren. Dat is het belangrijkste". En natuurlijk, natuurlijk moet een hond luisteren omdat we in een drukke maatschappij leven. Als een ongeleid projectiel rondstormen is niet oké. Dus ja, je zult met training aan de slag moeten. Maar waar is het gelukkig zijn? Naast goed luisteren is gelukkig zijn toch zeker net zo belangrijk... Ik snap niet waar het beeld vandaan komt dat een hond die "perfect" luistert goed is opgevoed en dat dit belangrijker is dan een hond die gelukkig is. Een hond moet toch ook vooral gewoon hond mogen zijn? Ergens gaandeweg zijn we gaan denken dat een hond die perfect luistert goed is opgevoed. En daar vind ik héél veel van...

Ik persoonlijk wil geen hond die bibberend voor me staat zodra ik met mijn vingers knip omdat hij luistert uit angst voor de consequenties. Ik vind dat ik ontzettend gefaald heb in de opvoeding als mijn hond in elkaar duikt bij het horen van mijn stem, ongeacht hoe goed hij dan luistert. Ik wil geen hond die bang voor me is. Ik wil geen hond die bedrukt achter me loopt. Ik wil een hond waar leven in zit. En ja dat betekent af en toe ondeugend zijn, heerlijk! (Nogmaals ten alle tijden manage ik situaties, honden die op andere mensen/honden afstormen vind ik niet oké. Jagen niet oké. Etc. Overlast veroorzaken is niet oké.)

We zijn bijna bij de auto's, tussen ons in loopt het jonge hondje met de voerbuidel voorzichtig in haar bek. Ze kijkt me zacht aan, ze is moe van de wandeling. Braaf springt ze de auto in en gaat op haar eigen plekje liggen. Ik zie een ontzettend gelukkige jonge opgroeiende hond, die hond mag zijn én waarmee getraind wordt zodat ze goed luistert. Ik zie een eigenaar die verantwoordelijkheid neemt door haar aan de lange lijn uit te laten om haar en de fietsers veilig te houden. Ik zie iemand die ontzettend goed aan het opvoeden is!

Ik snap werkelijk niets van het beeld wat vele mensen hebben. Dat een hond moet luisteren met één knip van de vingers. Kom op zeg, het zijn levende wezens. Ik luister ook niet altijd even goed. Honden zijn prachtige wezens met een eigen wil, eigen karakter, eigen dingen die ze leuk of moeilijk vinden. Een hond vertoond hondse gedragingen, het is namelijk een hond... Geniet daar van, manage dingen om ze veilig en oké te houden maar AUB. mensen zoals in bovenstaande voorbeeld waarvan de hond in elkaar duikt bij het horen van een stem zijn géén goed voorbeeld. Dat staat niet gelijk aan goede opvoeding. In mijn ogen staat het juist gelijk aan de meest slechte opvoeding die je kunt geven, een gebaseerd op angst. Dat mag nooit het doel zijn, hoe goed die honden dan ook luisteren...

Wil je een hond die ten alle tijden perfect luistert dan moet je het zwarte hondje op de foto kopen, 12-, bij de Hema 👍. Wil je een levende hond met alle voor en nadelen die daarbij horen, waar je liefdevol tijd en aandacht in moet steken dan kun je de gevlekte in huis halen, ben gewaarschuwd: de kosten véél meer dan 12-, en het luistert niet altijd perfect...

12/11/2022

Laatst reed ik achter een les vrachtwagen. Stapvoets reden we door het dorp. Uiterst voorzichtig werd de vrachtwagen door de smalle straatjes gemanoeuvreerd. Ik had tijd genoeg om de vrachtwagen te bestuderen en m'n oog viel op een sticker bij de bumper "sorry, u heeft het ook moeten leren!".

Ik vond het prachtig. Iets wat we maar al te vaak vergeten... Dat we allemaal dingen hebben moeten leren en dat dit met vallen en opstaan gaat. Tergend langzaam ook soms. Iets moeten leren kan onzeker maken. Dan is het fijn als andere daar wat begrip voor kunnen opbrengen. Ook bij honden en het opvoeden daarvan werkt dit zo. We vergeten snel dat zowel mensen als dieren dingen moeten leren. We vergeten snel hoe lastig dat ooit kan zijn en hoeveel tijd daarin kan zitten. Wat meer begrip en geduld zouden de wereld een stuk mooier (en makkelijker) maken in mijn ogen.

Uiteindelijk ging de leswagen op de rotonde links waar ik rechts moest en gingen we ieder weer onze eigen weg. De vrachtwagen tergend langzaam en ik volle snelheid. Eerlijk gezegd vond ik het jammer, hoe sloom we ook reden, ik vond het heerlijk om achter de vrachtwagen te rijden en na te denken over de sticker.

06/11/2022

Wij wonen vlakbij een kerk... Onze wandelingen zien er geregeld zo uit... 🙄😅🤐🔔

27/10/2022

Myrthe was aan het stofzuigen en wij liepen blijkbaar in de weg... We werden in de boekenhoek gezet... Gezellig met z'n drieën moesten we blijven zitten tot ze klaar was en wij weer vrij mochten rond lopen... In ons eigen huis... 🙄😇😅

22/10/2022

Noah was gisteren niet helemaal fit, Doezel had de taak van persoonlijke bewaking/gezelschap op zich genomen. Een taak die hij erg serieus nam. Hij heeft de hele dag naast Noah gezeten. En het heeft geholpen want vandaag voelt Noah zich een stuk beter!

15/10/2022

Dit is James... James vind het onverantwoord om mij los te laten lopen in het bos bij het begin van de wandeling. De eerste paar minuten houd hij mij dus aan de lijn. Dat doet hij al jaren. Dat is belangrijk zegt hij, iemand moet mij in de gaten houden 😉.

Hij is gewoon los maar pakt het handvat vast van de riem die ik in mijn hand draag. Tot hij er zeker van is dat ik me netjes ga gedragen. Dan kijkt hij me een keertje streng aan alsof hij wil zeggen "jongedame, ik ga ervan uit dat je in de buurt blijft en je keurig gedraagt!". En dan laat hij de lijn los. Dat netjes gedragen probeer ik ook altijd! Lukt me niet altijd 🤭😉.

04/10/2022

Onze oudste zoon 😉, Doezel de kat, is ruim 16 jaar. Toen hij 3 jaar was uit het asiel gehaald en sindsdien onderdeel van mijn leven. Een ontzettend grappig ventje. De laatste tijd gaat hij wat achteruit, de leeftijd begint merkbaar te worden. Hij begint wat signalen van dementie te vertonen. Uiteraard begeleiden we hem, krijgt hij supplementen etc. ter ondersteuning en mocht de dag komen dat het welzijn aangetast wordt dan zullen we een keuze moeten maken. Zo ver is het gelukkig nog niet en hij lijkt nog steeds een gelukkig kereltje. Wat wel opvalt, en veel begeleiding nodig heeft, is de interactie tussen hem en Noah.

Noah en Doezel zijn vanaf dat Noah bij ons kwam wonen (8 jaar geleden) de spreekwoordelijke “twee handen op één buik”. Ze wassen elkaar, zoeken elkaar de hele dag door op, zijn graag samen. Zoals op de bijgevoegde foto liggen ze vaak uren samen te slapen, net elkaar aanrakend. Als Noah een kauwsnack heeft zit Doezel ernaast te wachten tot hij klaar is zodat hij de kruimels kan opeten. Het zijn echt twee maatjes. Er lijkt wederzijds respect voor elkaars ruimte en zodra een van de twee merkt dat de ander iets niet wil nemen ze afstand. Dat hebben ze beide haast van nature altijd zo gedaan. Tot een paar weken geleden...

Doezel lijkt Noah zijn grenzen niet meer goed te herkennen. Hij is ontzettend aanhankelijk geworden en lijkt niet meer echt te beseffen als hij teveel “in je face” is. Voorheen hield hij keurig rekening met iedereen, nu zit hij letterlijk, te pas en te onpas, op je. Zijn koppie vol in je gezicht geduwd. Naar Noah toe merk je het ook, hij zoekt Noah steeds vaker op en wil het liefst op/onder Noah liggen. Daar vind Noah op zijn buurt weer iets van... Hij zit daar namelijk niet altijd op te wachten. Je merkt de laatste weken dat Noah vaker wegloopt, met een diepe zucht gaat hij dan ergens anders liggen waar Doezel niet komt. Dan heeft hij even geen zin in het geknuffel. Ik kan het waarderen dat hij deze nette oplossing kiest, maar Doezel heeft het niet altijd door waarom Noah wegloopt dus ik moet dit begeleiden.

Iets wat is sowieso altijd doe, zodra ik merk dat 1 van de dieren iets niet prettig vind breek ik de situatie op. Dan haal ik de “veroorzaker” even weg uit de situatie. Dit doe ik om te voorkomen dat er ruzie komt en zodat iedereen zich veilig blijft voelen. Gisteren was ik aan het werk achter de computer. Ik had niet in de gaten dat Doezel naar Noah was gelopen die op de bank lag te slapen. Ineens hoor ik een dreigende blaf. Kort. 1x. Stilte. Dus ik kijk en zie Doezel op Noah liggen... Noah kijkt me verstijfd aan, hij vond dit duidelijk niet prettig maar leek niet te weten hoe hij het moest oplossen. Snel haal ik Doezel weg en vertel Noah dat het oké is, dat hij het goed heeft gedaan.

Hij had het in mijn ogen namelijk oprecht heel goed gedaan, hij waarschuwde, een blaf. Help, ik wil dit niet. Zo kon ik ingrijpen. Iets wat ik ook altijd doe, als een van de dieren hulp nodig heeft en iets niet zelf netjes kan oplossen dan grijp ik in. Dat vind ik belangrijk. Nooit, maar dan ook nooit, “laat ik het ze zelf uitvechten”. Nooit. Honden onderling niet, hond-kat niet, hond-mens niet. Gewoon nooit. Het is mijn taak als eigenaar en verzorger om te begeleiden. Een heel leven lang. Samenleven betekend rekening houden met elkaar, concessies doen, dingen anders doen, geven en nemen (voor alle partijen), genieten, samen zijn en samen leven. Met als bodem ten alle tijden, veiligheid voorop. Hoe lief Noah namelijk ook is, hij begrijpt natuurlijk niet dat Doezel de grenzen niet meer goed herkent dus is het mijn taak geworden om dit extra te begeleiden. Het is mijn taak om ons oude opaatje Doezel ook zijn laatste jaren veilig te houden. Want dat is, in mijn ogen, een belangrijk onderdeel van liefdevol met elkaar omgaan, elkaar fysiek en mentaal veilig houden. En zodra wij als mens een ander levend wezen in huis halen (mens, hond, kat, knaagdier etc) is dat onze taak om dat alles te begeleiden. Daar bewust mee bezig te zijn.

22/09/2022

Ik was een webinar aan het volgen, over hechtingsstijlen etc, vanzelfsprekend over honden 😉. Het webinar duurde ongeveer 2.5 uur. Het laatste uur heb ik Noah voorbij zien komen met:
- 2 speeltjes, 1 knuffel en 1 piepballetje (knuffel prima, dat piepballetje was niet handig PIEP-PIEP-PIEP🙄)
- lege verpakking van crackers (ik hoop tenminste dat die leeg was) en een deksel van een plastic emmer
- twee verschillende soorten kauwsnacks, zelf gestolen (deksel van de snackemmer is hierboven genoemd 😂)
- speeltje van de katten (daar moet hij eigenlijk vanaf blijven maar dat was hij even vergeten...)

Het lukte hem niet mijn volledige aandacht te krijgen dus kwam hij aanzetten met een beter item...
- een wc rol... Die hij heel gezellig naar me toe kwam brengen... Om er samen mee te spelen... Want dat is leuk, zegt ie. Ik ging overstag. We hebben samen gespeeld met een wcrol. Het was prachtig, zegt ie.. 🎉

Ik moet dus wel eerlijk bekennen dat ik het laatste half uurtje van het webinar wat afgeleid was 😅🙊😊.

18/09/2022

Soms schaam ik me voor m'n eigen soort, de mens. Sommige mensen tieren over wolven of andere dieren die in het wild leven. Die dieren zouden namelijk alles kapot maken (hun mening niet de mijne)...

Bijgaande foto's is toch écht veroorzaakt door een mens. In het bos... Een gebied waar dieren leven in hun eigen "huis". Een gebied wat zoveel geeft. Een gebied waarvoor wij ontzettend dankbaar moeten zijn. Een gebied wat veilig moet zijn voor de dieren die er leven...

Een grote brandplek vol scherpe dingen. Ik heb een emmer (ruim 2 kg!!!) vol met glasscherven, spijkers en blikjes weggehaald. De gemeente uiteraard ingelicht. Maar beste mensen dit, dit is door de mens veroorzaakt. En dat bewijst maar weer dat er één soort op aarde is die de spreekwoordelijke kroon spant qua vernielingen, kapot maken en egoïstisch zijn. En dat is de mens.

13/09/2022

Ik heb het wéér gedaan... Notabene in zijn vakantie... Ik heb hem om 8u uit z'n bed gehaald omdat hij mee "moest"...🙊 Eenmaal op locatie konden z'n ogen nog steeds niet open...

Als ik zo door ga belt ie 114 red een dier, zegt ie 😉🤭. Voor 10u hem niet lastig vallen 🙄😅

31/08/2022

Ik leerde haar kennen, 8 jaar geleden. Een indrukwekkende verschijning. Groot, stoer. Ogen die spraken. Een karakter zo zacht, zo lief. Humor was prachtig in haar verweven, lekker kl***en in het bos, spelen met andere honden of mijn lunch jatten in de bus.

Voor vele puppy's het beste voorbeeld geweest wat je maar kunt wensen. Dat doopte haar tot Tante Bo. En wat was tante Bo heerlijk om mee te werken, om mee op pad te gaan, om mee samen te zijn. Voor vele uitlaathonden een gezellig maatje en voor vele jonge pups een prachtig voorbeeld. Voor mij een meiske wat meteen in m'n hart zat.

Bo snapte het... Ze snapte waar het leven om gaat. Samen zijn. Samen struinen. Samen zitten. Samen bestaan. En nu, met een gebroken hart, ziet samen zijn er voortaan anders uit. Samen zijn moet nu in gedachten. In herinneringen, in gemis voelen.

Lieve Bo, je hebt op vele honden en mensen een diepe indruk gemaakt. Een die niet vergeten zal worden. Je wordt gemist meiske...

19/08/2022

Een tijdje geleden reed ik door een dorp vlakbij Someren. Ik zie een spaniël-achtige hond op de grond liggen, een vrouw naast de hond geknield. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat de hond een grote plas urine had laten lopen dus ik stopte om te vragen of ze hulp nodig had. Ik dacht namelijk dat de hond een epileptische aanval had... Dus ik stap uit, vraag de vrouw of ze hulp nodig heeft, en op dat moment zie ik dat ze haar knie in de nek van de hond heeft gedrukt. “Nee, zegt ze, hij luistert niet”... Verbouwereerd vraag ik haar, je bent aan het corrigeren??

“Ja, zegt ze, hij bleef maar aan de riem trekken en luisterde niet”. Alle vriendelijkheid verdwijnt uit mijn stem en ik beveel haar als de wiedeweerga die knie daar weg te halen en van de hond af te gaan. De hond bleef verstijfd liggen. Ogen weggedraaid, geen enkele beweging in zijn lichaam. Ik vraag hoelang ze al bezig was, “een paar minuten, dat moet namelijk, tot hij niet meer tegenstribbelt en zich gewonnen geeft” was het antwoord. Mijn hart breekt en aangezien ik het even niet kan opbrengen met deze vrouw te praten kniel ik naast de hond en vertel hem dat het oké is. Aai hem voorzichtig en hij gaat weer staan.

Ik weet dat ik niet meteen mag oordelen. Ik weet dat ik niet meteen vol in mijn emotie iets moet vinden. Maar hier vond ik toch wel heel veel van... Dus ik vroeg haar, nog steeds niet vriendelijk, wat haar bezielde om de hond zo te behandelen? Waarop ze begon te huilen. Dit had ze geleerd op de hondenschool en ze was het zo zat dat hij aan de lijn trok dat ze zo was gaan corrigeren maar het trekken werd steeds erger en de hond begon ook te happen naar haar (dat krijg je namelijk bij deze aanpak... Angst-agressie😢). Mijn eigen 'ik vind hier heel veel van' zakte weer wat waardoor we in gesprek raakte.

We hebben een tijdje staan praten over hondentraining, over onmacht, over de belevingswereld van een hond, over waarom honden aan de lijn trekken en over hoe zij eigenlijk met de hond wil omgaan (want ik zag een lief karakter in haar dus ik kon de manier van corrigeren ook niet goed plaatsen tot ik hoorde bij welke hondenschool ze was geweest. Een ronduit schandalige hondenschool die welbekend is bij me 😞). Ik gaf haar mijn nummer voor het geval ze begeleiding wilde en onze wegen gingen weer uit elkaar. We hebben een tijdje contact gehouden, tot het niet meer nodig was. Ze wist namelijk prima hoe ze met de hond om moest gaan als ze maar haar eigen visie volgde en niet die van een ‘trainer’ (tussen ‘’ want trainers die dit soort adviezen geven zijn de naam niet waardig). Ons laatste contact bespraken we het moment dat we elkaar ontmoeten. Ze huilde weer, nu vanuit schuldgevoel over hoe ze de hond maanden had behandelt. Waarop ik zei dat ik het gevoel begrijp maar het niet nodig vind. Ze is verandert, ze heeft bijgeleerd. Ze doet het nu ontzettend goed met de hond. Alles gaat nu met zachte hand en begrip. Daar mag ze trots op zijn.

Waar ik naartoe wil met mijn lange verhaal:
- Luister nooit, gewoon nooit, naar een trainer die zegt dat je een hond op de grond moet duwen, en zeker niet tot ie niet meer tegenstribbelt. Als een trainer zo corrigeert mist deze gruwelijk veel kennis, begrip, verstand, gevoel en training skills. Niet naar luisteren dus. Dit geldt niet alleen voor op de grond duwen maar ook voor: slaan/schoppen, ophangen, meesleuren, knietjes geven etc. Deze fysieke correcties noemen we mishandeling, geen training.
- Als een hond urine laat lopen ga je zo ontzettend, gruwelijk, niet normaal een grens over, dat is niet goed te praten onder het motto ‘training’. Als een hond zo bang is dat deze urine laat lopen dan is het wederom mishandeling, geen training. Je hebt dan niet 'gewonnen', je hebt een hond ontzettend veel angst aangejaagd. Dat is geen winst. Als een hond zich zo overgeeft, dat is nooit winst. Nooit! Dat is heel veel verlies voor beide partijen.
- Het is nooit te laat om te veranderen. Verandering is goed, mooi. Groeien is prachtig. Dat je iets al jaren doet wil niet zeggen dat het al jaren goed is. Ik kan het ontzettend waarderen dat deze vrouw open stond voor mijn visie en, in eerste instantie, ongevraagde advies.
- Oordeel niet te snel, en ja ik doe het ook geregeld zoals in bovenstaande verhaal. Toen ik haar voor het eerst zag vond ik er heel veel van, niets positief. Nu, een leuk mens, lief, hart op de juiste plaats maar naar het verkeerde ‘professionele advies’ geluisterd. Vanuit onkunde handelde ze. Veel mensen gaan op een bepaalde manier met de hond om omdat ze niet beter weten. Nu vind ik daar nog steeds iets van, ik zou het bijv. niet kunnen om de hond op te hangen tot ie luistert, maar veel mensen luisteren naar een ‘professional’ en doen dan dingen waarvan ze diep van binnen voelen dat het niet oké is maar doen ze het toch. En daar kijk ik de ‘professionals’ op aan, niet de eigenaren.

Als afsluiter van dit halve boekwerk 😉, harde hand is niet nodig. Echt niet. Nooit. Zo hard corrigeren zoals hierboven omschreven is nooit nodig, bij geen enkele hond. Geen enkele uitzondering. Er zijn heel veel wegen naar Rome, ze verschillen allemaal van elkaar. Sommige wegen kan ik me volledig in vinden. Sommige wegen kan in me een beetje in vinden. Sommige wegen passen mij totaal niet maar andere mogen een andere visie hebben dan ik. Ik heb begrip voor veel wegen. Maar voor zo hard corrigeren heb ik geen begrip. Voor zo hardhandig werken is in mijn ogen geen enkele plek, op welke weg dan ook!

09/08/2022

"Vriend, luister eens, je kunt niet op dat kroos lopen. Nee, echt, dat gaat niet..."

Noah: ......

En dan niet meer durven bewegen 🙄😑😅🤔

27/07/2022

Ik zat in de tuin rustig te genieten van het zonnetje toen dit tafereel voorbij kwam gelopen... Wederom vakkundig zelf gestolen...

Ik ga ervan uit dat hij een cappuccino voor mij gaat maken... Hoe hij dat in de tuin gaat doen is mij een raadsel... 🤔😅

21/07/2022

Ik zit graag met Noah in het bos bij een meertje. Dat doe ik al van pup af aan met hem. Fijn even samen zitten. Toen hij jong was, zeg 6 maanden tot een jaar of 4, was hem zomaar los laten écht géén optie. Op rak gaan en vooral niet luisteren was namelijk véél leuker dan naar mij luisteren. Noah is niet voer noch spelgericht dus hem motiveren was soms puzzelen. Hij was meer gemotiveerd in zijn eigen plan trekken, wat ik eigenlijk wel kan waarderen in hem. Ondanks mijn waardering in die eigenschap vond ik het vooral mijn taak het in goede banen te leiden, hem niet met een overvolle fruitschaal in de oren rond te laten klootviolen en hem veilig te houden dus aangelijnd houden aan de lange lijn en op goed doordachte momenten kort los was het plan van aanpak...

Hij is nu 8 jaar, de laatste jaren is hij zijn "wilde haren en fruitschalen in oren" kwijt. Het is een volwassen kerel geworden met een gezond stel hersenen die hij prima gebruikt. Luisteren doet hij heel keurig als hij los is en ik vraag hem even bij me te komen. Samen zijn lijkt hij nu meer gemotiveerd voor te zijn dan maar lukraak als een bezetenen het bos door te klootviolen 🙊😉.

De laatste jaren doet hij zoals op de foto als ik ergens met hem zit. Ipv dat hij weg is op (puberale) ontdekkings/klojo tocht hangt hij bij me in de buurt. Vaak hangt hij letterlijk tegen me aan. Hij maakt veel fysiek contact, soms door zijn been tegen de mijne te zetten, soms door zijn kop op me te leggen, soms door naast me te zitten en tegen me aan te hangen, soms door gewoon op schoot te gaan zitten... En zo zijn we dan een tijdje heerlijk samen aan het zitten, de wereld aan het bekijken, samen aan het zijn.

Ik had toen Noah jong was nooit kunnen denken dat ik zo vaak de zin "vriend, ik vind het hartstikke gezellig maar zou ik aub., als het mogelijk is😉, een beetje meer ruimte mogen..." zou zeggen. Toen hij jong was was ik dankbaar als hij luisterde... Nu ben ik "dankbaar" als hij af en toe een paar meter van me weg is op ontdekkingstocht ipv dat hij met zijn modderlijf op schoot zit 🙊😅. En zo zie je maar, leven met honden is go with the flow. Elke fase heeft zijn uitdagingen en charmes.

Als jullie in het bos ooit een Dalmatiër zien zitten bij een meertje, ogenschijnlijk alleen... Geen zorgen! Ik zit er waarschijnlijk gewoon onder 😅🤭

19/07/2022

Bijgevoegde foto gaat al jaren rond op internet, met vele totaal verschillende wilde theorieën erbij 😉. Theorieën die dag en nacht van elkaar verschillen... Ik persoonlijk denk dat de "theorie" die er hier door iemand onder is gezet het beste past😅. In mijn ogen de enige juiste uitleg van wat er te zien is op de foto. Niets leiderschap, niets dominantie, niets weet ik veel wat, gewoon een roedel wolven lopend in de sneeuw. Simpel.

Soms (vaak) is het allemaal niet zo ingewikkeld en is iets gewoon zoals het is, bijv. een groep wolven die wolven zijn, zonder ingewikkeld gedoe...

(Tot de mens eraan te pas komt, dan wordt het ineens ingewikkeld 🙊🤔).

13/07/2022

Voor de boekenliefhebbers onder ons: het boek op de foto een echte aanrader! Écht écht écht een aanrader.

10/07/2022

Een zak broodmeel... Vakkundig gestolen uit de kast... Als een ware ninja de tuin in gemanoeuvreerd... Staat ie, inclusief zak broodmeel, midden op het gras helemaal klaar om te verscheuren. Om te strooien. Om de tijd van z'n leven te hebben in z'n zelf gemaakte sneeuwland... Moet hij de dichte zak teruggeven aan mij. Zak terug de kast in. Geen zelfgemaakt sneeuwlandschap...

Nu ben ik stom. Broodmeel stom. Tuin stom. Gras stom. Kast stom. Ik nogmaals mega stom. Alles stom. Oh en ik, ik super stom.

06/07/2022

Op de foto zie je Noah liggen in de wachtkamer bij een dierenarts. Ogenschijnlijk rustig ligt hij daar te kijken. Als je ons ziet in die wachtkamer zou je kunnen denken dat ik Noah heel goed heb getraind omdat hij daar zo braaf ligt te liggen. Het zou een foute gedachte zijn...

Noah ligt daar ogenschijnlijk rustig omdat hij het rete spannend vindt. Als er geen andere honden zijn snuffelt hij wat rond, heeft hij informatie nodig. Zijn er wél andere honden, gaat hij stil in een hoek liggen kijken. Niet omdat ik dat getraind heb maar omdat hij het ontzettend spannend vindt. Denken dat het dus een bij de dierenarts goed getrainde hond is is te kortzichtig, zijn gedrag komt namelijk voort uit spanning. Te zien aan zijn strakke bekkie. Denken dat het gewoon een hele rustige hond is die relaxed is bij de dierenarts is ook te kortzichtig. Hij is namelijk niet relaxed. Een wachtkamer, spreekkamer etc bij een dierenarts is géén plek om een hond te beoordelen op zijn "zijn". Bijvoorbeeld:

Ik ben met hem in een praktijk midden in het land waar een dermatoloog werkt. Daar heeft hij namelijk wat vervelende onderzoeken ivm huidklachten. We worden opgehaald door een vrouwelijke arts. Echt contact maakt ze niet met Noah en ze begint meteen haar onderzoeken, ze heeft haast, een strakke planning. Noah vind haar verschrikkelijk, het onderzoek verschrikkelijk en wil weg. Dat laat hij duidelijk merken. "Jeetje, hij is wel pittig he", zegt ze. Ik kijk haar aan en zeg" kunnen we het hem kwalijk nemen?" Vragend kijkt ze terug. "Je bent een vreemde, gehaast, en doet een hartstikke vervelend onderzoek, hij snapt niet waarom je dit alles doet... Dus ja eerlijk gezegd, ik zou ook pittig worden..." Ze haalt haar schouders op en gaat door met haar werk. Als alles klaar is lopen Noah en ik naar de auto, blijkbaar heb ik een pittige hond. Tijdens de terugreis kijk ik in de spiegel, beduusd zit mijn lieve jongen uit het raam te staren. Hij zucht een keer diep, "ik weet het jongen, zeg ik, ik vond die mevrouw ook heel pittig en moeilijk. Maar jij bent een lief ventje". Want dat is hij, een ontzettend lief ventje die het gewoon rete spannend vond.

Tijd later, ik zit weer met hem in een wachtkamer, een andere praktijk, in Waalwijk (fijne praktijk). Een vrouwelijke paraveterinair komt me halen. Noah negeert haar en volgt ons keurig door de lange gang naar de spreekkamer. "Goh, wat is hij rustig en braaf" zegt ze. Ik glimlach een keer en zeg "wacht maar tot de arts een spuit of otoscoop vast heeft (zo'n oor kijk ding, die haat hij! Geloof mij, hij heeft reden genoeg)..." De mannelijke arts komt binnen. Noah negeert nog steeds iedereen en staat stil naast mij. De arts knielt een stukje bij Noah vandaan. Noah loopt voorzichtig naar hem toe en de arts krijgt zelfs een zoen. Na een tijdje maakt hij contact met iedereen (stonden drie medewerkers in totaal) en alles is leuk en aardig. Tot de beroemde sp***en tevoorschijn komen voor de narcose. Van lief en vriendelijk verandert hij in één bonk stress wat weg wil bij deze mensen en wel nu meteen. Dat laat hij duidelijk merken. "Het is oké" zegt de arts vriendelijk tegen Noah, "het is oké jongen". Noah krijgt de spuit en valt in diepe slaap.

Terwijl Noah met zijn kop op mijn benen wakker aan het worden is hoor ik in de kamer naast me een eigenaar schreeuwen tegen haar hond. "Ej, doe normaal, DOE NORMAAL! De hond qua geluiden die ik hoor duidelijk in paniek... Mijn hart breekt een beetje, arme hond. Noah opent zijn ogen en kijkt me wat verward aan. Ik geef hem een voorzichtige zoen op zijn koppie. Het is een lief ventje. De dierenarts komt binnen, even checken hoe het gaat. Nog wankel van de narcose sjokt Noah naar de dierenarts en legt zijn kop op de schouder... Ze zijn weer vrienden. "Wat ben je toch een lieve jongen" zegt de arts. Eenmaal goed bij gekomen loopt Noah weer met me mee naar buiten. Als ik hem tijdens de terugreis op de achterbank zie slapen smelt mijn hart. Het is inderdaad een onwijs lieve jongen. Hij zucht een keer en kijkt me slaperig aan, "ik weet het jongen, dat was een fijne dierenarts, en jij bent een lieve jongen". Hij slaapt weer verder.

Wat ik wil zeggen met dit lange verhaal. Dierenartsen zien momentopnames, daarop kun je NIET beoordelen hoe een hond is. Een dierenarts ziet een dier wat niet fit is, pijn heeft, mega gespannen is etc. Een dierenartsen praktijk is spannend, punt. Onder die omstandigheden kun je niet goed beoordelen hoe een hond is qua zijn. Je kunt ze onmogelijk bestempelen als moeilijk, pittig, dwars, eigenwijs, lastig etc. Stress/spanning geeft een vertekend beeld. Zelfs de meest zachtaardige, lieve, rustige hond kan bij de dierenarts uit zijn plaat gaan. Hem dan bestempelen als brutaal of pittig raakt in mijn ogen kant noch wal. Nogmaals, momentopnames. Heb geduld, heb begrip, ben zacht bij de dierenarts. En als de dierenarts jouw hond bestempeld als te pittig en te moeilijk, ga aub naar een arts die wél begrijpt hoe het werkt. Zoals de arts in Waalwijk, hij snapt het.

(En een aparte benoeming voor een praktijk in Vught, veterinaire specialisten, ontzettend fijne praktijk!)