21/01/2025
Uwaga na...
Zwichnięcie rzepki
Zwichnięcie przyśrodkowe rzepki (MPL – medial patellar luxation) to najczęstsza przyczyna kulawizny u ras małych i miniaturowych. Choroba ta, najprościej mówiąc, polega na okresowym lub stałym przemieszczaniu się rzepki. Najczęściej ucieka ona z rowka bloczkowego do przyśrodka. Taka sytuacja może być chwilowa, gdy po kilku minutach rzepka wraca samoistnie na miejsce. Widoczne jest to często na spacerach, podczas których pies nagle podkurcza nogę, a po paru minutach spaceruje już prawidłowo na wszystkich kończynach.
ZWICHNIĘCIE RZEPKI U PSA – OPIS URAZU
Wyróżniamy 4 stopnie zwichnięcia rzepki, w stopniu pierwszym możemy rzepkę palpacyjnie wprowadzić na miejsce, a w czwartym zwichniecie jest całkowite bez możliwości jej repozycji. W tym przypadku rowek bloczka kości udowej jest całkowicie spłycony, a mięśnie kończyny są mocno przebudowane.
ZWICHNIĘCIE RZEPKI U PSA – OBJAWY
Początkowo pies może nie odczuwać zupełnie bólu związanego z przemieszczeniem rzepki, z czasem, gdy będzie to coraz częstsze, będzie odczuwał dyskomfort, a w konsekwencji powstałych zmian zwyrodnieniowych w końcu poczuje ból, tarcie.
Jak zbadać w domu, czy rzepka jest zwichnięta?
Obejmij ręką staw kolanowy i zobacz, co się dzieje, kiedy noga się zgina. Wypadająca rzepka przeskakuje i to czuć, czasem nawet słychać.
Objawy zwichnięcia rzepki to przede wszystkim kulawizna (okresowa lub stała), odstawianie wyprostowanej kończyny, odginanie jej. Chód psa może przypominać królicze skoki. Psy z czwartym stopniem zwichnięcia rzepki nie potrafią w pełni wyprostować stawu kolanowego, a zatem nie poruszają się prawidłowo. Choroba ta doprowadza do zmian zwyrodnieniowych i zapalnych w stawie kolanowym.
Diagnozę stawia się na podstawie wywiadu klinicznego, badania ortopedycznego oraz badania RTG w odpowiednich projekcjach.
ZWICHNIĘCIE RZEPKI U PSA – LECZENIE
Leczenie objawowe wdraża się, jeśli problem ten jest niewielkiego stopnia, i są to przede wszystkim leki z grupy niesteroidowych leków przeciwzapalnych podawane w okresie zaostrzenia choroby. Można także wdrożyć suplementację poprawiającą jakość chrząstki i kośćca. Niezwykle ważna wydaje się odpowiednia dieta utrzymująca szczupłą sylwetkę psa oraz regularna, dość spokojna aktywność fizyczna. Jednak leczeniem z wyboru jest zabieg chirurgiczny, szczególnie u psów młodych, by nie doprowadzić do skrzywienia szkieletu.
Leczenie zwichnięcia rzepki
Sposób leczenia zależy od stopnia zaawansowania schorzenia. W przypadku stopni I i II często stosuje się leczenie zachowawcze, które obejmuje:
Rehabilitację ruchową, mającą na celu wzmocnienie mięśni otaczających staw kolanowy.
Fizjoterapię, w tym zabiegi laserowe, ultradźwięki czy hydroterapię.
Suplementację preparatami wspierającymi zdrowie stawów, zawierającymi glukozaminę, chondroitynę i kwas hialuronowy.
Kontrolę masy ciała, aby zmniejszyć obciążenie stawów.
W cięższych przypadkach, czyli przy stopniach III i IV, konieczna jest interwencja chirurgiczna lekarza weterynarii ortopedy.
Przemieszczenie rzepki nie zawsze wymaga leczenia chirurgicznego. Jakość życia psów, których rzepka została zwichnięta w stopniu 1 lub 2 jest zazwyczaj nie pogorszona.
W przypadku uszkodzeń wyższych stopni i powracającego bólu warto rozważyć operację. Tylko w ten sposób bowiem można złagodzić dyskomfort psa. Podczas zabiegu lekarz weterynarii pogłębia bloczek kości udowej i przemieszcza guzowatość kości piszczelowej.
Wyróżnia się kilka metod operacyjnych, w tym:
wzmocnienie szwu bocznego,
pogłębienie rowka bloczkowego,
osteotomię kości itp.
Psy zazwyczaj dobrze znoszą rekonwalescencję i szybko wracają do formy po zabiegu. Literatura jednak podaje, że u części psów może wystąpić ponowne zwichniecie rzepki. Zazwyczaj jest ono niewielkie, bo 1. stopnia, i nie doprowadza do kulawizny.
Zapobieganie zwichnięciu rzepki
Choć nie zawsze można zapobiec zwichnięciu rzepki, zwłaszcza w przypadkach wrodzonych predyspozycji, istnieje kilka sposobów na zmniejszenie ryzyka:
Utrzymywanie odpowiedniej masy ciała psa poprzez zdrową dietę i regularną aktywność fizyczną.
Unikanie nadmiernych obciążeń stawów, zwłaszcza u psów ras małych i predysponowanych.
Regularne kontrole u lekarza weterynarii, szczególnie w przypadku psów ras obciążonych genetycznie.