Bichon Frise to mała rasa psa do towarzystwa. Czworonogi są znane i cenione na całym świecie, podobne z wyglądu do Maltańczyków, ale nieco od nich większe.
Bichon Frise jest potomkiem Barbeta, Water Spaniela oraz Pudla standardowego. Bichony zostały podzielone na cztery kategorie ze względu na ich pochodzenie i praktykę hodowlaną. Znajdziemy wśród nich: Bichony maltańskie, Bichony Bolońskie, Bichony Hawańczyki i Bichony Tenerife. Wszystkie pochodzą z obszaru Morza Śródziemnego i zostały przewiezione prawdopodobnie z Ameryki Środkowej. Ze względu na wesołe usposobienie psów, marynarze chętnie przyjmowali je na statki i traktowali jako pokładowe maskotki. Owe podróże morskie przyczyniły się do rozsławienia rasy na kontynencie europejskim. Pierwsze Bichony pojawiły się na półwyspie Iberyjskim, a konkretnie w Hiszpanii. W XIV wieku włoscy żeglarze odkryli pieski w czasie wyprawy morskiej i natychmiast zabrali je ze sobą na pokład. Bichony stały się wielkimi faworytami włoskiej arystokracji i szybko zwiększyły swoją liczebność. Zainteresowanie rasą wzrosło za czasów Napoleona III, ale w niedługim czasie ponownie zanikło. Dopiero pod koniec XIX wieku Francuzi wyraźnie zainteresowali się Bichonami. Psy znalazły zatrudnienie nie tylko w domach arystokracji, ale także w cyrkach i u artystów objazdowych. Psiaki były znane ze swych umiejętności wykonywania sztuczek i akrobacji i przyciągały rzesze widzów.
Oficjalny standard rasy został uznany w dniu 5 marca 1933 r. przez Société Centrale Canine, francuski Kennel Club. Bichon Frise został spopularyzowany w Australii w połowie 1960 roku, głównie dzięki serialom telewizyjnym, w których często się pojawiał, i wpływom hodowców europejskich. Czworonóg trafił do Stanów Zjednoczonych w 1955 roku i został uznany przez American Kennel Club w 1973 roku. Pierwszy miot Bichonów amerykańskich urodził się w 1956 roku.
Pielęgnacja
Pielęgnacja Bichona nie jest trudna. Kąpiele przeprowadzamy średnio co trzy tygodnie, wcześniej dokładnie wyczesując psa. Szamponu nie wcieramy, raczej ugniatamy w sierść; zawsze stosujemy odżywkę, która daje sierści poślizg, ułatwiając czesanie. Do suszenia używamy suszarki, ręcznikiem wyciskamy wodę. Włosów z uszu nie obcinamy, jedynie delikatnie wyciągamy specjalnymi szczypcami z ząbkami.
Bichon Frise są uważane za psy hipoalergiczne, chociaż nie jest to twierdzenie do końca prawdziwe. Z czystym sumieniem można jednak powiedzieć, że utrata włosa u Bichonów jest mniejsza niż u innych ras, co czyni z nich psy przyjazne alergikom.
Choroby
Średnia długość życia Bichon Frise wynosi około 12-13 lat. Najstarszy Bichon Frise zmarł w wieku dziewiętnastu lat.
W 2004 roku przeprowadzono w Wielkiej Brytanii badanie sondażowe, które miało na celu ustalenie przyczyn zgonów. Próba wykazała, że 23,5% umiera z powodu starości, 21% z powodu nieleczonych chorób nowotworowych, a pozostała część z przyczyn hematologicznych i nieustalonych. Do najczęściej spotykanych schorzeń zaliczamy autoimmunologiczną niedokrwistość hemolityczną (AIHA) i małopłytkowość układu immunologicznego (ITP). Bichony są również podatne na schorzenia wątroby.
Bichon frise wzorzec rasy
Bichon frise to radosny i figlarny piesek. Kufa średniej długości; sierść długa, korkociągowato skręcona i bardzo miękka, przypominająca futro kozy mongolskiej. Głowa noszona dumnie i wysoko; oczy ciemne, wesołe i pełne wyrazu. Głowa harmonizuje z tułowiem. Czaszka raczej płaska lecz sprawiająca wrażenie okrągłej za sprawą okrywy włosowej; dłuższa niż kufa. Stop słabo zaznaczony. Nos zaokrąglony, czarny, o delikatnej strukturze, lśniący. Kufa nie może być ani gruba, ani ciężka, ani zbyt wąska. Bruzda między łukami brwiowymi słabo widoczna. Wargi delikatne, raczej cienkie, jednakże mniej niż u schipperke. Górna warga opada tylko na tyle, aby zakrywać dolną. Nigdy jednak nie może być ciężka lub obwisła. Wargi zwykle czarne aż po kąty wargowe. Dolna warga nie może być ciężka, ani widoczna; nie może także być delikatna, ani odsłaniać błon śluzowych, gdy pysk jest zamknięty. Zęby ustawione w zgryzie nożycowym, tzn. siekacze żuchwy zachodzą na siekacze szczęki, tak że ich przednia ściana opiera się lekko o tylną ścianę górnych siekaczy. Policzki płaskie i niezbyt umięśnione. Oczy ciemne, z jak najciemniejszymi obwódkami, raczej okrągłego kształtu, nie w kształcie migdałów; nie mogą być osadzone skośnie. Wesołe, niezbyt duże, nie ukazujące białkówek. Oczodół niezbyt płytki; gałka oczna nie wystaje nadmiernie. Uszy zwisające, obficie okryte delikatną, skręconą, długą sierścią; ustawione nieco do przodu, kiedy pies nasłuchuje, ale w taki sposób, że przednia krawędź dotyka czaszki i nie odstaje ukośnie. Płat ucha nie może sięgać nosa, ale do połowy długości kufy. Uszy delikatniejsze i nie aż tak szerokie jak u pudli. Szyja dość długa, noszona wysoko i dumnie; łukowata i węższa przy czaszce, rozszerza się stopniowo i łagodnie przechodzi w obręcz barkową. Lędźwie szerokie i dobrze umięśnione; lekko wysklepione. Zad lekko zaokrąglony. Klatka piersiowa dobrze rozwinięta; mostek wyraźnie zaznaczony. Żebra rzekome zaokrąglone, nie kończące się gwałtownie. Klatka raczej głęboka. Słabizny dobrze podciągnięte; skóra delikatna i nie luźna, dająca wrażenie elastyczności. Ogon osadzony nieco niżej linii grzbietu niż u pudla. Zwykle noszony jest wysoko i wdzięcznie zagięty, noszony w linii kręgosłupa. Kończyny przednie widziane z przodu – proste. Przednie łapy zupełnie proste i prostopadłe, o delikatnym kośćcu. Łopatka dość ukośna, nie wystająca, sprawiająca wrażenie, że jest tej samej długości co kość ramieniowa. Ramię nie odstaje od tułowia. Łokcie także nie odstające. Śródręcze krótkie. Uda szerokie i muskularne; ukośne. Łapy mocne; preferowane czarne pazury, choć jest to trudno osiągalny ideał. Preferowana ciemna pigmentacja skóry pod białą szatą; genitalia pigmentowane na czarno, niebieskawo bądź beżowo. Sierść delikatna i jedwabista. Bardzo luźne, korkociągowate loki, przypominające futro kozy mongolskiej. Sierść nie może leżeć płasko ani też być sznurowata. Jej długość powinna oscylować w granicach 7-10 cm. Jedynym dopuszczalnym typem umaszczenia jest czysta biel. Wysokość w kłębie nie powinna przekraczać 30 cm. Waga dorosłego osobnika kształtuje się na poziomie sześciu kilogramów. Możemy jednak spotkać psy cięższe, których waga dochodzi do dziesięciu kilogramów.
Zachowanie/temperament
American Kennel Club (AKC) opisuje Bichon Frise jako "szczęśliwego" i "wesołego" pieska do towarzystwa. Prawidłowo wychowany i uspołeczniony pies jest zabawny, czuły i kochający. Biszon kędzierzawy uwielbia ludzkie towarzystwo i wymaga od swojego właściciela wiele uwagi. Raczej nie stanowi dobrego nabytku dla osób zapracowanych, zajętych sprawami zawodowymi i nieznajdujących czasu na dłuższe rekreacje z psem. Pozostawiony sam sobie może stać się destrukcyjny i niszczyć domowe sprzęty. Ma umiarkowane zapotrzebowanie na ruch, co nie zmienia faktu, że uwielbia zabawy na świeżym powietrzu.
Psy doskonale nadają się dla rodzin z małymi dziećmi. Bichon Frise jest psem bardzo posłusznym, o ile jego szkolenie rozpocznie się w wieku szczenięcym i będzie prowadzone konsekwentnie.
RODOWÓD FCI
Layla jest suczką ,której rodzice zostali importowani do Polski tata z Majorki ,a mama ze Szwecji. Jest wnuczką Mistrza Świata i na dzień dzisiejszy jednego z najbardziej utytułowanych Bichonów. Mama
