18/06/2024
Een leuk verhaal over mijn liefde voor brindle, ook wel bekend als tijgerbrindle of Amerikaans brindle.
En wat leuke feitjes en achtergrond info ❤️
Eind 2018 kreeg ik van een vriendin de vraag of ik haar muisjes kon opvangen nav een medische situatie. 1 van deze muisjes was Emma (foto 1) 🥰 toen al tot over m'n oren verliefd maar muisjes waren op dat punt in mijn leven voornamelijk leuk als huisdier en ik had ze tot toen eigenlijk alleen in huis alszijnde opvang voor kleine knagers.
Na een aantal opvangnestjes ging het toch een beetje kriebelen om eens zelf voor een nestje te gaan met Emma na wederzijds akkoord. En zodoende kwam Scar (snowtiger borstel) hier als eerste fokman te wonen, samen met Mimi & Baco (Merle koppeltje).
Fast forward naar februari 2019, 3 pretnestjes gedaan en daar enorm van genoten en meer onderzoek gaan doen over genen en fokken en gaan uitbreiden met de komst van Ravi, Loki & Amelie.
En zo is in Mei 2019 mijn eerste echte geplande nest geboren voor de foklijn, onder geliefde early birds ook bekend als de "sundae lijn" ❤️ de sundae lijn was op dat punt nog gebaseerd op alleen dominant rood door de invloed van Amelie. Sundae is later gekruist met Mirabel, en zodoende is er een nest ontstaan met zowel dominant rood als brindle (iets waar ik nu heel hard van roep dat je dat nooit moet doen 🙈 want wat een drama is het om te achterhalen wie wat is, meer daarover later in dit verhaal) maar de liefde voor rood en brindle werd op dat punt sterker als ooit, en dat is nooit meer weggegaan ❤️
Maargoed, helaas staan beide genen bekend om genetische en erfelijke belasting voor obesitas, iets waarvan nogsteeds hedendaags wordt gezegd dat er "niks aan te doen is".
In veel landen worden beide variaties dan ook geboycot vanwege de overtuiging dat dieren met deze genetica per definitie zwak en ziek zijn (zie foto 2 voor een voorbeeld van hoe de genen ontwikkelen zonder selectie of werk)
En nouja, zoals de meesten mij kennen "ik zou daan niet zijn als..." ik niet de mazen van de wet op zou zoeken en de wetenschap niet in zou duiken om te gaan uitzoeken of ik daar WEL wat mee zou kunnen. Elke spontane mutatie heeft ten alle tijden het risico gehad om met complicaties te komen, zo zijn er een hoop rassen, kleuren en vachtjes bekend bij veel diersoorten die nu de normaalste zaak van de wereld zijn maar waar oorspronkelijk een fokker achter zit die door het stof heeft moeten bijten om ze naar een stabiel punt te krijgen.
En dat brengt me bij waarom deze lijnen voor mij zo waardevol zijn, zo uniek, zo bijzonder.
Jaren onderzoek en selectie heeft er nu voor gezorgd dat ik beide genen stabiel kan fokken zonder enorme obesitas, zonder onvruchtbaarheid, zonder vroegtijdens overlijden. En alhoewel ze altijd chunky zullen blijven en zijn, want ze hebben van nature nou eenmaal een compleet andere bouw en aanleg... ze zijn perfect zoals ze zijn.
(Foto's 3/4/5 voorbeelden van volwassen formaat en conformiteit in de huidige lijn opzet)
En nouja dan hebben we het dus eigenlijk alleen gehad over de obesitas en het formaat, maar naast deze feiten is deze lijn door de jaren heen ook keihard automatisch geselecteerd op karakter en weerbaarheid. Dit juist mede omdat de hele zoektocht naar epigenetische invloed op de obesitas dus ook heeft betekend dat er veel sprake is geweest van trial en error. Van soorten voeding die juist het tegenovergestelde effect hadden (en dus de weerbaarheid om een aantal keer cold turkey van voeding te wisselen en te dieten)
Tot stressfactoren testen, mannen korte periodes onder streng toezicht huisvesten. Dames zonder neutrale koppeling in het territorium van een ander dier plaatsen etcetera. Dieren die negatieve reacties hadden op al deze "testen" werden vervolgens dan weer anderzijds getest om te kijken wat er zou gebeuren met groei/bouw en gewicht als "stress" uit de stelling werd gehaald.
Maar naast selectie op gewenste resultaten voor de obesitas test, heb ik op deze wijze ook heel streng kunnen beoordelen op algemeen karakter, hormonaliteit, territorialiteit & weerbaarheid. Een stabiel dier in huiselijke omgeving zal bijvoorbeeld naar mijn regels altijd waarschuwen. Dieren die meteen de fysieke confrontatie aan gingen werden dan dus ook meteen uit de fok/test gehaald aangezien zulke risico's ook bij het draaien van testen een veel te groot risico zijn.
En als laatste omdat ik de vraag nog best wel regelmatig krijg "wat is nou een brindle" of "hoe weet ik of ik een brindle heb?"
Het leuke van brindle is hun vermogen om zoals ik het gekscherend noem te "shapeshiften". Elk nest is weer een Russisch roulette met hoeveel je er krijgt, maar ook hoe ze uitpakken.
De laatste 5 foto's zijn hier een prachtig voorbeeld van 😊
Op volgorde:
1. Unmarked brindle, een dier wat effen rood toont en dus een gebrek aan zwarte/agouti gestreepte aftekening.
2. Een "goed" getekende brindle, mooie verdeling tussen de rode delen en de gestreepte tekening.
3. Brindle umbrous/sable, lichte buik, donkere aalstreep die eventuele potentiële gestreepte aftekening verbergd/uitlekt.
4. Overmarked brindle, een brindle met teveel aftekening waardoor de strepen in elkaar vloeien (voornamelijk op de rug en flanken) en er geen duidelijk patroon meer herkenbaar is.
5. Overmarked brindle / pseudoagouti, een brindle met dusdanig veel strepen over het gehele lichaam waardoor het dier lijkt op agouti.
Dusja, de enige manier om het zeker te weten is duidelijke streepjes, en als die niet aanwezig zijn dan is het enige goede antwoord "achtergrond/stamboom" 🙈
Maargoed deze post is alweer veel langer als dat ik gepland had, dankjewel voor de mensen die dit oprecht helemaal hebben gelezen. Ik vind het altijd leuk om informatie te delen over waarom ik deed wat ik deed en doe wat ik doe 🥰❤️
