historiA rasy - koty brytyjskieKot brytyjski krótkowłosy – rasa kota, której początki zwolennicy wywodzą od kotów sprowadzonych na Wyspy Brytyjskie przez legiony rzymskie, wykorzystujące je do walki ze szczurami. Faktem jest że rasa wywodzi się od kotów domowych zamieszkujących Wielką Brytanię (nie jest to jednak domowy kot "brytyjski"). XX wieku hodowcy, przy pomocy krzyżowania z persem niebieski
m, wzmocnili populację i poprawili cechy rasy. Wzorzec rasy dopuszcza różne umaszczenie. Zanotowano około 150 odmianach barwnych, od jednokolorowych (niebieski, czarny, rudy, kremowy, czekoladowy, liliowy i biały) po dwubarwne, a także (tylko u kotek) trójbarwne. Waży od 4 do 9 kg i jest zarazem największym kotem krótkowłosym. Nogi krótkie lub średniej długości, przez co kot sprawia wrażenie grubego. Na krótkiej szyi duża głowa z wyraźnymi policzkami i zaznaczoną brodą. Uszy szeroko rozstawione i zaokrąglone na końcach. Oczy duże, pomarańczowe, niebieskie, złociste, zielone, turkusowe. Charakter
Łagodny, zrównoważony, towarzyski. Zaskakująco (w stosunku do wielkości) cichy. Akceptuje bez problemu przebywające razem z nim w domu koty. Przywiązuje się do właściciela. Potrafi podążać za nim przez cały dzień, cierpliwie czekając, aż zostanie mu udzielona uwaga. Dom imprezowiczów to zdecydowanie najgorsze miejsce do przebywania dla takiego kota. Najlepiej się czuje w ciszy i spokoju, patrząc w okno, obserwując rodzinę w której żyje oraz wylegując się w promieniach słonecznych. Pielęgnacja
Sierść wymaga codziennego szczotkowania, ale w przypadku kota brytyjskiego krótkowłosego mieszkającego w domu wystarczy raz w tygodniu gęstym grzebieniem wyczesać martwą sierść. Należy również pamiętać o regularnym przycinaniu pazurków oraz kontroli stanu uszu i zębów. Standard rasy
Budowa
Kot brytyjski charakteryzuje sie krępą, mocną budową. Tułów powinien być stosunkowo krótki, zwarty, z szeroką piersią, krótkimi, mocnymi, szerokimi zaokrąglonymi łapami, krótkim, ogonem grubym u nasady i zaokrąglonym na końcu. Ciało powinno być jednakowo masywne na całej długosci, od barków do zadu. Nogi powinny być krótkie i mocne, sugerujące mocną, grubokościstą budowę. Kocury są zdecydowanie większe od kotek. Głowa
Głowa powinna być okrągła, z szeroko rozstawionymi uszami i okrągłymi policzkami. Podbródek powinien być mocny. Oczy duże, okrągłe, szeroko otwarte, szeroko rozstawione, nie w kształcie orientalnym. Kolor od jasnego bursztynu do ciemnopomarańczowego. Zielone oczy tylko w odmianach szynszylowych, srebrzystych pręgowanych, a u białych niebieskie lub oczy dwubarwne. Czoło powinno być łagodnie zaokrąglone. W miejscu połączenia nosa z czołem obserwujemy małe załamanie, nie powinno ono być za mocne, ale też nie za płytkie. Sam nos powinien być krótki, szeroki i prosty. Widziane z profilu, zaokrąglone czoło powinno prowadzić do prostego, krótkiego nosa, z załamaniem przy połączeniu. Uszy powinny być małe i zaokrąglone na końcach, szeroko rozstawione, wpasowujące się w owalny kontur głowy. Głowa osadzona powinna być na krótkiej, masywnej szyi. Futro
Futro brytyjczyka powinno byc krótkie i gęste. W dotyku powinno być lekko szorstkie, ale nie ostre. Idealne futro jest najtrudniejsze do uzyskania, ponieważ wiekszość populacji jest równocześnie nosicielem genu długiego włosa, który nadaje siersci niepożądaną w tym wypadku miękkość, co na szczęście jest udręka jedynie na wystawach. Dla mnie osobiscie najwieksze wyzwanie. Kolory
Do niedawna kot brytyjski kojarzony był głównie z kolorem niebieskim. Obecnie koty te wystepują we wszystkich chyba odmianach barwnych. BRI a - niebieski. Jest to właściwie kolor szaroniebieski, od granatowego po jaśniutki, "mysi" odcień. BRI b - czekoladowy. Bardzo rzadki na razie w Polsce kolor, ale już jest ich coraz wiecej, bo jest to bardzo ciepły odcień, nie tak ciemny i groźny jak czarny, i cieszy się coraz wieksza popularnoscią. BRI c - liliowy, to właściwie odmiana niebieskiego, który rozjaśniony jest przez inny gen, nadający futerku charakterystyczny, różowawy odcień. BRI d - rudy, bardzo lubiany przez Państwa, jedna z trudniejszych do uzyskaia odmian. BRI e - kremowy, równie trudny w uzyskaniu jak rudy. Trudność polega na tym, że na tych właśnie kolorach bardzo trudno jest zamaskować pregowanie, którego nosicielami jest większość kotów, i niezwykle trudno jest uzyskać ładny, czysty i gładki kolor. Moje osobiste marzenie i wyzwanie. BRI f - szylkret czarny. Kolorem podstawowym jest tu czarny, z domieszką kremowego, podobnie jak w przypadku szylkretu niebieskiego. BRI g - szylkret niebieski. Kolory szylkretowe to mieszanka koloru podstawowego, w tym wypadku niebieskiego, i kremowego, który widoczny jest na futrze w postaci plam bądź przesiany mniej lub bardziej równomiernie z włosem niebieskim. BRI h - szylkret czekoladowy
BRI j - szylkret liliowy
BRI n - czarny
BRI (a, b, c, d, e, n) 33 - tak oznacza się koty w kolorze colour point. Są to ubarwienia podobne jak u kotów syjamskich, jasne futerko i wybarwione w odpowiednim kolorze maski, łapy, uszy i ogony. Jesli są to znaczenia niebieskie, będzie to kolor oznaczony symbolem BRI a 33, jeśli np. liliowe, wówczas BRI c 33, itp. Nie są to wszystkie odmiany, a jedynie te najbardziej popularne. Jakby tego było mało, kolory te występują jeszcze w kombinacjach z pręgami lub bez, a nawet z cętkami. Nie sposób nie wspomnieć tutaj o kotach dwukolorowych, czyli kotach z mniejszą lub większą domieszką bieli, w zależności od ilosci bieli dzielone jeszcze na vany, arlekiny, i bikolory. Też bardzo lubiane, za swoje białe brody, krawaty i oczywiście bardzo pożądane "skarpety". Charakterystyka kota rasy Sphynx canadian
Pochodzenie: Kanada
- wygląda na bezwłosego, w dotyku gorący i delikatny;
- dopuszczalne jest bardzo krótkie owłosienie na nosie, uszach i ogonie;
- uszy duże odstające;
- oczy kształtu cytryny, skośne do góry w kierunku uszu;
- głowa smukła, dłuższa niż szersza;
- nos i kości policzkowe mocno zarysowane;
- dobrze zbudowane ciało, średniej budowy z szeroką klatką piersiową;
- sfinks ma długie łapy i ogon w porównaniu do innych ras;
Cechy charakteru kota rasy Sphynx canadian
Sfinksy są bardzo kontaktowymi kotami, mają wspaniały kontakt z człowiekiem, gdy czują się pomijane nie sposób przeoczyć ich niezadowolenia. Potrafią chodzić niczym pies krok w krok za człowiekiem, wylegiwać się razem z nami w łóżeczku, towarzyszą w codziennym życiu. Wyszukują dogodnej chwili aby ukradkiem wskoczyć na nasze kolana i swoim cieplutkim wręcz powiedziałabym, gorącym ciałkiem grzeją niczym termofor. Bez problemu akceptują inne zwierzęta, choć nasza Amelka szczególnie upodobała sobie psie stado, któremu się naprzykrza do granic możliwości. Zimą uwielbia nosić swój wełniany sweterek, a przywołana gwizdem bądź po imieniu przybiega szybciutko i w nagrodę domaga się jedzonka. Jak tu nie kochać takich stworzeń :D
Budowa kota rasy Sphynx canadian
Sfinks posiada bezwłosą skórę przypominającą w dotyku zamsz i delikatny meszek na pyszczku, uszach, stopach, ogonie i grzbiecie. Ciało ma średnich rozmiarów, wydłużone, z szeroką klatką piersiową i silnie uwydatnionym brzuchem, co wywołuje wrażenie jakby zawsze był najedzony. Jest dobrze umięśniony i ma mocną budowę kości. Jego kończyny mają właściwe proporcje, w stosunku do reszty ciała, również są dobrze umięśnione tylne nieco dłuższe od przednich. Zakończenie łap jest owalne z długimi i wysmukłymi palcami, opuszki łap są silnie rozwinięte. Głowa jest średniej wielkości o kształcie spłaszczonego klina z harmonijnymi zaokrągleniami. Nos jest średniej długości z silnym zagłębieniem u nasady. Oczy duże i szeroko rozwarte są ustawione lekko skośnie i w dużej odległości od siebie. Powinny być zielone lub brązowe. Uszy są duże i sterczące, szerokie u nasady i szeroko otwarte. Powinny być osadzone nie za wysoko i nie za nisko, w miare możliwosci nie owłosione, zwłaszcza wewnątrz małżowiny usznej. Skóra jest w dotyku ciepła, w niektórych miejscach, takich jak okolice barków, stawów tylnych kończyn oraz szyi i głowy, wyraźnie pofałdowana. Im więcej sfinks ma fałd na skórze tym cenniejszy jest dla hodowli. Szczątki futra na końcu ogona lub na brzuchu są dopuszczalne. Brak wąsów u większości osobników. Sfinksy sa bardzo płodne, jednak wychowanie potomstwa wymaga dużego zaangażowania hodowcy. Historia rasy Sphynx canadian
Pierwszy sfinks narodził się w miocie zwykłych kotów krótkowłosych w 1966 roku w Toronto w Kanadzie. Przez wiele lat hodowcy europejscy i północnoamerykańscy prowadzili selektywną hodowlę bezwłosych kotów i tak powstała rasa jaką znamy dziś. Pierwszy sfinks został zarejestrowany w Ameryce(CFA) w lutym 1998 roku. We wczesnych latach 70 rozpoczęto w Holandii perwsze programy hodowli nowej rasy. Natychmiast wzbudził on duze zainteresowanie hodowców. Ścisła współpraca hodowców ze Stanów Zjednoczonych, Kanady i Holandii szybko poszerzyła początkowo niewielki materiał hodowlany. W ostatnim czasie wprowadza sie do hodowli sfinksów przede wszystkim europejskie lub amerykanskie koty krótkowłose, gdyż okazało sie że reksy wywierałyby ujemny wpływ z powodu dziedzicznej skłonnosci do patologicznych skurczów mieśni.
