25/07/2023
Dag Bart,
Bizar, een verademing, ik kom superlatieven tekort om mijn gevoel te beschrijven. Ik weet dat we nog maar net zijn begonnen maar man! wat een verschil tijdens het wandelen. Kenzo reageert er zo ontzettend goed op dat ik me nu schuldig voel, what the hell heb ik al die tijd gedaan. Niks geen lekkers, clicker, praten, commando's, gewoon lopen, precies zoals je zei. Op het moment dat ik voel dat de spanning wat opbouwt pas ik direct 'het trucje' toe als waar ik de wandeling mee begin. Met een pink te besturen. Nog geen echte spannende dingen tegen gekomen behalve het stukje waar hij normaliter wat nerveuzer is vanwege een grote hond in de tuin liep hij aan 'een pink' met me mee. Ook in huis merk ik verschil. Nu zijn er wat kinderen uit logeren dus er is wat minder reuring in huis, dit scheelt ook maar ik ervaar Kenzo als kalmer. De verstandhouding tussen Kenzo en mij heeft een shift gemaakt.
Ik vond het heel confronterend gisteren om van je te horen dat Kenzo zo onzeker is. De wetenschap dat je als persoon (en gezin) een hond neemt met de beste bedoelingen van de wereld, je vervolgens volledig voorbij gaat aan het 'hond zijn en wat hij nodig heeft', en zo de plank misslaat omdat het gedrag wat je afkeurt in je hond volledig te wijten is aan jezelf, die spiegel, heftig, geeft stof tot nadenken.
Wellicht juich ik te vroeg, ergo, ik jubel, me realiserende dat we nog een lange weg te gaan hebben maar dit geeft zoveel moed!
Leuk om je te ontmoeten en dank voor het delen van je kennis!
