19/08/2022
Dat
Een tijdje geleden reed ik door een dorp vlakbij Someren. Ik zie een spaniël-achtige hond op de grond liggen, een vrouw naast de hond geknield. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat de hond een grote plas urine had laten lopen dus ik stopte om te vragen of ze hulp nodig had. Ik dacht namelijk dat de hond een epileptische aanval had... Dus ik stap uit, vraag de vrouw of ze hulp nodig heeft, en op dat moment zie ik dat ze haar knie in de nek van de hond heeft gedrukt. “Nee, zegt ze, hij luistert niet”... Verbouwereerd vraag ik haar, je bent aan het corrigeren??
“Ja, zegt ze, hij bleef maar aan de riem trekken en luisterde niet”. Alle vriendelijkheid verdwijnt uit mijn stem en ik beveel haar als de wiedeweerga die knie daar weg te halen en van de hond af te gaan. De hond bleef verstijfd liggen. Ogen weggedraaid, geen enkele beweging in zijn lichaam. Ik vraag hoelang ze al bezig was, “een paar minuten, dat moet namelijk, tot hij niet meer tegenstribbelt en zich gewonnen geeft” was het antwoord. Mijn hart breekt en aangezien ik het even niet kan opbrengen met deze vrouw te praten kniel ik naast de hond en vertel hem dat het oké is. Aai hem voorzichtig en hij gaat weer staan.
Ik weet dat ik niet meteen mag oordelen. Ik weet dat ik niet meteen vol in mijn emotie iets moet vinden. Maar hier vond ik toch wel heel veel van... Dus ik vroeg haar, nog steeds niet vriendelijk, wat haar bezielde om de hond zo te behandelen? Waarop ze begon te huilen. Dit had ze geleerd op de hondenschool en ze was het zo zat dat hij aan de lijn trok dat ze zo was gaan corrigeren maar het trekken werd steeds erger en de hond begon ook te happen naar haar (dat krijg je namelijk bij deze aanpak... Angst-agressie😢). Mijn eigen 'ik vind hier heel veel van' zakte weer wat waardoor we in gesprek raakte.
We hebben een tijdje staan praten over hondentraining, over onmacht, over de belevingswereld van een hond, over waarom honden aan de lijn trekken en over hoe zij eigenlijk met de hond wil omgaan (want ik zag een lief karakter in haar dus ik kon de manier van corrigeren ook niet goed plaatsen tot ik hoorde bij welke hondenschool ze was geweest. Een ronduit schandalige hondenschool die welbekend is bij me 😞). Ik gaf haar mijn nummer voor het geval ze begeleiding wilde en onze wegen gingen weer uit elkaar. We hebben een tijdje contact gehouden, tot het niet meer nodig was. Ze wist namelijk prima hoe ze met de hond om moest gaan als ze maar haar eigen visie volgde en niet die van een ‘trainer’ (tussen ‘’ want trainers die dit soort adviezen geven zijn de naam niet waardig). Ons laatste contact bespraken we het moment dat we elkaar ontmoeten. Ze huilde weer, nu vanuit schuldgevoel over hoe ze de hond maanden had behandelt. Waarop ik zei dat ik het gevoel begrijp maar het niet nodig vind. Ze is verandert, ze heeft bijgeleerd. Ze doet het nu ontzettend goed met de hond. Alles gaat nu met zachte hand en begrip. Daar mag ze trots op zijn.
Waar ik naartoe wil met mijn lange verhaal:
- Luister nooit, gewoon nooit, naar een trainer die zegt dat je een hond op de grond moet duwen, en zeker niet tot ie niet meer tegenstribbelt. Als een trainer zo corrigeert mist deze gruwelijk veel kennis, begrip, verstand, gevoel en training skills. Niet naar luisteren dus. Dit geldt niet alleen voor op de grond duwen maar ook voor: slaan/schoppen, ophangen, meesleuren, knietjes geven etc. Deze fysieke correcties noemen we mishandeling, geen training.
- Als een hond urine laat lopen ga je zo ontzettend, gruwelijk, niet normaal een grens over, dat is niet goed te praten onder het motto ‘training’. Als een hond zo bang is dat deze urine laat lopen dan is het wederom mishandeling, geen training. Je hebt dan niet 'gewonnen', je hebt een hond ontzettend veel angst aangejaagd. Dat is geen winst. Als een hond zich zo overgeeft, dat is nooit winst. Nooit! Dat is heel veel verlies voor beide partijen.
- Het is nooit te laat om te veranderen. Verandering is goed, mooi. Groeien is prachtig. Dat je iets al jaren doet wil niet zeggen dat het al jaren goed is. Ik kan het ontzettend waarderen dat deze vrouw open stond voor mijn visie en, in eerste instantie, ongevraagde advies.
- Oordeel niet te snel, en ja ik doe het ook geregeld zoals in bovenstaande verhaal. Toen ik haar voor het eerst zag vond ik er heel veel van, niets positief. Nu, een leuk mens, lief, hart op de juiste plaats maar naar het verkeerde ‘professionele advies’ geluisterd. Vanuit onkunde handelde ze. Veel mensen gaan op een bepaalde manier met de hond om omdat ze niet beter weten. Nu vind ik daar nog steeds iets van, ik zou het bijv. niet kunnen om de hond op te hangen tot ie luistert, maar veel mensen luisteren naar een ‘professional’ en doen dan dingen waarvan ze diep van binnen voelen dat het niet oké is maar doen ze het toch. En daar kijk ik de ‘professionals’ op aan, niet de eigenaren.
Als afsluiter van dit halve boekwerk 😉, harde hand is niet nodig. Echt niet. Nooit. Zo hard corrigeren zoals hierboven omschreven is nooit nodig, bij geen enkele hond. Geen enkele uitzondering. Er zijn heel veel wegen naar Rome, ze verschillen allemaal van elkaar. Sommige wegen kan ik me volledig in vinden. Sommige wegen kan in me een beetje in vinden. Sommige wegen passen mij totaal niet maar andere mogen een andere visie hebben dan ik. Ik heb begrip voor veel wegen. Maar voor zo hard corrigeren heb ik geen begrip. Voor zo hardhandig werken is in mijn ogen geen enkele plek, op welke weg dan ook!