เน้นสะอาด Grooming

ทางลัด

• ที่อยู่
• เบอร์โทรศัพท์
• เวลาทำการ
• แจ้งเตือน
• ติดต่อ ธุรกิจของเรา
• วิดีโอทั้งหมด
• อ้างสิทธิ์หรือรายงานรายการ
• 

  ต้องการให้ธุรกิจของคุณ ธุรกิจ ขึ้นเป็นอันดับหนึ่ง ร้านค้าสัตว์เลี้ยงและบริการสัตว์เลี้ยง ใน Nonthaburi?

Interesting Fact about Gooming in my Life

Dog Grooming

" ความเป็นไปไม่ได้ ที่เป็นไปได้ " ครั้งหนึ่งกับชีวิตที่ อเมริกา เป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อมากๆกับชีวิตคนแบบผม ผมอยากจะเขียนเก็บไว้เป็นความทรงจำที่ครั้งหนึ่งได้เกิดขึ้นจริงกับชีวิต และอาจจะสามารถเกิดกับใครก็ได้ ถ้าเกิดขึ้นกับผมได้ หลายคนที่เห็น ได้รู้ก็คงรู้สึกทั้งดีใจ และประหลาดใจไปกับผม เพราะเอาเข้าจริงผมก็ ทั้งรู้สึกทั้งดีใจ งง ประหลาดใจ และ ก็คิดว่ามันคือเรื่องตลก ถ้าจะให้ผมเริ่มเรื่องก็คงเป็นสิ่งที่ไม่น่าเป็นไปได้ กับสายงานใหม่ที่ผมได้เดินมาเจอในชีวิต งานของผมมันไม่ได้เป็นอะไรที่ดูน่าทึ่ง หรือทำให้คนรู้สึก โห ได้เลย เพราะผมเป็นแค่ ช่างตัดขนสุนัข แล้วจริงๆแล้วก็เกือบจะไม่ได้เป็นด้วยซ้ำ ^^ • การมาอยู่ที่ อเมริกาของผมมันเหมือนจะดูง่าย เพราะผมมาจากคำพูดแค่ว่า “ เดี๋ยวพี่ส่งไปเรียนอเมริกาดีกว่า “ นี่คือจุดเริ่มที่ทำให้ผมได้มาใช้ ชีวิตที่ประเทศที่หลายคนมีฝัน แต่ไม่ใช่กับคนแบบผม เพราะผมไม่เคยฝันถึง อเมริกาเลย เพราะ ผมไม่มีทางที่จะ มาเหยียบประเทศนี้ได้เลย สิ่งที่ทำให้ผมพูดได้ว่าผมไม่มีฝันเลย เพราะ ครอบครัวผม เป็นคนต่างจังหวัด ฐานะ ปานกลาง ค่อนไปทาง ไม่มีเลยด้วยซ้ำ มันเลยไม่มีอยู่ในหัวผมเลย กับการไป ต่างประเทศ จนผมได้เปิดร้าน อาบน้ำ ตัดขน เป็นของตัวเอง อ่านมาถึงตรงนี้คงคิดว่าผมมีมากขึ้น ร้านคงดี เปล่าเลยครับ ไม่มีเหมือนเดิม ใช้เดือนชนเดือน แต่ผมก็ได้กลับมาเจอเพื่อนคนนึง จากการเล่นบาส เพื่อนคนนี้ไม่ได้คิดอะไร แต่แค่อยากให้ผมมีรายได้เพิ่มขึ้น จากการที่ช่วยแนะนำการ Strip ( เป็นการถอนขนของสุนัขสายพันธุ์ Terrier ) จนวันนึง ผมมีความรู้สึกว่า ผมตัดได้ดีขึ้น แต่ก็ยังเห็นเพื่อนบ้าน ญี่ปุ่น เกาหลี ตัดในร้าน Grooming ได้ดีมาก คนคงชอบแบบนี้ ทำให้ผมเริ่มมีความคิดที่อยาก จะก้าวไปอีกในสาย อาชีพนี้ ในตอนนี้ เพื่อนคนเดิมได้แนะนำผมให้รู้จักพี่ท่านหนึ่ง ที่เคยพา กรรมการจากประเทศญี่ปุ่นมา ตัดสินในประเทศไทย แล้วคนญี่ปุ่นท่านนี้ได้ให้เวลา 1 วันในการสอนตัด และ Strip ผมได้มีโอกาสที่เข้าไปในวันนั้นด้วย จนเป็นที่มาให้ผมนึกถึง คนญี่ปุ่นท่านนี้ แล้วอยากเพิ่มเต็มความรู้ ถึงตอนนี้ ก็ยังไม่มี ปัญญาเหมือนเดิม อย่าคิดว่าอยากไปจะไปได้เลยนะครับ ผมได้แค่อยากสอบถามพี่ที่เพื่อนผมเแนะนำให้ ในเ.รื่องค่าใช้จ่าย ถ้าอยากไปเรียน มันเลยเป็นที่มาของคำที่ผมกล่าวไว้ข้างต้น “ เดี๋ยวพี่ส่งไป อเมริกาดีกว่า “ ถึงตอนนี้ ความหวัง ทุกอย่างก็เริ่มต้น แต่ผมก็ใช้เวลา อีกเกือบปี ที่ต้องเก็บกดกับมัน ไม่กล้าจะพูดกับใครมากมาย ว่าผมกำลังจะไป อเมริกา เพราะ วีซ่า ยังไม่มี แล้วก็พี่เค้าก็ยังไม่มี อัพเดทอะไรเลย ไม่กล้าแม้จะเล่าให้คนรอบตัวฟังว่า ผมจะได้ไป อเมริกา แล้ว จนผ่านไป 6-8 เดือน ที่ผมต้องเตรียมทำวีซ่า ผมก็เหมือนทุกคน วีซ่าอเมริกาไม่ง่ายนะ คนผ่านต้อง โน่นนี่นั้นมันยากมากนะ แต่ผมก็ผ่านมาได้ (รายละเอียดวีซ่า ถามหลังไมค์) ตอนนี้ ผมก็มีโอกาศบอก แม่ และคนรอบข้างว่าจะไปแล้วนะ แต่ก็ยังมี ปัญหาคือ ไปถึงจะได้ ปั้มถึง 6 เดือนเหมือนที่ตั้งใจไหม ผมบอกได้ 100% ว่าไม่ 6 เดือน ทุกคนนะครับ มี ตั้งแต่ 15 วัน 1 / 3 / 6 เดือน เป็นเรื่องจริง แต่ก็ผ่านมาได้ ได้ปั้ม 6 เดือน ทุกอย่างเหมือนจะสดใส อเมริกา สิ่งที่ไม่เคยฝันเลย แต่ผมก็มาแล้ว ผมได้อยู่เทียวที่ นิวยอร์ค ก่อน 15 วันก่อนที่จะเดินทางไปเจอของจริง (เพื่อนคนไหนคิดว่าชิลผมบอกได้เลย นิวยอร์ค สำหรับผมดีครับ แต่ถ้า ฐานะแบบผม ไม่ใช่เมืองที่จะมา Slow Life ได้เลยเพราะค่าใช้จ่ายทุกอย่างแพงมาก ) ผมได้เดินทางต่อไปที่ Orlando ได้พักกับคนไทยที่จะไปส่งผม ใช้เวลารออยู่ เดือนกว่าๆ และแล้วของจริงก็มาถึง ถึงตอนนี้ ผมบอกก่อนเลยนะครับ ผมพูดสื่อสารไม่ได้ ฟังได้บ้างเล็กน้อยมาก (เด็กๆไม่เรียน โตมาก็ไม่เคยคิดจะไปต่างประเทศเลย ไม่คิดจะสนใจ )ผมได้เจอกับคนที่จะสอนผม เป็น สามี ภรรยาที่อยู่ในวงการสุนัขสายพันธุ์ Terrier ที่ต้องใช้การ Strip ไม่ใช่การใช้ กรรไกรตัด ครั้งแรกที่เจอผมเจอที่งานประกวดที่ Atlanta ก็เริ่มช่วยทำโน่นนี่นั้นไปตามประสา เค้าก็พยามใช้ศัพท์ง่ายๆกับการ Show ให้ผมดูและทำตาม ทุกอย่างเหมือนจะดี ราบรื่น แต่คนที่ผมมาเรียนด้วย เค้าคือคนที่มีชื่อเสียง ลำดับต้นของโลก ทุกอย่างที่ทำ ทุกอย่างที่เรียนรู้ มีเกณฑ์มาตรฐานมาเป็นตัวกำหนดเสมอ สำหรับคำว่าระดับโลก มีแค่ Very Good กับ Perfect เท่านั้น ถึงตอนนี้จะเห็นได้ว่า ต่างจากบ้านเรา ที่ ok แล้ว ดีแล้ว ไม่เป็นไร สำหรับผมไม่มีคำว่าได้ ต้อง Very Good and Perfect เท่านั้น ตอนแรกผมมีคำถามเหมือนคนทั่วไป ที่สนามประกวดหนักแล้ว ที่บ้านคงสบาย เปล่าเลยครับ ที่บ้านก็หนักเช่นกัน ผมก็ได้กลับมาบ้านที่ South Carolina ทุกสิ่งอย่างมันไม่สวยงามอย่างที่ทุกคนคิดนะครับ เพราะคนที่สอนผมเค้าก็ ทำแบบผมมาก่อนที่จะเก่ง ผมได้มีช่วงเวลาที่ฝึกฝน ฝึกทำ เรียนรู้ ในสิ่งที่ บ้านเราไม่มีให้อย่างแน่นอน ผมแลกมากับ ความเครียดหนักมาก ความกดดัน การฝึกฝนอย่างหนักหน่วง ทุกคนคงนึกไม่ออกว่าคำว่าหนักของผมคืออย่างไง ผมจะอธิบายสั่นๆให้ แบบนี้นะครับ • วันแข่ง ผมตื่น 5:30 ยาวถึง 2-3 ทุ่ม มีหยุดทานข้าว 15-20 นาที • อยู่บ้าน 6:45 ยาวถึง 3-4 ทุ่ม มีหยุดทานข้าว 15-20 นาที • ทำแบบนี้ ทุกวันไม่มีวันหยุด ผมมาจากไทย นน.88 ตอนนี้ก่อนกลับ เหลือ 75 โดยไม่ออกกำลังกายเลย นี่คือความหนักจากสิ่งที่ผมต้องทำ • ความเครียด มาจาก เราทำผิดไม่ได้เลย เพราะทุกอย่างมีตารางกำหนดเวลาของมันไว้หมดแล้ว ถ้าผมทำผิดเวลาทุกอย่างผิดหมด • ความกดดันมาจาก เวลาที่เข้ามา กำหนดสิ่งที่ทำให้เสร็จ แล้วต้องออกมา ดีมาก ถึง ดีที่สุด • สรุปได้ว่า ผมมีความคิดที่จะพอหลายครั้งมาก ไม่ไหวแล้วหลายครั้ง ผมเหมือนอยู่ในโลกคนเดียวเพราะพูดคุย สื่อสาร ไม่ได้ ผมพยามคุยกับตัวเองว่า เราต้องไหว เราต้องได้ ตลอดระยะเวลาที่ผมมาเรียนรู้ ผมทำผิดไป 2 ครั้ง แล้วผมก็โดนบ่นจากภาษาที่ผมไม่รู้แต่ก็ทำให้เครียดมาก ตอนนี้ ผมผ่านทุกอย่างมาได้แล้ว ผมก็ไม่คิดว่าจะผ่านมาได้ผมจึงอยากเล่าสู่เพื่อนๆพี่ๆน้องๆได้ฟัง ว่า อเมริกา มันเป็นประเทศที่รวมความรู้ในหลายๆอาชีพที่จะทำให้คุณก้าวหน้า ไปไม่มาก็น้อย คุณจะได้เห็นว่า คำว่าระดับโลกไม่ใช่ เหมือนความเชื่อที่เราเคยมีกันมา พรสวรรค์ 70% พรแสวง 10% โชค 20% ผมสรุปให้ได้เลยจากที่ผมเห็น แทบทุกคนที่ใช้คำว่า Professional มีพรสวรรค์ติดตัวมาทุกคน แต่ พรแสวง 70% พรสวรรค์ 20% โชค 10% คุณถึงจะก้าวมาเป็น ระดับโลกได้ • ท้ายที่สุดถ้าคุณอ่านจนจบ ผมบอกได้เลยถ้าคุณมีฝันอยากมาเรียนรู้ ที่อเมริกา คุณสามารถหาวิธีที่จะมาได้ ผมเชื่อว่าทุกคนมาได้ เพราะผม ฐานะ ไม่ดี ไม่สามารถ สื่อสาร พูดคุยได้ แต่ผมก็สามารถที่จะฝึกฝน ศึกษาจนครบกำหนดเวลาได้ ตอนนี้ผมอาจจะยังไม่ถึงขั้น Professional แต่ผมคิดว่าผมก็ได้เรียนรู้อะไรกลับไปเกินกว่า 50% ของทางเดินไปสู่คำว่า Professional • ปิดท้ายให้ตรงนี้ อเมริกาไม่สวยหรูแบบที่คุณคิดนะครับถ้าคุณอยากจะเก่ง คุณต้องมาฝึกฝนและใช้ความสามารถที่มีอย่างหนักหน่วง ใครที่มีโอกาสได้มา ทำใจไว้หนักๆเลยครับ แล้วเรื่อง ภาษาที่จะเป็นของแถมให้คุณ ผมบอกเลยว่าได้ยากครับ เพราะ มีทั้งต้องปรับเรื่องสำเนียงการพูด ระดับความเร็วในการฟัง และความกล้าในการพูดอีกเยอะครับ แต่อยากให้ทุกคนรู้ว่า ทุกคนสามารถมาได้ถ้าคุณพยามมากพอ กราบขอบคุณ แม่ เฮียกวง พี่โจ พี่ป๊อบ ซังโน พี่ตุ๊ก พี่แขก ครูจ๋า กอล์ฟ แชมป์ นา ใจ พีเมย์ มี่ โอม อ้วน โป้ง พี่เจี๊ยบ ครูต้า และหลายๆคนที่ไม่ได้เอ๋ยชื่อ ที่พูดคุยด้วยเวลาท้อใจ ให้คำแนะนำ และทำให้สิ่งที่ไม่เคยฝันนี้เกิดเป็นเรื่องราวขึ้นมาได้จริง

ปล.มีเวลาจะ ทำภาคต่อ